Dat beleid bestaat er immers in feite uit de extreme elementen van beide kampen te bevorderen en het geopolitieke evenwicht van de regio
te verstoren. Door Irak te verwoesten, door Syrië te stigmatiseren en door Syrië te dwingen zich terug te trekken uit Libanon, waardoor dit land kwetsbaar wordt - zoals ook de christenen, zelfs oud-premier Aoun, zich realiseren - hebben wij de voorwaarden geschapen voor een verstoord evenwicht, en wij plukken nog steeds de wrange vruchten van dit verstoorde evenwicht, zoals oorlog en het feit dat de extremisten zeggenschap krijgen, van beide kampen trouwens, zowel van de overheersende als de overheerste
...[+++] partij.
En détruisant l’Irak, en stigmatisant la Syrie, en forçant la Syrie à se retirer du Liban, ce qui fragilise celui-ci - les chrétiens eux-mêmes s’en rendent compte, même Aoun -, nous avons créé les conditions d’un déséquilibre et nous récoltons toujours le fruit de ce déséquilibre, qui est la guerre, qui est la parole donnée aux extrêmes, des deux camps, d’ailleurs, au dominant comme au dominé.
