De verzoeker is van mening dat de procedure die, in het koninklijk besluit van 22 maart 1969, een onderscheid maakte tussen de overheid die de tuchtstraf voorstelt en die welke ze uitspreekt, verantwoord was door de verre afstand waarop de overheid die de beslissingsbevoegdheid bezit zich bevond en door het feit dat die overheid niet over de mogelijkheid van subdelegatie van haar bevoegdheden beschikt.
Le requérant considère que la procédure qui, dans l'arrêté royal du 22 mars 1969, distinguait l'autorité qui propose la peine disciplinaire et celle qui la prononce, se justifiait par l'éloignement de l'autorité qui décide et par le fait que cette autorité ne peut subdéléguer ses compétences.