Traduction de «raadkamer waarbij » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

het Gerecht beraadslaagt in raadkamer | het Hof beraadslaagt in raadkamer
la Cour délibère en chambre du conseil | le Tribunal délibère en chambre du conseil

raadkamer
chambre du conseil

Omschrijving: Een stoornis waarin het kind, na een aanvankelijk normale voortgang in taalontwikkeling, zowel receptieve als expressieve taalvaardigheden verliest bij gelijkblijvende intelligentie; het begin van de stoornis gaat samen met paroxismale afwijkingen van het EEG en in de meeste gevallen ook met epileptische insulten. Doorgaans ligt het begin bij een leeftijd tussen drie en zeven jaar, waarbij de vaardigheden verloren gaan in een tijdsbestek van dagen of weken. Het chronologisch verband van het optreden van insulten en het taalverlies is wisselend, waarbij het één enkele maanden tot twee jaar aan het ander voorafgaat (of andersom). Een ontstekingsproces in de hersenen is gesuggereerd als een mogelijke oorzaak voor deze aandoening. Ongeveer tweederde van de patiënten blijft zitten met een min of meer ernstig receptief taaldefect.
Définition: Trouble dans lequel l'enfant, dont le langage s'est auparavant développé normalement, perd ses acquisitions de langage, à la fois sur le versant expressif et réceptif, tout en gardant une intelligence normale. La survenue du trouble s'accompagne d'anomalies paroxystiques à l'EEG et, dans la plupart des cas, de crises d'épilepsie. Le trouble apparaît habituellement entre trois et sept ans, avec perte du langage en quelques jours ou quelques semaines. La succession dans le temps, entre le début des crises épileptiques et la perte du langage, est assez variable, l'une des deux manifestations précédant l'autre (ou inversement) de quelques mois à deux ans. Ce trouble pourrait être dû à un processus encéphalitique inflammatoire. Dans environ deux tiers des cas, les sujets gardent un déficit plus ou moins important du langage (de type réceptif).

verzoek waarbij het administratief beroep wordt ingeleid
demande introductive du recours administratif

akte waarbij het vruchtgebruik is gevestigd
acte constitutif de l'usufruit

invasief | waarbij een instrument in een orgaan ingebracht wordt
invasif | envahissant

raadkamer
chambre du Conseil

Het Hof beslist in raadkamer, de advocaat-generaal gehoord
La Cour décide en chambre du conseil, l'avocat général entendu.

maligne neoplasma, waarbij multipele niet-gespecificeerde endocriene klieren zijn betrokken
Atteinte pluriglandulaire

benigne neoplasma waarbij meer endocriene klieren zijn betrokken
Atteinte pluriglandulaire

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

3. Schendt artikel 135, § 1, van het Wetboek van Strafvordering de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in die zin geïnterpreteerd dat het openbaar ministerie slechts een ontvankelijk hoger beroep kan instellen tegen een beschikking van de raadkamer waarbij tot verwijzing van een of meerdere inverdenkinggestelden wordt besloten en dit terwijl het openbaar ministerie de buitenvervolgingstelling van deze inverdenkinggestelde(n) vorderde, voor zover het openbaar ministerie bij schriftelijke conclusie een middel zoals bedoeld in artikel 135, § 2, van het Wetboek van Strafvordering heeft ingeroepen voor de raadkamer, en dit in het licht van het fundamenteel verschil dat bestaat tussen het openbaar ministerie en de andere partijen in het strafproces en dat berust op een objectief criterium, meer bepaald het vervullen van opdrachten van openbare dienst, in het belang van de gemeenschap, met betrekking tot de opsporing en vervolging van misdrijven, en het vorderen van de toepassing van de strafwet, terwijl de andere procespartijen hun persoonlijk belang verdedigen ?
3. L'article 135, § 1, du Code d'instruction criminelle viole-t-il les articles 10 et 11 de la Constitution dans l'interprétation selon laquelle le ministère public peut seulement interjeter un appel recevable d'une ordonnance de la chambre du conseil ordonnant le renvoi d'un ou de plusieurs inculpés, alors que le ministère public avait requis pour eux le non-lieu, pour autant que le ministère public ait invoqué devant la chambre du conseil, par conclusions écrites, un moyen visé à l'article 135, § 2, du Code d'instruction criminelle, et ce, eu égard à la différence fondamentale qui existe entre le ministère public et les autres parties au procès pénal et qui repose sur un critère objectif, plus précisément le fait d'accomplir des missions de service public, dans l'intérêt de la collectivité, en ce qui concerne la recherche et la poursuite des infractions, et le fait de requérir l'application de la loi pénale, alors que les autres parties au procès défendent leur intérêt personnel ?

2. Schendt artikel 135, § 1, van het Wetboek van Strafvordering de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in die zin geïnterpreteerd dat het openbaar ministerie een onbeperkt recht van hoger beroep heeft tegen een beschikking van de raadkamer waarbij tot verwijzing van een of meerdere inverdenkinggestelden wordt besloten en dit terwijl het openbaar ministerie de buitenvervolgingstelling van deze inverdenkinggestelde(n) vorderde, aangenomen dat het openbaar ministerie moet beschikken over een bijzonder juridisch belang als algemene voorwaarde voor de ontvankelijkheid van het rechtsmiddel, en dit in het licht van het fundamenteel verschil dat bestaat tussen het openbaar ministerie en de andere partijen in het strafproces en dat berust op een objectief criterium, meer bepaald het vervullen van opdrachten van openbare dienst, in het belang van de gemeenschap, met betrekking tot de opsporing en vervolging van misdrijven, en het vorderen van de toepassing van de strafwet, terwijl de andere procespartijen hun persoonlijk belang verdedigen ?
2. L'article 135, § 1, du Code d'instruction criminelle viole-t-il les articles 10 et 11 de la Constitution dans l'interprétation selon laquelle le ministère public dispose d'un droit d'appel illimité à l'encontre d'une ordonnance de la chambre du conseil ordonnant le renvoi d'un ou de plusieurs inculpés, alors que le ministère public avait requis pour eux le non-lieu, si l'on admet que le ministère public doit justifier d'un intérêt juridique particulier, en tant que condition générale de recevabilité du recours, et ce, eu égard à la différence fondamentale qui existe entre le ministère public et les autres parties au procès pénal et qui repose sur un critère objectif, plus précisément le fait d'accomplir des missions de service public, dans l'intérêt de la collectivité, en ce qui concerne la recherche et la poursuite des infractions, et le fait de requérir l'application de la loi pénale, alors que les autres parties au procès défendent leur intérêt personnel ?

Met de prejudiciële vraag wordt het Hof verzocht zich uit te spreken over de bestaanbaarheid, met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, van die bepaling, in zoverre zij voor de verdachte in een termijn van vierentwintig uren voorziet om verzet aan te tekenen tegen de beschikking van de raadkamer waarbij de feiten bewezen worden verklaard en waarbij de opschorting van de uitspraak van de veroordeling wordt uitgesproken, terwijl krachtens artikel 135, §§ 1 en 3, van het Wetboek van strafvordering, de procureur des Konings en de burgerlijke partij over een termijn van vijftien dagen beschikken om hoger beroep in te stellen tegen een door hetzelfde rechtscollege uitgesproken beschikking van buitenvervolgingstelling.
La question préjudicielle invite la Cour à se prononcer sur la compatibilité avec les articles 10 et 11 de la Constitution de cette disposition, en ce qu'elle prévoit pour l'inculpé un délai de vingt-quatre heures pour former opposition de l'ordonnance de la chambre du conseil déclarant les faits établis et prononçant la suspension du prononcé de la condamnation, alors qu'en vertu de l'article 135, §§ 1 et 3, du Code d'instruction criminelle, le procureur du Roi et la partie civile disposent d'un délai de quinze jours pour interjeter appel d'une ordonnance de non-lieu prononcée par la même juridiction.

Het Grondwettelijk Hof, samengesteld uit de voorzitters J. Spreutels en E. De Groot, en de rechters A. Alen, T. Merckx-Van Goey, P. Nihoul, T. Giet en R. Leysen, bijgestaan door de griffier F. Meersschaut, onder voorzitterschap van voorzitter J. Spreutels, wijst na beraad het volgende arrest : I. Onderwerp van de prejudiciële vraag en rechtspleging Bij arrest van 18 maart 2015 in zake A.M. tegen V. V. V., waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 26 maart 2015, heeft het Hof van Cassatie de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Schendt artikel 4, § 2, van de wet van 29 juni 1964 betreffende de opschorting, het uitstel en de probatie de artikelen 10 en 11 van de Grondwet in zoverre het het beroep van de verdachte tegen de beschikking van de raadkamer waarbij de feiten bewezen worden verklaard en tot de opschorting wordt besloten, onderwerpt aan een termijn van vierentwintig uur, terwijl de procureur des Konings en de burgerlijke partij, op grond van artikel 135, §§ 1 en 3, van het Wetboek van strafvordering, beschikken over een termijn van vijftien dagen om de door hetzelfde rechtscollege uitgesproken beschikking van buitenvervolgingstelling aan te vechten ?
La Cour constitutionnelle, composée des présidents J. Spreutels et E. De Groot, et des juges A. Alen, T. Merckx-Van Goey, P. Nihoul, T. Giet et R. Leysen, assistée du greffier F. Meersschaut, présidée par le président J. Spreutels, après en avoir délibéré, rend l'arrêt suivant : I. Objet de la question préjudicielle et procédure Par arrêt du 18 mars 2015 en cause de A.M. contre V. V. V., dont l'expédition est parvenue au greffe de la Cour le 26 mars 2015, la Cour de cassation a posé la question préjudicielle suivante : « L'article 4, § 2, de la loi du 29 juin 1964 concernant la suspension, le sursis et la probation, viole-t-il les articles 10 et 11 de la Constitution en tant qu'il subordonne à un délai de vingt-quatre heures le recours de l'inculpé contre l'ordonnance de la chambre du conseil déclarant les faits établis et décidant la suspension, alors qu'en vertu de l'article 135, §§ 1 et 3, du Code d'instruction criminelle, le procureur du Roi et la partie civile disposent d'un délai de quinze jours pour entreprendre l'ordonnance de non-lieu prononcée par la même juridiction ?

Artikel 4, § 2, van de wet van 29 juni 1964 betreffende de opschorting, het uitstel en de probatie (hierna : de wet van 29 juni 1964) bepaalt : « De procureur des Konings en de verdachte kunnen tegen de beschikking van de raadkamer waarbij de opschorting wordt uitgesproken, verzet doen om reden dat aan de voorwaarden tot verlening van de opschorting niet voldaan is.
L'article 4, § 2, de la loi du 29 juin 1964 concernant la suspension, le sursis et la probation (ci-après : la loi du 29 juin 1964) dispose : « Le procureur du Roi et l'inculpé peuvent faire opposition à l'ordonnance de la chambre du conseil prononçant la suspension, pour le motif que les conditions d'octroi de la suspension ne sont pas réunies.

Het openbaar ministerie en de partijen of hun advocaat kunnen voor de kamer van inbeschuldigingstelling beroep instellen tegen de beslissingen van de raadkamer, waarbij de internering wordt gelast of geweigerd.
Le ministère public et les parties ou leur avocat peuvent interjeter appel devant la chambre des mises en accusation des décisions de la chambre du conseil qui ordonnent ou rejettent l'internement.

Indien de zaak naar de correctionele rechtbank werd verwezen door een beschikking van de raadkamer, en de raadkamer verleende krachtens artikel 267, paragraaf 3, eerste lid (thans artikel 26, paragraaf 3 enig lid van de wet van 20 juli 1990) een afzonderlijke beschikking waarbij ze besliste dat de inverdenkinggestelde aangehouden blijft, en in geval het Hof van Cassatie het rechtsgebied regelt, en de beschikking van verwijzing naar de correctionele rechtbank van de raadkamer vernietigt, oordelen de rechtspraak en de rechtsleer thans dat de geldigheidsduur van de handhaving van de hechtenis, die de verwijzing onmiddellijk voorafging, geschorst werd vanaf de beschikking van verwijzing met behoud van de hechtenis tot op de dag van het arrest van het Hof van Cassatie.
Si l'affaire a été renvoyée au tribunal correctionnel par une ordonnance de la chambre du conseil et que la chambre du conseil avait pris en vertu de l'article 267 § 3, alinéa 1 , une ordonnance séparée par laquelle elle décide que l'inculpé reste détenu, et au cas où la Cour de cassation règle les juges et annule l'ordonnance par laquelle la chambre du conseil renvoie au tribunal correctionnel, la jurisprudence et la doctrine considèrent que la durée de validité du maintien en détention, qui précède immédiatement le renvoi, est suspendue à partir de l'ordonnance de renvoi avec maintien de la détention jusqu'au jour de l'arrêt de la Cour de cassation.

Nochtans zou dit passen in de algemene filosofie van het ontwerp : ofwel heeft men een zeer korte detentieperiode waarbij de toetsing door de raadkamer zich beperkt tot de wettelijkheidscontrole, ofwel voorziet men in de mogelijkheid van een zeer lange detentie, waarbij het wenselijk is dat de raadkamer ook de opportuniteut van de vasthouding kan toetsen.
Pourtant, si elle le pouvait, cela serait conforme à la philosophie générale de la loi en projet : soit l'on opte pour une période de détention très courte et la chambre du conseil se contente d'apprécier la légalité de la décision, soit l'on prévoit la possibilité d'une détention très longue, auquel cas il serait souhaitable que la chambre du conseil puisse également apprécier l'opportunité de celle-ci.

Indien de zaak naar de correctionele rechtbank werd verwezen door een beschikking van de raadkamer, en de raadkamer verleende krachtens artikel 267, paragraaf 3, eerste lid (thans artikel 26, paragraaf 3 enig lid van de wet van 20 juli 1990) een afzonderlijke beschikking waarbij ze besliste dat de inverdenkinggestelde aangehouden blijft, en in geval het Hof van Cassatie het rechtsgebied regelt, en de beschikking van verwijzing naar de correctionele rechtbank van de raadkamer vernietigt, oordelen de rechtspraak en de rechtsleer thans dat de geldigheidsduur van de handhaving van de hechtenis, die de verwijzing onmiddellijk voorafging, geschorst werd vanaf de beschikking van verwijzing met behoud van de hechtenis tot op de dag van het arrest van het Hof van Cassatie.
Si l'affaire a été renvoyée au tribunal correctionnel par une ordonnance de la chambre du conseil et que la chambre du conseil avait pris en vertu de l'article 267 § 3, alinéa 1, une ordonnance séparée par laquelle elle décide que l'inculpé reste détenu, et au cas où la Cour de cassation règle les juges et annule l'ordonnance par laquelle la chambre du conseil renvoie au tribunal correctionnel, la jurisprudence et la doctrine considèrent que la durée de validité du maintien en détention, qui précède immédiatement le renvoi, est suspendue à partir de l'ordonnance de renvoi avec maintien de la détention jusqu'au jour de l'arrêt de la Cour de cassation.