Vertaling van "bepaling verwijzend " (Nederlands → Frans) :

TERMINOLOGIE

automatische bepaling van afstand | automatische bepaling van azimut | automatische bepaling van elevatie
détermination automatique des coordonnées

standstill-bepaling | stand-still-bepaling | standstill-verplichting
clause de stand still | clause de suspension | interdiction de mise à exécution | obligation de standstill | obligation de suspension

verwijzende rechter
juridiction de renvoi | tribunal de renvoi

criterium ter bepaling van het hoofdreisdoel
critère de détermination de la destination principale

bepaling
disposition

Officiële Belgische Schaal ter bepaling van de graad van Invaliditeit
Barème officiel belge des Invalidités

statutaire bepaling
disposition statutaire

steunstelsel [ algemeen stelsel voor steunverlening | bepaling van de steun | verzoek om steun ]
régime d'aide [ demande d'aide | fixation de l'aide | régime général des aides ]

wetgeving [ juridische aspecten | wetgevende handeling | wettelijke bepaling ]
législation [ acte législatif | disposition législative ]

begrotingsbeleid [ begrotingshervorming | bepaling van het begrotingsbeleid | eenjarigheid van de begroting | jaarlijkse opstelling van de begroting ]
politique budgétaire [ annalité du budget | annualité du budget | orientation de politique budgétaire | réforme budgétaire ]

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

Artikel 2, lid 2, onder b), i), van richtlijn 2000/78/EG van de Raad van 27 november 2000 tot instelling van een algemeen kader voor gelijke behandeling in arbeid en beroep, moet aldus worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een nationale wettelijke bepaling op grond waarvan een werkgever een werknemer kan ontslaan wegens periodieke — zelfs gerechtvaardigde — afwezigheden op zijn werk, wanneer die afwezigheden worden veroorzaakt door ziekten die toe te schrijven zijn aan de handicap van de werknemer, behalve indien die regeling het legitieme doel nastreeft om absenteïsme te bestrijden en niet verder gaat dan noodzakelijk is om dit doel te bereiken, hetgeen ter beoordeling van de verwijzende rechter staat.
L’article 2, paragraphe 2, sous b), i), de la directive 2000/78/CE du Conseil, du 27 novembre 2000, portant création d’un cadre général en faveur de l’égalité de traitement en matière d’emploi et de travail, doit être interprété en ce sens qu’il s’oppose à une réglementation nationale qui prévoit qu’un employeur peut licencier un travailleur pour le motif tiré d’absences intermittentes au travail, fussent-elles justifiées, dans la situation où ces absences sont la conséquence de maladies imputables au handicap dont est atteint ce travailleur, sauf si cette réglementation, tout en poursuivant l’objectif légitime de lutter contre l’absentéisme, n’excède pas ce qui est nécessaire pour atteindre cet objectif, ce qu’il appartient à la juridiction de renvoi d’apprécier.

Uit de feiten van de aan de verwijzende rechter voorgelegde zaak, de motieven van de verwijzingsbeslissing en de bewoordingen van de prejudiciële vraag kan worden afgeleid dat de verwijzende rechter van het Hof wenst te vernemen of de in het geding zijnde bepaling bestaanbaar is met de artikelen 10, 11 en 172 van de Grondwet, in de interpretatie dat een afzonderlijke aanslag moet worden toegepast op de belastingplichtige die de bedragen niet op de voorgeschreven wijze heeft verantwoord, wanneer de verkrijger van die bedragen niet op ondubbelzinnige wijze werd geïdentificeerd uiterlijk binnen twee jaar en zes maanden volgend op 1 januari van het betreffende aanslagjaar, terwijl dezelfde aanslag niet zou moeten worden toegepast op een belastingplichtige in dezelfde situatie wanneer de verkrijger van die bedragen binnen de termijn werd geïdentificeerd maar niet meer zou kunnen worden belast wegens het verstrijken van de aanslagtermijnen.
Les faits de la cause dont est saisi le juge a quo, les motifs de la décision de renvoi et la formulation de la question préjudicielle permettent de déduire que le juge a quo interroge la Cour sur la compatibilité de la disposition en cause avec les articles 10, 11 et 172 de la Constitution, dans l'interprétation selon laquelle une cotisation distincte doit être appliquée au contribuable qui n'a pas justifié les sommes de la manière prescrite, lorsque le bénéficiaire des sommes en question n'a pas été identifié de manière univoque au plus tard dans un délai de 2 ans et 6 mois à partir du 1 janvier de l'exercice d'imposition concerné alors que la même cotisation ne devrait pas s'appliquer à un contribuable dans la même situation lorsque le bénéficiaire des sommes en question a été identifié dans le délai mais ne pourrait plus être imposé en raison de l'écoulement des délais d'imposition.

Volgens de verzoekende partijen voor het verwijzende rechtscollege en de tussenkomende partij voor het Hof zou de in het geding zijnde bepaling geen interpretatieve bepaling maar wel een retroactieve bepaling zijn die ertoe strekt het temporele toepassingsgebied van de wijzigingen die bij de wet van 14 januari 2013 werden aangebracht in artikel 10 van de wet van 31 december 1963, uit te breiden tot de bijdragen verschuldigd voor de jaren 2006 tot 2012.
Selon les parties requérantes devant la juridiction a quo et la partie intervenante devant la Cour, la disposition en cause ne serait pas une disposition interprétative mais bien une disposition rétroactive visant à étendre aux redevances dues pour les années 2006 à 2012 le champ d'application temporel des modifications apportées à l'article 10 de la loi du 31 décembre 1963 par la loi du 14 janvier 2013.

Het bestuur verhaalt de verschuldigde gelden overeenkomstig de bepalingen betreffende de inning van de registratierechten (zelfde bepaling verwijzend naar artikel 695, eerste lid, van het Gerechtelijk Wetboek).
Le recouvrement de la créance de l'administration est poursuivi par elle, conformément aux dispositions sur le recouvrement des droits d'enregistrement (même disposition renvoyant à l'article 695, alinéa 1 du Code judiciaire).

De verwijzende rechter wenst te vernemen of artikel 39 van het decreet van 21 juni 2013 bestaanbaar is met de artikelen 10, 11 en 13 van de Grondwet, in samenhang gelezen met de artikelen 84 (lees : 133) en 144 ervan en met artikel 6 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, doordat de in het geding zijnde bepaling geen interpretatieve bepaling zou zijn, maar een retroactieve wijzigende bepaling die ertoe zou strekken de afloop van de hangende procedures te beïnvloeden en die door geen enkele buitengewone omstandigheid zou worden verantwoord.
Le juge a quo interroge la Cour sur la compatibilité de l'article 39 du décret du 21 juin 2013 avec les articles 10, 11 et 13 de la Constitution, combinés avec ses articles 84 (lire : 133) et 144, et avec l'article 6 de la Convention européenne des droits de l'homme, en ce que la disposition en cause ne serait pas une disposition interprétative, mais une disposition modificative rétroactive qui tendrait à influencer l'issue des procédures pendantes et qui ne serait justifiée par aucune circonstance exceptionnelle.

Men stelt in het advies ook expliciet dat de huidige bepaling van de leeftijdsgrens op 65 jaar arbitrair van aard is, verwijzend naar een hele resem andere landen waar men reeds gekozen heeft voor een verhoging van de leeftijdsgrens (cf. Frankrijk, Verenigd Koninkrijk, Portugal, Australië en de Verenigde Staten).
Dans son avis, le CSS précise également que la fixation de la limite d'âge à 65 ans présente un caractère arbitraire et cite à l'appui l'exemple de toute une série d'autres pays ayant opté pour un relèvement de la limite d'âge (cf. la France, le Royaume-Uni, le Portugal, l'Australie et les États-Unis).

Volgens de verwijzende rechter is de kortere verjaring (vijf jaar) waarin de betreffende bepaling voor sommige periodieke schulden voorziet, niet van toepassing op de schulden met betrekking tot de bijdrage in de gemeenschappelijke lasten van een mede-eigendom van een gebouw die het voorwerp vormen van periodieke afrekeningen.
Selon le juge a quo, la prescription abrégée (cinq ans) prévue par la disposition en cause pour certaines dettes périodiques ne s'applique pas aux dettes relatives à la contribution aux charges communes d'une copropriété d'un immeuble faisant l'objet de relevés périodiques.

Elke wettelijke of reglementaire bepaling die rechtstreeks of onrechtstreeks verwijst naar de instelling die ermee wordt belast de codificatie van de in België uitgegeven financiële instrumenten te verzekeren, moet worden verstaan als verwijzend naar de in het vorige lid bedoelde instelling.
Toute disposition légale ou réglementaire faisant directement ou indirectement référence à l'organisme chargé d'assurer l'activité de codification des instruments financiers émis en Belgique doit être entendue comme faisant référence à l'organisme visé à l'alinéa précédent.

In dit Wetboek wordt, wanneer het gaat over de rechtbanken van het gerechtelijk arrondissement Brussel, onder procureur des Konings verstaan : de procureur des Konings van Halle-Vilvoorde bedoeld in artikel 150, § 2, 1º, of de procureur des Konings van Brussel bedoeld in artikel 150, § 2, 2º, naargelang de naar de procureur verwijzende bepaling slaat op de uitoefening van zijn bevoegdheid in het administratief arrondissement Halle-Vilvoorde dan wel in het administratief arrondissement Brussel-Hoofdstad.
Dans le présent Code, chaque fois qu'il est question du procureur du Roi, ce dernier s'entend, pour ce qui concerne les juridictions de l'arrondissement judiciaire de Bruxelles: du procureur du Roi de Hal-Vilvorde visé à l'article 150, § 2, 1º, ou du procureur du Roi de Bruxelles visé à l'article 150, § 2, 2º, selon que la disposition qui fait référence au procureur vise l'exercice de sa compétence dans l'arrondissement administratif de Hal-Vilvorde ou dans l'arrondissement administratif de Bruxelles-Capitale.

In die zaak oordeelde het Europees Hof van Justitie dat een nationale bepaling niet onder het toepassingsgebied van de richtlijn valt, indien haar enige doel, zoals aangevoerd door de verwijzende rechtbank, de bescherming van de mededinging is[22].
Il y a lieu de relever que, dans cette affaire, la Cour a jugé qu’une règle nationale ne relève pas du champ d’application de la directive si elle a pour seule finalité, comme le considérait la juridiction de renvoi, de protéger la concurrence[22].