Die ontwikkeling heeft ertoe geleid dat er, wat de benadering van de lastendeling betreft, verschillen zijn ontstaan tussen lidstaten, met name tussen lidstaten die zich beperkten tot de minimumvoorwaarden in het kader van de staatssteunregels, en lidstaten die verder zijn gegaan dan die voorwaarden en een bail-in van investeerders of crediteurs hebben geëist.
Cette évolution explique l'existence d'approches divergentes dans les États membres en ce qui concerne la répartition des charges, à savoir que certains se sont limités aux exigences minimales prévues dans les règles concernant les aides d'État, alors que d'autres sont allés plus loin, en exigeant le recours au renflouement interne par les investisseurs ou les créanciers.