Vertaling van "gewezen dat zij de maatregel hadden ingesteld " (Nederlands → Frans) :

De Zweedse autoriteiten hebben erop gewezen dat zij de maatregel hadden ingesteld omdat het product niet voldeed aan de essentiële veiligheids- en gezondheidseisen, bedoeld in artikel 3 van Richtlijn 94/9/EG en in bijlage II daarbij, met name in de punten 1.0.5 (Merktekens) en 1.0.6 (Gebruiksaanwijzing), wegens de onjuiste toepassing of niet-naleving van de geharmoniseerde norm EN 60079-0:2006 — Elektrisch materieel voor plaatsen waar gasontploffingsgevaar kan heersen — Deel 0: Algemene eisen (IEC 60079-0:2004, gewijzigd), waarnaar wordt verwezen in de EG-verklaring van overeenstemming van de fabrikant.
Les autorités suédoises ont indiqué que leur mesure se fondait sur la non-conformité du produit avec les exigences essentielles de sécurité et de santé visées à l’article 3 de la directive 94/9/CE et définies à l’annexe II, notamment aux points 1.0.5 (Marquage) et 1.0.6 (Notice d’instruction), liée à l’application incorrecte ou à des lacunes de la norme harmonisée EN 60079-0:2006 – Matériel électrique pour atmosphères explosives gazeuses – Partie 0: Règles générales (CEI 60079-0:2004, modifiée)], qui est mentionnée dans la déclaration de conformité «CE» du fabricant.

In verband met de analyse van de impact van de maatregel heeft de minister verwezen naar de procedure die is ingesteld bij de wet van 15 december 2013 houdende diverse bepalingen inzake administratieve vereenvoudiging, waarbij hij erop heeft gewezen dat die wet bepaalt dat ieder regeringslid werk moet maken van een dergelijke impactanalyse (ibid., p. 191).
En ce qui concerne l'analyse d'impact de la mesure, le ministre a renvoyé à la procédure instituée par la loi du 15 décembre 2013 portant des dispositions diverses concernant la simplification administrative, indiquant que, conformément à celle-ci il appartenait à chaque membre du gouvernement de procéder à l'analyse d'impact (ibid., p. 191).

Art. XX. 226. Onverminderd artikel XX. 225 kunnen de huidige of gewezen bestuurders, zaakvoerders, dagelijkse bestuurders, leden van een directieraad of van een raad van toezicht, alsmede alle andere personen die ten aanzien van de zaken van de onderneming werkelijke bestuursbevoegdheid hebben gehad, op vordering van de Rijksdienst voor Sociale Zekerheid of van de curator persoonlijk en hoofdelijk aansprakelijk worden gesteld voor het geheel of een deel van alle op het ogenblik van de uitspraak van het faillissement verschuldigde sociale bijdragen met inbegrip van de verwijlinteresten, indien zij, in de loop van de periode van vijf jaar voorafgaand aan de faillietverklaring, betrokken zijn geweest bij minstens twee faillissementen of vereffeningen van ondernemingen waarbij schulden ten aanzien van een inningsorganisme van de sociale zekerheidsbijdragen onbetaald zijn gebleven, voor zover zij bij die eerder failliet verklaarde of vereffende ondernemingen ten tijde van de faillietverklaring, ontbinding of aanvang van de vereffening tevens bestuurder, gewezen bestuurder, lid of gewezen lid van de directieraad of van de raad van toezicht waren of ten aanzien van de zaken van de onderneming werkelijke bestuursbevoegdheid hadden of hebben gehad.
Art. XX. 226. Sans préjudice de l'article XX. 225, l'Office national de Sécurité sociale ou le curateur peuvent tenir les administrateurs, gérants, délégués à la gestion journalière, membres du comité de direction ou du conseil de surveillance, actuels ou anciens, et toutes les autres personnes qui ont effectivement détenu le pouvoir de diriger l'entreprise comme étant personnellement et solidairement responsables pour la totalité ou une partie des cotisations sociales, en ce compris les intérêts de retard, dues au moment du prononcé de la faillite, s'il est établi qu'au cours de la période de cinq ans qui précède le prononcé de la faillite, ils ont été impliqués dans au moins deux faillites ou liquidations d'entreprises à l'occasion desquelles des dettes de sécurité sociale n'ont pas été honorées, pour autant qu'ils aient eu lors de la déclaration de faillite, dissolution ou entame de la liquidation desdites entreprises la qualité de dirigeant, ancien dirigeant, membre ou ancien membre d'un comité de direction ou de surveillance ou avaient ou avaient eu en ce qui concerne les affaires de l'entreprise, une fonction dirigeante effective.

Art. XX. 30. Wanneer kennelijk grove tekortkomingen van de schuldenaar of van een van zijn organen de continuïteit van de onderneming in moeilijkheden of van haar economische activiteiten in gevaar brengen en de gevraagde maatregel van die aard is dat zij die continuïteit kan vrijwaren, kan de voorzitter van de rechtbank op verzoek van het openbaar ministerie of van elke belanghebbende, ingesteld volgens de vormen van het kort geding, een of meer gerechtsmandatarissen aanstellen.
Art. XX. 30. Lorsque des manquements graves et caractérisés du débiteur ou de l'un de ses organes menacent la continuité de l'entreprise en difficulté ou de ses activités économiques et que la mesure sollicitée est de nature à préserver cette continuité, le président du tribunal, saisi par le ministère public ou tout intéressé selon les formes du référé, peut désigner un ou plusieurs mandataires de justice.

« Schendt artikel 162bis, tweede lid, van het Wetboek van strafvordering de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in zoverre de burgerlijke partij, die niet het initiatief tot vervolging heeft genomen en die hoger beroep instelt tegen een vonnis waarbij haar vordering onontvankelijk wordt verklaard nadat de beklaagde op de strafvordering werd veroordeeld, niet tot de rechtsplegingsvergoeding kan worden veroordeeld indien zij in hoger beroep in het ongelijk wordt gesteld, aangezien het Grondwettelijk Hof bij het arrest nr. 113/2016 van 22 september 2016 voor recht heeft gezegd dat artikel 162bis, tweede lid, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schendt, in zoverre het de strafrechter niet toestaat aan de vrijgesproken beklaagde en aan de burgerrechtelijk aansprakelijke een rechtsplegingsvergoeding in hoger beroep toe te kennen ten laste van de in het ongelijk gestelde burgerlijke partij die, bij ontstentenis van enig beroep van het openbaar ministerie, hoger beroep heeft ingesteld tegen een vrijsprekend vonnis dat is gewezen op een door het openbaar ministerie ingestelde vordering ? ».
« L'article 162bis, alinéa 2, du Code d'instruction criminelle viole-t-il les articles 10 et 11 de la Constitution dans la mesure où la partie civile, qui n'a pas pris l'initiative de la poursuite et qui interjette appel d'un jugement déclarant sa demande irrecevable après avoir condamné le prévenu sur l'action publique, ne peut être condamnée à l'indemnité de procédure si elle succombe en degré d'appel, dès lors que par arrêt n° 113/2016 du 22 septembre 2016, la Cour constitutionnelle a dit pour droit que l'article 162bis, alinéa 2, viole les articles 10 et 11 de la Constitution, en ce qu'il ne permet pas au juge répressif d'accorder au prévenu acquitté et au civilement responsable une indemnité de procédure d'appel à charge de la partie civile succombante qui, en l'absence de tout recours du ministère public, a interjeté appel d'un jugement d'acquittement statuant sur une action intentée par le ministère public ? ».

Uit de combinatie, met artikel 3 van het Gerechtelijk Wetboek, van de twee bepalingen van de wet van 30 juli 2013 die, volgens de verwijzende rechter, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet klaarblijkelijk niet schenden, zou een verschil in behandeling tussen rechtzoekenden voortvloeien naargelang zij vóór of na 1 september 2014 hoger beroep hebben ingesteld tegen een door een vrederechter gewezen vonnis waarvan de inzet lager is dan 1.860 euro.
Il résulterait de la combinaison, avec l'article 3 du Code judiciaire, des deux dispositions de la loi du 30 juillet 2013, qui, selon le juge a quo, ne violent manifestement pas les articles 10 et 11 de la Constitution, une différence de traitement entre les justiciables selon qu'ils ont introduit, avant ou après le 1 septembre 2014, un appel contre un jugement rendu par un juge de paix, dont l'enjeu est inférieur à 1.860 euros.

De verzoekende partijen verwijten de bestreden bepalingen dat zij de artikelen 10, 11 en 13 van de Grondwet en het beginsel van de scheiding der machten schenden, doordat de bekrachtiging bij artikel 2 van de ordonnantie van 2 december 2004 hun het voordeel ontneemt van het beroep dat zij voor de Raad van State hadden ingesteld om de nietigverklaring te verkrijgen van het besluit van 12 december 2002 en doordat die bekrachtiging de rechtscolleges belet geschillen te beslechten die onder hun uitsluitende bevoegdheid vallen.
Les parties requérantes reprochent aux dispositions attaquées de violer les articles 10, 11 et 13 de la Constitution et le principe de la séparation des pouvoirs en ce que la validation opérée par l'article 2 de l'ordonnance du 2 décembre 2004 les prive du bénéfice du recours qu'elles avaient introduit devant le Conseil d'Etat pour obtenir l'annulation de l'arrêté du 12 septembre 2002 et en ce que cette validation empêche les juridictions de trancher des litiges qui relèvent de leur compétence exclusive.

De verzoekers hebben op 6 september 2002 een « memorie tot vernietiging » ingediend bij het Hof, ter staving van het beroep tot vernietiging dat zij hadden ingesteld op 28 juni 2002.
Un « mémoire en annulation » a été introduit à la Cour par les requérants le 6 septembre 2002, à l'appui du recours en annulation qu'ils avaient introduit le 28 juin 2002.

Bovendien wijzigt het bestreden decreet geenszins de voorwaarden voor toegang van de verzoekende partijen tot de rechtbanken, noch belet het hen de procedures die zij hadden ingesteld, voort te zetten.
En outre, le décret entrepris ne modifie en rien les conditions d'accès des parties requérantes aux tribunaux ni ne les empêche de poursuivre les procédures qu'elles avaient entamées.

In dezelfde interpretatie (die term verschijnt opnieuw in de motivering van het verwijzingsvonnis), zou artikel 26 van de bijzondere wet op het Arbitragehof, volgens de rechter, nog een verschil in behandeling teweegbrengen tussen de personen die een vordering hebben ingesteld die gegrond is op soortgelijke feiten, die aan dezelfde verjaringstermijn zijn onderworpen, naargelang zij hun vordering hebben ingesteld op een zulkdanige manier dat zij een in kracht van gewijsde gegane beslissing hebben verkregen die gewezen is vóór de voormelde datum van 17 januari 1989, of zulks niet het geval was, waarbij enkel de personen die zich in het tweede geval bevinden, van de rechter kunnen verkrijgen dat hij de verjaring die strijdig is geoordeeld met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet als gevolg van een arrest van het Hof, verwerpt.
Dans la même interprétation (ce terme reparaît dans la motivation du jugement a quo), l'article 26 de la loi spéciale sur la Cour d'arbitrage créerait encore, selon le juge, une différence de traitement entre les personnes qui ont introduit une action fondée sur des faits semblables, soumis au même délai de prescription, selon qu'elles ont introduit leur action de manière à obtenir une décision - passée en force de chose jugée - rendue avant la date précitée du 17 janvier 1989 ou qu'il n'en a pas été ainsi, seules celles se trouvant dans le second cas pouvant obtenir du juge qu'il écarte la prescription jugée contraire aux articles 10 et 11 de la Constitution à la suite d'un arrêt de la Cour.