Traduction de «dan ook bekritiseerd in zover dit hof enerzijds een ruime rechtspraak heeft » (Néerlandais → Français) :

De werkwijze van het EVRM wordt dan ook bekritiseerd in zover dit Hof enerzijds een ruime rechtspraak heeft uitgewerkt die zeer duidelijk het « recht op bijstand'van een advocaat stelt bij de initiële verhoren door de politiediensten, maar anderzijds stelt zelf niet bevoegd te zijn om de draagwijdte van dit niet « absoluut » recht precies in te vullen (3) .
Cela suscite par conséquent des critiques à l'égard du fonctionnement de la CEDH puisque, d'une part, cette Cour a développé une vaste jurisprudence qui pose très clairement le principe du « droit à l'assistance » d'un avocat dès les premiers interrogatoires par les services de police, mais que d'autre part, elle ne s'estime pas compétente pour définir de façon précise la portée de ce droit non « absolu » (3) .

Het Hof van Justitie heeft herhaaldelijk geoordeeld dat wat betreft de vraag of het doel dat wordt nagestreefd met een ter beoordeling staande maatregel legitiem is, de lidstaten over een ruime beoordelingsbevoegdheid beschikken, niet alleen bij de beslissing welke van meerdere doelstellingen van sociaal beleid en werkgelegenheidsbeleid zij specifiek willen nastreven, maar ook bij het bepalen van de maatregelen waarmee die doelstelling kan worden verwezenlijkt (HvJ, 19 juni 2014, Specht e.a., C-501/12-C-506/12, C-540/12 en C-541/12, punt 46 en de aldaar aangehaalde rechtspraak; HvJ, 21 januari 2015, Felber, C-529/13, punt 30).
La Cour de justice a jugé à plusieurs reprises qu'en ce qui concerne le point de savoir si l'objectif poursuivi par une mesure soumise à l'examen est légitime, les Etats membres disposent d'un large pouvoir d'appréciation dans le choix non seulement de la poursuite d'un objectif déterminé parmi d'autres en matière de politique sociale et de l'emploi, mais également dans la définition des mesures susceptibles de le réaliser (CJUE, 19 juin 2014, Specht e.a., C-501/12-C-506/12, C-540/12 et C-541/12, point 46 et la jurisprudence qui y est mentionnée; CJUE, 21 janvier 2015, Felber, C-529/13, point 30).

In verband daarmee bestaat recente rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie (Zaak C-161/14, 4 juni 2015, Europese Commissie tegen Verenigd Koninkrijk van Groot Brittannië en Noord-Ierland) die verduidelijkt dat het voormelde punt 10 niet noodzakelijk enkel betrekking heeft op woningen maar ook op de huisvesting in ruime zin, zolang deze huisvesting kadert binnen een sociaal beleid.
Il ressort à cet égard d'une jurisprudence récente de la Cour de justice de l'Union européenne (Affaire C-161/14, 4 juin 2015, Commission européenne contre Royaume-Uni de Grande-Bretagne et d'Irlande du Nord) que le point 10 précité ne se rapporte pas nécessairement à des logements mais à l'hébergement dans l'acception large du terme, tant que cet hébergement s'inscrit dans le cadre d'une politique sociale.

De verschillen tussen het systeem van rechtsplegingsvergoeding voor, enerzijds, de burgerlijke rechter en strafrechter en, anderzijds, de Raad van State worden verklaard door de specifieke eigenschappen van een procedure voor de afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State : « De voorgestelde bepaling strekt ertoe een gelijkaardig systeem te voorzien als het systeem vastgesteld door het Gerechtelijk Wetboek, waarbij de afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State de mogelijkheid heeft om zelf uitspraak te doen over de verhaalbaarheid van de advocatenhonoraria. De verhaalbaarheid moet ten goede komen van de partijen die in het gelijk werden gesteld in het geschil, beperkt tot de eisende en verwerende partijen. [...] Net zoals voor artikel 1022 van het Gerechtelijk Wetboek zijn er criteria voorzien in het nieuwe artikel 30/1 van de gecoördineerde wetten, om een vermindering of verhoging van de toe te kennen basisbedragen te rechtvaardigen, binnen de grenzen van de minimum- en maximumbedragen die bij koninklijk besluit dienen te worden voorzien. Deze criteria zijn voldoende ruim om de criteria te omvatten die in de rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie in het daglicht worden gezet (arrest van 11 april 2013, C-260/11, Edwards en Pallikarapoulos) » (Parl. St., Senaat, 2012-2013, nr. 5-2277/1, pp. 24-25).
Les différences entre le système de l'indemnité de procédure devant, d'une part, le juge civil et le juge pénal et, d'autre part, le Conseil d'Etat s'expliquent par les caractéristiques spécifiques de la procédure devant la section du contentieux administratif du Conseil d'Etat : « La disposition proposée entend prévoir un système similaire à celui prévu par le Code judiciaire, tout en permettant à la section du contentieux administratif du Conseil d'Etat de statuer elle-même sur la question de la répétibilité des honoraires d'avocats. Cette répétibilité doit bénéficier aux parties qui ont obtenu gain de cause dans le litige, lesquelles se limitent aux parties requérantes et adverses. [...] A l'instar de l'article 1022 du Code judiciaire, des critères sont prévus dans le nouvel article 30/1 des lois coordonnées, pour justifier une diminution ou une augmentation des montants de base à allouer, dans les limites des montants minima et maxima à prévoir par arrêté royal. Ces critères sont suffisamment larges que pour embrasser ceux mis en évidence dans la jurisprudence de la Cour de justice de l'Union européenne (arrêt du 11 avril 2013, C-260/11, Edwards et Pallikarapoulos) » (Doc. parl., Sénat, 2012-2013, n° 5-2277/1, pp. 24-25).

Verwijzend naar de rechtspraak die het Hof heeft ontwikkeld in de arresten nrs. 32/92 en 11/96 met betrekking tot delegaties aan de uitvoerende macht inzake onderwijsaangelegenheden, menen de verzoekers dat de decreetgever te ruime bevoegdheden heeft gedelegeerd door, enerzijds, de gedelegeerd bestuurder de bevoegdheid toe te kennen de organisatiestructuur vast te stellen, ambten op te heffen, en dergelijke meer, en, anderzijds, door aan de Vlaamse Regering de bevoegdheid over te dragen om de vroegtijdige oppensioenstelling te regelen.
Faisant référence à la jurisprudence que la Cour a développée dans ses arrêts nos 32/92 et 11/96 concernant des délégations au pouvoir exécutif en matière