Vertaling van "alleen voor specifieke beleidsterreinen of kwesties bindende eu-regels " (Nederlands → Frans) :

Sommige lidstaten zouden alleen voor specifieke beleidsterreinen of kwesties bindende EU-regels overwegen (Denemarken – voor grensoverschrijdend collectief verhaal, Nederland– voor internationaal privaatrechtelijke aspecten van collectief verhaal, Zweden – voor beleidsterreinen met geharmoniseerde materieelrechtelijke bepalingen, zoals mededinging, het VK - voor mededinging; Letland zou een reeks bindende minimumvoorschriften overwegen op het gebied van consumenten- en mededingingsrecht voor grensoverschrijdende zaken).
Certains États membres n’envisageraient des règles de l’UE contraignantes qu’à l’égard de questions ou de domaines politiques spécifiques (le Danemark, pour les recours collectifs transfrontières; les Pays-Bas, pour les aspects de droit international privé des recours collectifs; la Suède, dans les domaines d’action dotés de règles matérielles harmonisées, comme la concurrence; le Royaume-Uni, en matière de concurrence; la Lettonie envisagerait un ensemble d’exigences minimales contraignantes en droit de la consommation et de la concurrence pour les affaires transfrontières).

De belangrijkste verschillen zijn : de Schengen-voorschriften zijn bindend, terwijl de ondertekenende staten van de overeenkomst kunnen kiezen de regeling voor grensoverschrijdende observatie niet of gedeeltelijk toe te passen voorzover die voorbehouden geen afbreuk doen aan hun verplichtingen uit hoofde van de Schengen-overeenkomst; krachtens de Schengen-overeenkomst komen alle delicten die aanleiding kunnen zijn tot uitlevering in aanmerking voor grensoverschrijdende observatie met voorafgaande toestemming, en een breed scala misdrijven voor grensoverschrijdende observatie zonder voorafgaande toestemming, terwijl de bepaling van de overeenkomst alleen betrekking heeft op de in artikel 4, punt 3, en artikel 19, lid 2, van de overeenkomst omschreven inbreuken op douanevoorschriften; krachtens de Schengen-overeenkomst is het dragen van dienstwapens toegestaan, tenzij de aangezochte partij uitdrukkelijk anders heeft besloten, terwijl krachtens de bepaling van de overeenkomst elke lidstaat in een algemene verklaring het dragen van dienstwapens op zijn grondgebied kan verbieden of in een specifiek geval kan besluiten dat het dragen van een dienstwapen niet toegestaan is.
Dans un cas comme dans l'autre, l'observation transfrontalière a eu lieu après autorisation préalable, ou sans autorisation préalable en cas de nécessité urgente. Les différences essentielles sont les suivantes : dans le cas de Schengen, les dispositions sont contraignantes, alors que les signataires de la convention peuvent se réserver de ne pas appliquer, en tout ou en partie, les dispositions en matière de surveillance transfrontalière à condition que cette réserve n'affecte pas leurs obligations au titre de la convention de Schengen; dans la convention de Schengen, l'observation transfrontalière est possible, sous réserve d'autorisation préalable, pour toutes les infractions pouvant donner lieu à extradition et, sans autorisation préalable, pour toute une série d'infractions graves, alors que, dans la convention, elle n'est possible que pour les infractions aux réglementations douanières au sens de l'article 4, point 3, et de l'article 19, paragraphe 2, de celle-ci; dans la convention de Schengen, l'arme de service peut être portée sauf décision contraire expresse de la partie requise, alors que, dans la convention, tout État membre peut soit faire une déclaration générale selon laquelle le port d'armes est toujours interdit sur son territoire, soit décider d'interdire le port d'une arme dans un cas déterminé.

8. wijst erop dat volgens de onlangs vastgestelde verordening kapitaalvereisten en richtlijn kapitaalvereisten de periode voor toetsing van technische reguleringsnormen op grond van hun omvang en complexiteit met een maand extra verlengd kan worden en is van oordeel dat een dergelijke flexibiliteit de algemene regel moet worden; is van oordeel dat de termijnen waarbinnen het Parlement bezwaar kan maken tegen door de Commissie vastgestelde gedelegeerde handelingen, lang genoeg moeten zijn om het Parlement in staat te stellen zijn toetsingsrecht ten volle uit te oefenen, gelet op het rooster van plenaire vergaderingen en de werklast; is van oordeel dat de standaardtermijn van twee maanden, met de mogelijkheid tot verlenging met nog eens twee maanden, zoals opgenomen in de Consensus inzake gedelegeerde handelingen, onvoldoende is voor ingewikkelde kwesties en omvangrijke gedelegeerde handelingen, waarvoor een langere toetsingsperiode nodig is; wijst erop dat het de medewetgever volkomen vrijstaat een langere toetsingsperiode in de basishandeling op te nemen; wijst er in dit verband op dat de Consensus voor de termijnen wel richtsnoeren geeft maar geenszins bindend is en de wetgever in dezen dus geen beperkingen oplegt; wijst erop dat de wetgever een toetsingsperiode van drie maanden, met de mogelijkheid tot verlenging met nog eens drie maanden, heeft vastgesteld voor alle gedelegeerde handelingen op het gebied van de financiële diensten en is van mening dat dit ook voor andere ingewikkelde beleidsterreinen moet gelden;
8. souligne que dans le règlement et la directive sur les exigences de fonds propres qui viennent d'être adoptés, le délai pour l'examen des normes techniques réglementaires peut être prorogé d'un mois compte tenu de leur volume et de leur complexité, et estime que ce type d'approche flexible devrait devenir la règle générale; estime que les délais fixés pour permettre au Parlement de faire objection aux actes délégués adoptés par la Commission doivent être suffisamment longs pour permettre au Parlement d'exercer pleinement ses droits de contrôle, en tenant compte du calendrier des sessions plénières et de sa charge de travail; estime que le délai standard de deux mois, prorogeable de deux mois, comme le prévoit la convention d'entente n'est pas suffisant pour des questions complexes et des actes délégués détaillés qui nécessitent une période d'examen plus longue; rappelle que le colégislateur a toute discrétion pour fixer la période d'examen dans l'acte de base; souligne à cet égard que la convention d'entente fournit des orientations en matière de délais mais qu'elles ne sont en rien contraignantes et ne pose par conséquent aucune limite au législateur à cet égard; rappelle que le législateur a fixé une période d'examen de trois mois, pouvant être prorogée de trois mois, pour tous les actes délégués dans le domaine des services financiers, et estime que cette pratique devrait être étendue à d'autres domaines de nature complexe;