Met de aanneming van de wet van 25 oktober 1919 trachtte de wetgever « de kleine burgerij in handel en nijverheid » in staat te stellen makkelijker toegang te hebben tot het krediet, uitgaande van de vaststelling dat « de kleine handelaar doorgaans enkel zijn handelszaak bezit en geen enkele waarborg kan bieden in ruil voor het door hem gezochte krediet » (eigen vertaling) (Parl. St., Senaat, 1918-1919, nr. 242, p. 1).
En adoptant la loi du 25 octobre 1919, le législateur visait à permettre à la « petite bourgeoisie commerçante et industrielle » d'accéder plus facilement au crédit, en partant du constat que « le petit négociant ne possède généralement que son fonds de commerce et n'a aucune garantie à offrir en échange du crédit qu'il recherche » (Doc. parl., Sénat, 1918-1919, n° 242, p. 1).