Vertaling van "nieuwe nationaliteit verkrijgt " (Nederlands → Frans) :

Een buitenlandse student die na zijn studies in België een permanente verblijfsvergunning verkrijgt, kan dankzij de nieuwe regeling vrijwel onmiddellijk de Belgische nationaliteit verkrijgen omdat zijn studiejaren mee in aanmerking worden genomen.
Un étudiant étranger qui obtient un permis de séjour permanent après ses études en Belgique peut, grâce à la nouvelle réglementation, obtenir presque immédiatement la nationalité belge, puisque ses années d'études sont prises en compte.

Ter zake van die gevallen volgt hierna een synthese van de regelingen die gelden krachtens het nationaal recht van iedere lidstaat: Duitsland: verlies onder bepaalde voorwaarden (de voornaamste is geen verblijfplaats of langdurig verblijf in Duitsland); Oostenrijk: automatisch verlies; Denemarken: automatisch verlies; Spanje: verlies indien drie jaar verblijf in het buitenland; Finland: automatisch verlies; Frankrijk: verlies ingeval de gewone verblijfplaats in het buitenland is gevestigd en uitdrukkelijke verklaring in die zin; Groot-Brittannië: geen automatisch verlies, maar de meerderjarige met meervoudige nationaliteit kan door middel van een verklaring aan zijn Britse nationaliteit verzaken; Griekenland: automatisch verlies; Ierland: geen automatisch verlies, maar mogelijkheid om aan de Ierse nationaliteit te verzaken ingeval de hoofdverblijfplaats in het buitenland is gevestigd; Italië: verlies indien verblijfplaats in het buitenland (vanaf de eerste vestiging in het buitenland); Luxemburg: automatisch verlies; Nederland: automatisch verlies; Portugal: verlies in geval van verklaring in die zin; Zweden: automatisch verlies. b) De bewering dat de Belgische regelgeving, die leidt tot het verlies van de nationaliteit van degene die vrijwillig een nieuwe nationaliteit verkrijgt, veeleer een apart geval is klopt niet met de werkelijkheid, want meer dan de helft van de lidstaten van de Europese Unie passen dezelfde regel toe.
Dans ces dernières hypothèses, voici, en synthèse, les solutions retenues, à ma connaissance, par le droit interne de chaque État membre: Allemagne: perte à certaines conditions (la principale étant l'absence de résidence ou de séjour de longue durée en Allemagne); Autriche: perte automatique; Danemark: perte automatique; Espagne: perte en cas de résidence de 3 ans à l'étranger; Finlande: perte automatique; France: perte en cas de résidence habituelle à l'étranger et de déclaration expresse en ce sens; Grande-Bretagne: pas de perte automatique mais possibilité pour le multipatride majeur de renoncer par déclaration à sa nationalité britannique; Grèce: perte automatique; Irlande: pas de perte automatique mais possibilité de renoncer à la nationalité irlandaise en cas de résidence principale à l'étranger; Italie: perte en cas de résidence à l'étranger (et dès le premier établissement à l'étranger); Luxembourg: perte automatique; Pays-Bas: perte automatique; Portugal: perte en cas de déclaration en ce sens; Suède: perte automatique. b) L'affirmation selon laquelle la Belgique, en faisant perdre sa nationalité à celui qui acquiert volontairement une nationalité étrangère, serait relativement isolée, ne se vérifie donc nullement: plus de la moitié des États membres de l'Union européenne appliquent la même règle.