Traduction de «aangevochten wet doordat » (Néerlandais → Français) :

In de zaken nrs. 1903 en 1941 wordt in het middel aangeklaagd dat artikel 54, § 1, van de aangevochten wet, doordat het een bijzondere meerderjarigheid instelt (21 jaar) die uitsluitend van toepassing is op de inrichtingen van klasse I en II, die inrichtingen op een discriminerende manier behandelt ten opzichte van de inrichtingen van klasse III, evenals ten opzichte van een heterogeen geheel van handelszaken die de moraliteit of het vermogen bedreigen van jongeren die meer dan 18 jaar oud zijn (inrichtingen waar pornografische films worden vertoond, kredietinstellingen die weinig scrupules tonen bij het toekennen van een lening aan een jongere die niet in staat is die lening af te betalen) en ten opzichte van openbare plaatsen waar jongeren vanaf 16 jaar alcohol mogen gebruiken.
Dans les affaires n 1903 et 1941, le moyen reproche à l'article 54, § 1, de la loi attaquée, en instaurant une majorité spéciale (21 ans) applicable exclusivement aux établissements de classes I et II, de traiter ceux-ci de manière discriminatoire par rapport aux établissements de classe III ainsi que par rapport à un ensemble hétérogène d'établissements commerciaux menaçant la moralité ou le patrimoine de majeurs de 18 ans (établissements où sont projetés des films pornographiques, établissements de crédit peu scrupuleux accordant à un jeune un emprunt qu'il n'est pas en mesure de rembourser) et aux endroits publics dans lesquels les jeunes peuvent consommer l'alcool dès 16 ans.

In de zaken nrs. 1903 en 1941 wordt in het middel aangeklaagd dat artikel 34 van de aangevochten wet, doordat het totaal aantal toegestane speelautomatenhallen vaststelt op honderd tachtig, een numerus clausus van de speelautomatenhallen invoert, die een discriminerende en onevenredige belemmering vormt van de vrijheid van handel en nijverheid alsmede van de vrijheid van vestiging.
Dans les affaires n 1903 et 1941, le moyen reproche à l'article 34 de la loi attaquée d'instaurer, en fixant le nombre total de salles de jeux automatiques autorisées à cent quatre-vingts, un numerus clausus des salles de jeux automatiques, lequel constitue une entrave discriminatoire et disproportionnée à la liberté de commerce et d'industrie ainsi qu'à la liberté d'établissement.

De verzoekende partijen in de zaak nr. 1992 voeren aan dat de artikelen 25.5, en 48 tot 53 van de aangevochten wet de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schenden, afzonderlijk gelezen of in samenhang met de artikelen 28 en 29 (lees : 30 en 31) van het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap, doordat zij de invoer en uitvoer van kansspelen afhankelijk stellen van het verkrijgen van een vergunning van klasse E, wat op zijn beurt afhankelijk is van de betaling van een bijdrage in de werkingskosten van de kansspelcommissie (artikel 19 van de aangevochten wet), betaling die zelf wordt verzekerd door een waarborg (artikel 71).
Les parties requérantes dans l'affaire n° 1992 font valoir que les articles 25.5 et 48 à 53 de la loi attaquée violent les articles 10 et 11 de la Constitution, lus isolément ou en combinaison avec les articles 28 et 29 (lire 30 et 31) du Traité instituant la Communauté européenne, en ce qu'ils subordonnent l'importation et l'exportation de jeux de hasard à l'obtention d'une licence de classe E, laquelle est subordonnée au paiement d'une contribution aux frais de fonctionnement de la commission des jeux de hasard (article 19 de la loi attaquée), paiement lui-même garanti par un cautionnement (article 71).

De verzoekende partijen voeren aan dat de aangevochten wet een discriminerende inbreuk maakt op hun economische vrijheden doordat artikel 27, eerste lid, verbiedt een vergunning van klasse B (uitbating van een speelautomatenhal) of een vergunning van klasse C (uitbating van een drankgelegenheid) te cumuleren met een vergunning van klasse E (verkoop, verhuur, invoer, uitvoer en onderhoud van kansspelen), doordat artikel 39 maximaal twee kansspelen toestaat in een drankgelegenheid en doordat artikel 71, vierde lid, 4., tweede lid, de hoogte van de waarborg niet zou begrenzen.
Les parties requérantes soutiennent que la loi entreprise porte atteinte de manière discriminatoire à leurs libertés économiques en ce que l'article 27, alinéa 1, interdit de cumuler une licence de classe B (exploitation d'une salle de jeux automatiques) ou une licence de classe C (exploitation d'un débit de boissons) avec une licence de classe E (vente, location, importation, exportation et entretien de jeux de hasard), en ce que l'article 39 autorise au maximum deux jeux de hasard dans un débit de boissons et en ce que l'article 71, alinéa 4, 4., alinéa 2, ne prévoit aucun plafonnement pour le montant de la garantie.

De verzoekende partijen uiten kritiek op de discriminatie die de aangevochten bepalingen zouden teweegbrengen tussen de ziekenhuisapothekers en de officina-apothekers, doordat zij de eerstgenoemden, evenals de laatstgenoemden, zouden toestaan geneesmiddelen te verstrekken aan personen die in rusthuizen verblijven en aan de andere in die bepalingen bedoelde personen, terwijl, in tegenstelling met de laatstgenoemden, de eerstgenoemden, die minder hoge prijzen toepassen, ten aanzien van de werkingskosten van de apotheek, een financiële tegemoetkoming van de overheid zouden krijgen, niet aan de B.T.W. zouden zijn onderworpen en de geneesmiddelen zouden kunnen kiezen die zij willen verstrekken; de in het geding zijnde bepalingen zouden aldus een concurrentievervalsing veroorzaken die in strijd is zowel met het recht om zijn apotheker vrij te kiezen, dat is vastgelegd in de gecoördineerde wetten op de ziekte- en invaliditeitsverzekering, als met het beginsel van de beperking van de concentratie van officina's op een bepaald grondgebied, en zulks ten nadele van de officina's die in de nabijheid van ziekenhuisapotheken gevestigd zijn; die concurrentievervalsing zou niet kunnen worden verantwoord, noch door de doelstelling van volksgezondheid, die is vervat in artikel 6 van de wet van 25 maart 1964 op de geneesmiddelen (gewijzigd bij de aangevochten wet) maar die de Koning niet gemachtigd was na te streven krachtens de wet van 26 juli 1996, noch door de financiële doelstelling het aandeel van de overheid in de financiering van de ziekte- en invaliditeitsverzekering te verminderen, vermits de in het geding zijnde maatregel het niet mogelijk maakt een dergelijke doelstelling te verwezenlijken.
Les requérants critiquent la discrimination que les dispositions attaquées créeraient entre les pharmaciens hospitaliers et les pharmaciens d'officine en ce qu'elles permettent aux premiers de délivrer, comme les seconds, des médicaments aux personnes hébergées en maison de repos et aux autres personnes visées par ces dispositions, alors qu'à l'inverse des seconds, les premiers, pratiquant des prix moins élevés, bénéficieraient, quant aux frais de fonctionnement de la pharmacie, d'une intervention financière des pouvoirs publics, ne seraient pas soumis à la T.V. A. et pourraient sélectionner les médicaments qu'ils acceptent de délivrer; les dispositions en cause créeraient ainsi une distorsion de concurrence, contraire tant au droit de choisir librement son pharmacien, consacré par les lois coordonnées sur l'assurance maladie-invalidité, qu'au principe d'une limitation de la concentration des officines sur un territoire déterminé, et ce, au détriment des officines situées à proximité des pharmacies hospitalières; cette distorsion de concurrence ne pourrait être justifiée ni par l'objectif de santé publique qui est celui de l'article 6 de la loi du 25 mars 1964 sur les médicaments (modifié par la loi attaquée) mais que le Roi n'était pas habilité à poursuivre en vertu de la loi du 26 juillet 1996, ni par l'objectif financier de réduction de la part des pouvoirs publics dans le financement de l'assurance maladie-invalidité, puisque la mesure en cause ne permet pas d'atteindre un tel objectif.