Concreet komt het voor dat a) personen met een handicap zich niet kunnen verzekeren en in het geval van een ongeluk ten laste van hun familie komen, en b) kinderen met leerproblemen (bijv. stotteren, dyslexie) op grond van onderling afwijkende nationale wetgevingen niet in elke lidstaat gelijk worden behandeld (zo kunnen kinderen met dyslexie in sommige landen bijvoorbeeld mondeling worden geëxamineerd, terwijl dat in andere EU-landen en op de Europese scholen niet mogelijk is).
Typical examples are: (a) disabled people who are unable to obtain insurance cover and, in the event of an accident, have to rely on their families and (b) children with learning difficulties (e.g. stammering, dyslexia) who encounter a lack of standard practice in national school legislation. Moreover, whereas they may be given favourable treatment in one particular country - oral examination in the case of dyslexic individuals, for example - they do not enjoy the same opportunities in other Member States, even in the European Schools.
