Traduction de «geen verplichting inhoudt » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

besluit dat een juridische verplichting inhoudt | dwingend besluit | juridisch bindend besluit
acte comportant un engagement juridique | acte contraignant

deze wijziging doet geen afbreuk aan de verplichting om...
cette modification ne peut porter atteinte à l'obligation de...

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

De minister stipt aan dat artikel 422bis geen verplichting inhoudt het beroepsgeheim te doorbreken, terwijl artikel 458bis een mogelijkheid inhoudt om te spreken indien bepaalde omstandigheden zich voordoen.
Le ministre relève que l'article 422bis ne prévoit pas d'obligation de violer le secret professionnel, tandis que l'article 458bis prévoit une possibilité de parler lorsque certaines circonstances se produisent.

De heer Verherstraeten, staatssecretaris voor Staatshervorming, legt uit dat men een keuze gemaakt heeft tussen, enerzijds, het facultatieve evocatierecht dat helemaal geen verplichting inhoudt en dus vrijblijvend is en, anderzijds, het verplicht gezamenlijke uitoefenen van een bevoegdheid.
M. Verherstraeten, secrétaire d'État aux Réformes institutionnelles, explique qu'un choix a été fait entre, d'une part, le droit d'évocation facultatif, qui n'est assorti d'aucune obligation et n'est donc pas contraignant, et, d'autre part, l'exercice conjoint obligatoire d'une compétence.

België liep in feite vooruit op de Europese richtlijn die geen verplichting inhoudt, maar een wens.
La Belgique a en fait précédé la directive européenne, qui exprime non une obligation, mais un souhait.

De heer Hugo Vandenberghe vindt dat dit niet volstaat als antwoord aangezien de betrokken bepaling geen verplichting inhoudt voor de regering en de regeringen bovendien wisselen.
M. Hugo Vandenberghe estime que cela ne constitue pas une réponse suffisante, car la disposition en question n'engage pas le gouvernement, et de plus, les gouvernements changent.

Het OCMW heeft hoger beroep aangetekend tegen deze beslissing en het Arbeidshof heeft prejudiciële vragen gesteld aan het Europees Hof van Justitie (EHvJ) over twee aspecten: "Moeten de richtlijnen [2004/83, 2005/85 en 2003/9] aldus worden uitgelegd dat op de lidstaat die bepaalt dat vreemdelingen die 'op zodanige wijze lijden aan een ziekte dat deze ziekte een reëel risico inhoudt voor hun leven of fysieke integriteit of een reëel risico inhoudt op een onmenselijke of vernederende behandeling wanneer er geen adequate behandeling is in hun land van herkomst', recht hebben op de subsidiaire bescherming in de zin van artikel 15, [sub b], van richtlijn [2004/83], een verplichting rust om: - te bepalen dat een beroep tegen de administratieve beslissing waarbij het verblijfsrecht en/of de subsidiaire bescherming wordt geweigerd en een bevel wordt uitgevaardigd om het grondgebied te verlaten, schorsende werking heeft, - in het kader van zijn socialebijstandsregeling of opvangregeling te voorzien in andere dan de medische basisbehoeften van verzoeker tot de beslissing over het beroep tegen die administratieve beslissing?" Het standpunt van het Hof is het volgende: Wat betreft het ontbreken van een schorsend beroep, zijn de richtlijnen aangehaald door de verwijzende rechterlijke instantie niet van toepassing, maar het EHVJ zal andere nuttige elementen bezorgen aan de nationale rechter om een vonnis te kunnen vellen.
Le CPAS a interjeté appel de cette décision et la Cour du travail a posé des questions préjudicielles à la Cour de Justice de l'Union européenne (CJUE) pour deux aspects: "Les directives [2004/83, 2005/85 et 2003/9] doivent-elles être interprétées comme faisant obligation à l'État membre qui prévoit que l'étranger qui 'souffre d'une maladie telle qu'elle entraîne un risque réel pour sa vie ou son intégrité physique ou un risque réel de traitement inhumain ou dégradant lorsqu'il n'existe aucun traitement adéquat dans son pays d'origine' a droit à la protection subsidiaire au sens de l'article 15, [sous b),] de la directive [2004/83], - de prévoir un recours suspensif contre la décision administrative refusant le droit de séjour et/ou la protection subsidiaire et faisant ordre de quitter le territoire, - de prendre en charge dans le cadre de son régime d'aide sociale ou d'accueil, les besoins élémentaires autres que médicaux du requérant, jusqu'à ce qu'il soit statué sur le recours introduit contre cette décision administrative?" La position de la Cour est la suivante: En ce qui concerne l'absence de recours suspensif, les directives invoquées par la juridiction de renvoi ne sont pas applicables mais la CJUE va fournir d'autres éléments utiles au juge national pour pouvoir trancher.

In het arrest Abdida (C-562/13) van 18 december 2014 heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie geoordeeld dat "de artikelen 5 en 13 van richtlijn 2008/115, gelezen in het licht van de artikelen 19, lid 2, en 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, en artikel 14, lid 1, sub b, van die richtlijn in die zin moeten worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een nationale wettelijke regeling: - die geen schorsende werking toekent aan een beroep dat wordt ingesteld tegen een besluit (van weigering van 9ter) waarbij een derdelander die aan een ernstige ziekte lijdt, wordt gelast het grondgebied van een lidstaat te verlaten, wanneer de uitvoering van dat besluit voor die derdelander een ernstig risico inhoudt dat zijn gezondheidstoestand op ernstige en onomkeerbare wijze verslechtert, en - die niet bepaalt dat in de mate van het mogelijke wordt voorzien in de elementaire levensbehoeften van die derdelander teneinde te verzekeren dat de dringende medische zorg en de essentiële behandeling van ziekte daadwerkelijk worden verstrekt tijdens de periode waarin die lidstaat als gevolg van het instellen van dat beroep verplicht is de verwijdering van die derdelander uit te stellen".
Le 18 décembre 2014 la Cour de Justice de l'UE dans l'arrêt Abdida (C-562/13) a déclaré que: "Les articles 5 et 13 de la directive 2008/115/CE, lus à la lumière des articles 19, paragraphe 2, et 47 de la charte des droits fondamentaux de l'Union européenne, ainsi que l'article 14, paragraphe 1, sous b, de cette directive doivent être interprétés en ce sens qu'ils s'opposent à une législation nationale : - qui ne confère pas un effet suspensif à un recours exercé contre une décision (de refus de 9ter) ordonnant à un ressortissant de pays tiers atteint d'une grave maladie de quitter le territoire d'un État membre, lorsque l'exécution de cette décision est susceptible d'exposer ce ressortissant de pays tiers à un risque sérieux de détérioration grave et irréversible de son état de santé, et - qui ne prévoit pas la prise en charge, dans la mesure du possible, des besoins de base dudit ressortissant de pays tiers, afin de garantir que les soins médicaux d'urgence et le traitement indispensable des maladies puissent effectivement être prodigués, durant la période pendant laquelle cet État membre est tenu de reporter l'éloignement du même ressortissant de pays tiers à la suite de l'exercice de ce recours".

In zijn arrest van 18 december 2014 in de zaak-Abdida (C-562/13) heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie het volgende geoordeeld: "Uit een en ander volgt dat op de gestelde vragen moet worden geantwoord dat de artikelen 5 en 13 van richtlijn 2008/115, gelezen in het licht van de artikelen 19, lid 2, en 47 van het Handvest, en artikel 14, lid 1, sub b, van die richtlijn in die zin moeten worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een nationale wettelijke regeling: - die geen schorsende werking toekent aan een beroep tegen een besluit waarbij een derdelander die aan een ernstige ziekte lijdt, wordt gelast het grondgebied van een lidstaat te verlaten, wanneer de uitvoering van dat besluit voor die derdelander een ernstig risico inhoudt dat zijn gezondheidstoestand op ernstige en onomkeerbare wijze verslechtert, en - die niet bepaalt dat in de mate van het mogelijke wordt voorzien in de elementaire levensbehoeften van die derdelander teneinde te verzekeren dat de dringende medische zorg en de essentiële behandeling van ziekte daadwerkelijk worden verstrekt tijdens de periode waarin die lidstaat als gevolg van het instellen van dat beroep verplicht is de verwijdering van die derdelander uit te stellen".
Le 18 décembre 2014 la Cour de Justice de l'UE dans l'arrêt Abdida (C-562/13) a déclaré que: "Les articles 5 et 13 de la directive 2008/115/CE [retour], lus à la lumière des articles 19, paragraphe 2, et 47 de la Charte, ainsi que l'article 14, paragraphe 1, sous b), de cette directive doivent être interprétés en ce sens qu'ils s'opposent à une législation nationale: - qui ne confère pas un effet suspensif à un recours exercé contre une décision [de refus de 9ter] ordonnant à un ressortissant de pays tiers atteint d'une grave maladie de quitter le territoire d'un État membre, lorsque l'exécution de cette décision est susceptible d'exposer ce ressortissant de pays tiers à un risque sérieux de détérioration grave et irréversible de son état de santé, et - qui ne prévoit pas la prise en charge, dans la mesure du possible, des besoins de base dudit ressortissant de pays tiers, afin de garantir que les soins médicaux d'urgence et le traitement indispensable des maladies puissent effectivement être prodigués, durant la période pendant laquelle cet État membre est tenu de reporter l'éloignement du même ressortissant de pays tiers à la suite de l'exercice de ce recours".

In dit stadium lijkt het me belangrijk eraan te herinneren dat het investeringsplan geen enkele verplichting voor de lidstaten inhoudt met betrekking tot de verwezenlijking van de in dit plan opgenomen projecten.
A ce stade, il me paraît important de rappeler que le plan d’investissement n’engendre aucune obligation pour les États membre notamment pour ce qui concerne réalisation des projets repris dans ce plan.

Ofschoon de huidige communautaire wetgeving geen verplichting inhoudt om de toepassing van artikel 11, lid 1, sub f) van Richtlijn 2003/109/EG uit te breiden naar onderdanen van derde landen die de status van langdurig ingezetenen nog niet verworven hebben (bijvoorbeeld omdat zij minder dan vijf jaar legaal in een lidstaat verblijven), geniet een dergelijke uitbreiding op nationaal niveau de volmondige steun van de Commissie, aangezien zij volledig in overeenstemming is met het horizontale beleid dat de Commissie in september 2005 heeft uiteengezet in haar mededeling over een gemeenschappelijke agenda voor integratie .
Bien que le droit communautaire n’impose pas actuellement d’étendre l’application de l’article 11, paragraphe 1, point f), aux ressortissants de pays tiers n’ayant pas encore obtenu le statut de résident de longue durée (par exemple en raison d’une durée de résidence légale sur le territoire d’un État membre inférieure à cinq ans), la Commission y est pleinement favorable à l’échelon national, car elle est parfaitement conforme à sa politique horizontale, définie dans la communication de septembre 2005 concernant un «programme commun pour l’intégration» .