Hij schetst het voorbeeld van een burgerlijke partij die vertrouwen heeft in het strafrechtelijk verloop van haar proces en die niet voor de burgerlijke rechtbank dagvaardt binnen vijf jaar — wat de gewone verjaringstermijn is — terwijl het strafproces meer dan vijf jaar duurt.
Il cite l'hypothèse d'une partie civile qui serait confiante dans l'organisation pénale de son procès et n'assignerait pas au civil dans les cinq années, soit le délai de prescription ordinaire, alors que le procès pénal durerait plus de cinq ans.
