Vertaling van "worden opgeschreven " (Nederlands → Duits) :

Het gaat om een locatie van cruciaal belang voor het behoud van de Littorellion, amfibische vegetatie die bijna verdwenen is van de vijvers van de « Entre-Sambre-et-Meuse » maar ook van een hoofdgebied van het ecologische netwerk, in het bijzonder door de aanwezigheid van maaiweiden en weiden met Molinia, typische milieus van deze regio in Wallonië die wegens veranderingen in de landbouwpraktijken ten dode zijn opgeschreven».
Es handelt sich um eine äußerst wichtige Stätte für die Erhaltung des Littorellion, einer amphibischen Vegetation, die von den Teichen zwischen Sambre und Maas fast verschwunden ist, aber auch um einen sehr bedeutenden Standort des ökologischen Netzes, insbesondere infolge des Vorhandenseins von Mähwiesen und Molinia-Wiesen, die für diesen Bereich des Wallonischen Gebiets typisch sind, wegen der Änderung der landwirtschaftlichen Methoden jedoch verschwinden könnten".

We helpen de vissers niet door een energiesysteem te bestendigen dat ten dode is opgeschreven; het zal hen onvermijdelijk in zijn ondergang meeslepen.
Die Rettung eines dem Untergang geweihten Energiesystems hilft den Fischern nicht; auch sie werden dadurch am Ende dem Untergang geweiht sein.

De gegevens onder 1° tot 3° moeten opgeschreven worden voordat de chauffeur aan zijn dienst begint.
Die oben unter 1° bis 3° erwähnten Angaben müssen vor dem Dienstbeginn des Fahrers eingetragen werden.

Uit de parlementaire voorbereiding van de wet van 19 december 1974 blijkt dat die keuze overeenstemt met de wil van de Regering om « geldige en verantwoordelijke gesprekspartners voor zich te vinden waarmee zij efficiënt kan onderhandelen » en, teneinde dat doel te bereiken, slechts te « onderhandelen met vakbonden die in staat zijn om werkelijke verantwoordelijkheden te dragen op nationaal vlak » en de versnippering van de vakbonden te vermijden waardoor « de onderhandelingen [.] ten dode opgeschreven [zouden] zijn » (Parl. St., Senaat, B.Z. 1974, nr. 367/2, p. 10).
Aus den Vorarbeiten zum Gesetz vom 19. Dezember 1974 geht hervor, dass diese Entscheidung dem Willen der Regierung entspricht, « nur gültige und verantwortliche Gesprächspartner vor sich zu haben, mit denen sie effizient verhandeln kann », und zur Verwirklichung dieses Ziels nur « mit Gewerkschaften zu verhandeln, die imstande sind, auf nationaler Ebene tatsächlich Verantwortung zu tragen », sowie eine Zersplitterung der Gewerkschaften zu vermeiden, die « den Tod dieser Verhandlungen bedeuten würde » (Parl. Dok., Senat, Sondersitzungsperiode 1974, Nr. 367/2, S. 10).

Wanneer mevrouw McGuinness zegt dat dit wijdverspreid is en moet worden opgeschreven, is zij zich er waarschijnlijk van bewust dat er vijftien of twintig jaar geleden in het VK een beroemd televisieprogramma was dat ‘Yes, Minister ’ heette. In dat programma beeldde de minister, een echte idioot, zich in dat hij alles onder controle had.
Doch die Worte „Ja, Herr Minister“ waren in Wirklichkeit die Worte seiner Beamten, die ihm sagten, was er sagen und tun sollte – „Ja, Herr Minister.

De kandidaat die voor meerdere betrekkingen dient verplicht, op straffe van nietigheid, zijn voorkeur aan de hand van Arabische cijfers (1, 2, 3,.), die in de daartoe voorziene kolom opgeschreven moeten worden, aan te geven naast de betrekkingen die op bijgevoegde lijst opgenomen zijn.
Der Bewerber, der sich um mehrere Stellen bewirbt, muss unbedingt unter Gefahr der Nichtigkeit seinen Vorzug durch arabische Ziffern (1, 2, 3..) in der zu diesem Zweck vorgesehenen Spalte neben den betreffenden Stellen angeben.

Mevrouw Clucas (UK-ELDR) zei dat het toekomstig cohesiebeleid "ten dode is opgeschreven" indien de door Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Nederland, Zweden en Oostenrijk geëiste beperking van de begroting tot 1% erdoor komt".
Flo Clucas (UK/ELDR) führte an, dass durch die von Deutschland, Frankreich, Großbritannien, den Niederlanden, Schweden und Österreich geforderte Begrenzung des Haushalts auf 1% das Scheitern der künftigen Kohäsionspolitik praktisch vorprogrammiert sei".

Bijzonder scherp was de kritiek vanuit conservatieve groeperingen die zich inzetten voor het gezin en het recht op leven, bijvoorbeeld van Ken Connor, president van de Family Research Council: "In het ergste geval komt dit overeen met de ethiek van dr (Josef) Mengele, die in Auschwitz met ten dode opgeschreven tweelingen experimenteerde omdat zij toch dood zouden gaan".
Besonders heftige Kritik kam von konservativen Familien- und Lebensrechtsgruppen, z.B. von:

Uit de parlementaire voorbereiding van de wet van 19 december 1974 blijkt dat die keuze overeenstemt met de wil van de Regering om « geldige en verantwoordelijke gesprekspartners voor zich te vinden waarmee zij efficiënt kan onderhandelen » en, teneinde dat doel te bereiken, slechts te « onderhandelen met vakbonden die in staat zijn om werkelijke verantwoordelijkheden te dragen op nationaal vlak » en de versnippering van de vakbonden te vermijden waardoor « de onderhandelingen [.] ten dode opgeschreven [zouden] zijn » (Parl. St. , Senaat, B.Z. 1974, nr. 367/2, p. 10).
Aus den Vorarbeiten zum Gesetz vom 19. Dezember 1974 geht hervor, dass diese Entscheidung dem Willen der Regierung entspricht, « nur gültige und verantwortliche Gesprächspartner vor sich zu haben, mit denen sie effizient verhandeln kann », und zur Verwirklichung dieses Ziels nur « mit Gewerkschaften zu verhandeln, die imstande sind, auf nationaler Ebene tatsächlich Verantwortung zu tragen », sowie eine Zersplitterung der Gewerkschaften zu vermeiden, die « den Tod dieser Verhandlungen bedeuten würde » (Parl. Dok. , Senat, A.S. 1974, Nr. 367/2, S. 10).

Uit de parlementaire voorbereiding van de wet van 19 december 1974 blijkt dat die keuze overeenstemt met de wil van de Regering om « geldige en verantwoordelijke gesprekspartners voor zich te vinden waarmee zij efficiënt kan onderhandelen » en, teneinde dat doel te bereiken, slechts te « onderhandelen met vakbonden die in staat zijn om werkelijke verantwoordelijkheden te dragen op nationaal vlak » en de versnippering van de vakbonden te vermijden waardoor « de onderhandelingen [.] ten dode opgeschreven [zouden] zijn » (Parl. St., Senaat, B.Z. 1974, nr. 367/2, p. 10).
Aus den Vorarbeiten zum Gesetz vom 19. Dezember 1974 geht hervor, dass diese Entscheidung dem Willen der Regierung entspricht, « gültigen und verantwortlichen Gesprächspartnern gegenüber zu sitzen, mit denen sie effizient verhandeln kann », und zur Verwirklichung dieses Ziels « nur mit Gewerkschaften zu verhandeln, die imstande sind, tatsächlich auf nationaler Ebene Verantwortung zu tragen » sowie eine Zersplitterung von Gewerkschaften zu vermeiden, die « den Tod dieser Verhandlungen bedeuten würde » (Parl. Dok., Senat, Sondersitzungsperiode 1974, Nr. 367/2, S. 10).