Traduction de «geding zijnde strafbare » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

in het geding zijnde vervoersvoorwaarde
réserve de transport contestée

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

In zijn verwijzingsbeslissing stelt de verwijzende rechter vast dat uit de in het geding zijnde bepaling voortvloeit dat « de verweerder, die is veroordeeld tot een gevangenisstraf van vijf jaar wegens een met opsluiting van vijftien tot twintig jaar strafbare misdaad die is gepleegd in staat van herhaling en die is gecorrectionaliseerd, voor de voorwaardelijke invrijheidstelling [...] in aanmerking komt nadat hij twee derden van die gevangenisstraf heeft ondergaan », terwijl « de persoon die door het hof van assisen tot een straf van opsluiting van vijf jaar wordt veroordeeld wegens een dergelijke misdaad die in dezelfde omstandigheden is gepleegd, nadat dat hof verzachtende omstandigheden heeft aanvaard, voor de voorwaardelijke invrijheidstelling [...] in aanmerking komt nadat hij één derde van die straf van opsluiting heeft ondergaan ».
Dans sa décision de renvoi, le juge a quo constate qu'il résulte de la disposition en cause que « condamné à une peine d'emprisonnement de cinq ans du chef d'un crime punissable de la réclusion de quinze à vingt ans, commis en état de récidive et qui a été correctionnalisé, le défendeur est admissible à la libération conditionnelle [...] après avoir subi les deux tiers de cette peine d'emprisonnement », alors que « la personne qui est condamnée par la cour d'assises du chef d'un tel crime commis dans la même circonstance, après admission de circonstances atténuantes par cette cour, à une peine de réclusion de cinq ans, est admissible à la libération conditionnelle [...] après avoir subi un tiers de cette peine de réclusion ».

De verwijzende rechter vraagt of de in het geding zijnde bepaling bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in zoverre zij « tot gevolg heeft dat een persoon die zich in staat van wettelijke herhaling bevindt in de zin van artikel 56, tweede lid, van het Strafwetboek en die door de correctionele rechtbank wordt veroordeeld wegens een met opsluiting van vijftien tot twintig jaar strafbare misdaad die is gecorrectionaliseerd, pas aanspraak kan maken op een voorwaardelijke invrijheidstelling nadat hij twee derden van zijn straf heeft ondergaan, terwijl een persoon die wegens dezelfde misdaad die in dezelfde omstandigheden is gepleegd, naar het hof van assisen is verwezen en die tot een criminele straf wordt veroordeeld, reeds aanspraak kan maken op een voorwaardelijke invrijheidstelling nadat hij één derde van zijn straf heeft ondergaan ».
Le juge a quo demande si la disposition en cause est compatible avec les articles 10 et 11 de la Constitution, en ce qu'elle « a pour effet qu'une personne qui se trouve en état de récidive légale au sens de l'article 56, alinéa 2, du Code pénal et qui est condamnée par le tribunal correctionnel du chef d'un crime punissable de la peine de la réclusion de quinze à vingt ans qui a été correctionnalisé, ne peut prétendre à une libération conditionnelle qu'après avoir subi les deux tiers de sa peine, alors qu'une personne qui a été renvoyée devant la cour d'assises du chef du même crime commis dans la même circonstance et qui est condamnée à une peine criminelle peut déjà prétendre à une libération conditionnelle après avoir subi un tiers de sa peine ».

Het belang van de opsporing van de in het geding zijnde strafbare feiten brengt met zich mee dat dergelijk optreden kan worden aanvaard, indien dit plegen van strafbare feiten geschiedt in onmiddellijk verband met de opdracht van de infiltrant » (ibidem, blz. 14).
En raison de l'importance de la recherche des faits en cause, l'on peut accepter pareils actes, si la perpétration de faits délictueux a un lien direct avec la mission de l'infiltrant » (traduction ) (ibidem , p. 14).

Met betrekking tot de tweede toepassingsvoorwaarde van het recht op kosteloze rechtsbijstand blijkt uit de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens dat ' het belang van wat voor de verzoeker op het spel staat, met name de ernst van het strafbare feit dat de verzoeker ten laste wordt gelegd en de zwaarte van de opgelopen sanctie, alsook het persoonlijk vermogen van de verzoekers om zich te verdedigen en de aard van de procedure, bijvoorbeeld de complexiteit of het belang van de in het geding zijnde aangelegenheden of procedures, tot de factoren behoren die het mogelijk maken de vereisten van het belang van de rechtspraak te beoordelen ' (EHRM, beslissing, 25 april 2002, Gutfreund t. Frankrijk).
En ce qui concerne la seconde condition d'application du droit à l'assistance judiciaire gratuite, il ressort de la jurisprudence de la Cour européenne des droits de l'homme que, ' parmi les facteurs permettant d'apprécier les exigences des intérêts de la justice figurent l'importance de ce qui est en jeu pour le requérant, notamment la gravité de l'infraction imputée au requérant et la sévérité de la sanction encourue, ainsi que l'aptitude personnelle des requérants à se défendre et la nature de la procédure, par exemple la complexité ou l'importance des questions litigieuses ou des procédures en cause ' (CEDH, décision, 25 avril 2002, Gutfreund c. France).

Met betrekking tot de tweede toepassingsvoorwaarde van het recht op kosteloze rechtsbijstand blijkt uit de rechtspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens dat « het belang van wat voor de verzoeker op het spel staat, met name de ernst van het strafbare feit dat de verzoeker ten laste wordt gelegd en de zwaarte van de opgelopen sanctie, alsook het persoonlijk vermogen van de verzoekers om zich te verdedigen en de aard van de procedure, bijvoorbeeld de complexiteit of het belang van de in het geding zijnde aangelegenheden of procedures, tot de factoren behoren die het mogelijk maken de vereisten van het belang van de rechtspraak te beoordelen » (EHRM, beslissing, 25 april 2002, Gutfreund t. Frankrijk).
En ce qui concerne la seconde condition d'application du droit à l'assistance judiciaire gratuite, il ressort de la jurisprudence de la Cour européenne des droits de l'homme que, « parmi les facteurs permettant d'apprécier les exigences des intérêts de la justice figurent l'importance de ce qui est en jeu pour le requérant, notamment la gravité de l'infraction imputée au requérant et la sévérité de la sanction encourue, ainsi que l'aptitude personnelle des requérants à se défendre et la nature de la procédure, par exemple la complexité ou l'importance des questions litigieuses ou des procédures en cause » (CEDH, décision, 25 avril 2002, Gutfreund c. France).

Het is « om de procureur des Konings de uitoefening van zijn prerogatieven te waarborgen » (Parl. St., Waals Parlement, 2006-2007, nr. 594/1, p. 3) dat de regel van onontvankelijkheid die is uitgedrukt in de in het geding zijnde bepaling ertoe strekt het onderzoek te verhinderen van een « aanvraag tot regularisatie » van een strafbare situatie die het voorwerp heeft uitgemaakt van een proces-verbaal.
C'est « afin de garantir au Procureur du Roi l'exercice de ses prérogatives » (Doc. parl., Parlement wallon, 2006-2007, n° 594/1, p. 3) que la règle de l'irrecevabilité énoncée par la disposition en cause tend à empêcher l'instruction d'une « demande de régularisation » d'une situation infractionnelle ayant fait l'objet d'un procès-verbal.

De hardnekkigheid waarmee criminele organisaties niettegenstaande het voorheen beschikbare strafrechtsarsenaal, met inbegrip van de bepalingen inzake strafbare deelneming, blijken voort te bestaan of ontstaan en de moeilijkheidsgraad - zo niet soms de onmogelijkheid om - te bepalen welke personen binnen de criminele organisatie de intentie hebben om de misdrijven van de organisatie te plegen of eraan deel te nemen en welke personen enkel zorgen voor faciliteiten of diensten, nu eens legale dan weer illegale, die de organisatie van pas kunnen komen, kunnen in redelijkheid verantwoorden dat de wetgever de in het geding zijnde maatregel heeft genomen, voor zover het gaat om personen die wetens en willens zijn betrokken bij een criminele organisatie, wanneer die in artikel 324ter, § 1, van het Strafwetboek bedoelde activiteiten ontwikkelt en zich schuldig maakt aan misdaden en wanbedrijven die strafbaar zijn met een gevangenisstraf van drie jaar of een zwaardere straf.
La ténacité avec laquelle persistent ou apparaissent les organisations criminelles, nonobstant l'arsenal répressif disponible auparavant, y compris les dispositions relatives à la participation punissable, et le degré de difficulté - voire parfois l'impossibilité - d'identifier les personnes qui, au sein de l'organisation criminelle, ont l'intention de commettre les infractions de l'organisation ou de s'y associer et les personnes qui fournissent seulement l'équipement ou des services, qu'ils soient légaux ou bien illégaux, susceptibles de servir à l'organisation, peuvent raisonnablement justifier l'adoption par le législateur de la mesure en cause, pour autant qu'il s'agisse de personnes qui font partie, sciemment et volontairement, d'une organisation criminelle, lorsque celle-ci s'adonne aux activités visées à l'article 324ter, § 1 , du Code pénal et commet des crimes ou délits punis d'un emprisonnement de trois ans ou d'une peine plus lourde.

Uit de feiten van de aan de verwijzende rechter voorgelegde zaak, de motieven van de verwijzingsbeslissing en de bewoordingen van de prejudiciële vraag kan worden afgeleid dat de verwijzende rechter van het Hof beoogt te vernemen of de in het geding zijnde bepaling, voor het aanslagjaar 2009, bestaanbaar is met de artikelen 10, 11 en 13 van de Grondwet, in samenhang gelezen met artikel 6.1 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, in zoverre zij een verschil in behandeling invoert tussen belastingplichtigen ten aanzien van wie de afzonderlijke aanslag door de rechter niet kan worden gemilderd, « terwijl deze aanslag een strafrechtelijk karakter heeft », en de beklaagden in het gemeen strafrecht waarbij de strafrechter wel over de mogelijkheid beschikt om de straf aan te passen aan de individuele toestand van de beklaagde « en terwijl krachtens het evenredigheidsbeginsel de zwaarte van de straf niet onevenredig mag zijn aan het strafbare feit ».
Les faits de la cause dont est saisi le juge a quo, les motifs de la décision de renvoi et la formulation de la question préjudicielle permettent de déduire que le juge a quo interroge la Cour sur la compatibilité de la disposition en cause, pour l'exercice d'imposition 2009, avec les articles 10, 11 et 13 de la Constitution, combinés avec l'article 6.1 de la Convention européenne des droits de l'homme, en ce qu'elle instaure une différence de traitement entre les contribuables vis-à-vis desquels le juge ne peut pas modérer la cotisation distincte, « alors que celle-ci revêt un caractère pénal », et les prévenus en droit pénal commun pour lesquels le juge répressif dispose de la possibilité d'adapter la peine à la situation individuelle du prévenu « et alors qu'en vertu du principe de proportionnalité, la gravité de la peine ne peut pas être disproportionnée à l'infraction ».

Te dien aanzien dient te worden vastgesteld dat de inkijkoperatie in de private plaatsen bedoeld in artikel 46quinquies van het Wetboek van strafvordering enkel mogelijk is in het geval waarin de in het geding zijnde strafbare feiten een misdrijf « uitmaken of zouden uitmaken » als bedoeld in artikel 90ter, §§ 2 tot 4, van hetzelfde Wetboek, of « gepleegd worden of zouden worden » in het kader van een criminele organisatie, gedefinieerd in artikel 324bis van het Strafwetboek, en voor zover de andere onderzoeksmiddelen niet lijken te volstaan om de waarheid aan het licht te brengen (artikel 46quinquies, § 1, eerste lid, van het Wetboek van strafvordering).
A cet égard, il convient de constater que le contrôle visuel discret dans les lieux privés visés à l'article 46quinquies du Code d'instruction criminelle n'est possible que si les faits punissables en cause « constituent ou constitueraient » une infraction visée à l'article 90ter, §§ 2 à 4, du même Code, ou « sont commis ou seraient commis » dans le cadre d'une organisation criminelle, définie à l'article 324bis du Code pénal, et pour autant que les autres moyens d'investigation ne semblent pas suffire à la manifestation de la vérité (article 46quinquies, § 1, alinéa 1, du Code d'instruction criminelle).

De inkijkoperatie kan enkel worden aangewend in het geval waarin de in het geding zijnde strafbare feiten een misdrijf « uitmaken of zouden uitmaken », als bedoeld in artikel 90ter, §§ 2 tot 4, van het Wetboek van Strafvordering of « gepleegd worden of zouden worden » in het kader van een criminele organisatie, gedefinieerd in artikel 324bis van het Strafwetboek.
Les contrôles visuels discrets ne peuvent être mis en oeuvre que dans l'hypothèse où les faits punissables qui sont en cause « constituent ou constitueraient » une infraction visée à l'article 90ter, §§ 2 à 4, du C. I. Cr. ou « sont commis ou seraient commis » dans le cadre d'une organisation criminelle définie à l'article 324bis du Code pénal.