Daardoor bleven de uitgaven voor steun almaar stijgen, omdat de hoeveelheid die kon worden geproduceerd niet aan een maximum gebonden was. Het steunbedrag per bebouwde hectare kwam toen neer op ongeveer 600 euro/hectare, tegen 390 euro/hectare voor eiwithoudende gewassen waarvoor oppervlaktesteun werd verleend.
Le taux d'aide équivalent par hectare cultivé s'élevait alors à environ 600 écus/hectare, contre 390 écus/hectare pour celle accordée aux protéagineux qui est, pour sa part, calculée sur la base de la surface cultivée.
