Traduction de «senaat heeft laten » (Néerlandais → Français) :

De rechtsingang bij verzoekschrift van de akte van hoger beroep kan perfect uitgebreid worden tot de zaken waarbij één van de partijen verstek heeft laten gaan » (Parl. St., Senaat, 1997-1998, nr. 1-1063/1, pp. 3-4).
Par conséquent, cette forme coûteuse de signification est superflue et constitue un obstacle, qui doit être éliminé, à l'accès à la justice. L'introduction de l'acte d'appel par requête peut parfaitement être étendue aux affaires dans lesquelles une partie a fait défaut » (Doc. parl., Sénat, 1997-1998, n° 1-1063/1, pp. 3-4).

Op de opmerking van een lid dat de minister de tekst in de Senaat heeft laten behandelen met de bedoeling de zaken bij te sturen bij de bespreking in de Kamer, antwoordt de minister dat hij bij de oorspronkelijke bespreking in de Senaatscommissie voor de Justitie ingestemd heeft met de tekst die door die Senaatscommissie is goedgekeurd, onder voorbehoud van de opmerkingen die door het Hof van Cassatie zouden worden gemaakt.
Répondant à l'observation d'un membre, selon laquelle le ministre aurait en quelque sorte « laissé passer », le texte au Sénat, avec l'intention de mettre les choses au point lors de la discussion à la Chambre, le ministre déclare que lors de la discussion initiale en commission de la Justice du Sénat, il s'était rallié au texte adopté par celle-ci, sous réserve des observations qui seraient formulées par la Cour de cassation.

Uit de parlementaire voorbereiding van de bestreden wet blijkt dat de wetgever het niet aangewezen heeft geacht om een leeftijd vast te stellen vanaf welke euthanasie kan worden gevraagd met betrekking tot een minderjarige, en dat hij zich daarbij voornamelijk heeft laten leiden door, enerzijds, het standpunt van de Orde der Artsen die « er reeds lang op aandringt om het criterium van de leeftijd van de betrokkene weg te laten ten voordele van het criterium van de werkelijke oordeelsbekwaamheid van de patiënt » (Parl. St., Senaat, 2013-2014, nr. 5-2170/4, p. 38) en, anderzijds, door de standpunten die werden ingenomen door meerdere deskundigen die naar aanleiding van de totstandkoming van de bestreden wet werden geraadpleegd (zie onder meer : Parl. St., Senaat, 2012-2013, nr. 5-2170/1, p. 4; nr. 5-2170/4, pp. 8, 11, 26, 28 en 36; Kamer, 2013-2014, DOC 53-3245/004, p. 28).
Les travaux préparatoires de la loi attaquée font apparaître que le législateur n'a pas estimé qu'il s'indiquait de fixer un âge minimum du patient mineur pour que celui-ci puisse demander l'euthanasie et qu'à cet égard, le législateur s'est inspiré, d'une part, de la position de l'Ordre des médecins qui « réclame déjà depuis longtemps la suppression du critère de l'âge du mineur concerné au bénéfice du critère de la capacité de discernement réelle du patient » (Doc. parl., Sénat, 2013-2014, n° 5-2170/4, p. 38) et, d'autre part, des points de vue adoptés par plusieurs experts consultés lors de l'élaboration de la loi attaquée (cf. entre autres : Doc. parl., Sénat, 2012-2013, n° 5-2170/1, p. 4; n° 5-2170/4, pp. 8, 11, 26, 28 et 36; Chambre, 2013-2014, DOC 53-3245/004, p. 28).

Volgens een letterlijke interpretatie van artikel 1, tweede lid, zijn ontwerpen die de Senaat niet geëvoceerd heeft, die hij beslist heeft niet te amenderen of waarmee hij heeft ingestemd of ontwerpen waarvoor hij de onderzoekstermijn heeft laten verstrijken en die de Koning nog niet heeft bekrachtigd en afgekondigd, van rechtswege (terug) bij de Senaat aanhangig.
Selon une interprétation littérale de l'article 1 , alinéa 2, le Sénat est (à nouveau) saisi de plein droit des projets qu'il n'a pas évoqués, qu'il a décidé de ne pas amender ou auxquels il s'est rallié, ou des projets dont il a laissé expirer le délai d'examen et qui n'ont pas encore été sanctionnés et promulgués par le Roi.

Terwijl de wetgever in 1971 in de tegemoetkoming van het Gemeenschappelijk Waarborgfonds heeft voorzien omdat het « om redenen van sociale rechtvaardiging niet past de slachtoffers van verkeersongevallen zonder schadeloosstelling te laten, wanneer deze niet kunnen worden vergoed » (Parl. St., Senaat, 1970-1971, nr. 570, p. 52), heeft hij evenwel in 1975 die tegemoetkoming beperkt op grond van de volgende verantwoording van het amendement van de Regering dat tot de in het geding zijnde bepaling zou leiden : « Volgens de tekst van het 2° van § 1 van artikel 50 zoals hij in het Doc. 570 was opgesteld, was de tussenkomst van het Gemeenschappelijk Waarborgfonds verplichtend in om 't even welke hypothese van niet-interventie van een toegelaten verzekeringsmaatschappij; dit had, bijvoorbeeld, betrekking op alle beperkingen die door de wetgeving op de burgerrechtelijke aansprakelijkheid inzake motorrijtuigen aan het vergoeden der benadeelde personen worden opgelegd. De geldelijke gevolgen van die beschikking zouden zeer zwaar geweest zijn. Dit is de reden waarom het amendement de tekst overneemt van de oorspronkelijke wet op de controle der verzekeringsondernemingen (Doc. Senaat 269) waarin de tussenkomst van het Fonds voorzien was wanneer, ingevolge de niet-naleving der verzekeringsverplichting, geen enkele toegelaten verzekeringsonderneming door de wet tot schadevergoeding verplicht is. Die zienswijze is trouwens ook die van het wetsontwerp op de verplichte verzekering van de burgerrechtelijke aansprakelijkheid inzake motorvoertuigen (art. 20, § 1, 2°), dat reeds door de Kamer werd goedgekeurd. Het amendement voert, bovendien, een beschikking in die de wil weergeeft van de leden der Commissie van Economische Zaken om de verplichte tussenkomst van het Fonds uit te breiden tot het herstel van de schade die veroorzaakt wordt door een verkeersongeval dat aan een toeval te wijten is (Doc. Senaat, 570, blz. 52) » (Parl. St., Senaat, 1974-1975, nr. 468-2, p. 19).
Alors qu'en 1971 le législateur a prévu l'intervention du Fonds commun de garantie parce que, « pour des raisons de justice sociale, il ne convient pas de laisser sans réparation les victimes d'accidents de la circulation qui ne peuvent être dédommagées » (Doc. parl., Sénat, 1970-1971, n° 570, p. 52), en 1975 il a limité cette intervention sur la base de la justification suivante de l'amendement du Gouvernement qui est devenu la disposition en cause : « Le texte du 2° du § 1 de l'article 50, tel qu'il était rédigé dans le Doc. 570 obligeait le Fonds Commun de garantie à intervenir dans n'importe quelle hypothèse de non-intervention d'une compagnie d'assurance agréée; cela visait, par exemple, toutes les restrictions apportées à l'indemnisation des personnes lésées par la législation sur l'assurance de responsabilité civile automobile. Les conséquences pécuniaires de cette disposition auraient été très lourdes. C'est pourquoi l'amendement reprend le texte du projet de loi primitif sur le contrôle des entreprises d'assurance (Doc., Sénat, 269) qui prévoyait l'intervention du Fonds lorsque l'obligation d'assurance n'ayant pas été respectée, aucune entreprise d'assurance agréée n'est obligée par la loi à ladite réparation. Cette version est d'ailleurs celle du projet de loi relatif à l'assurance obligatoire de la responsabilité civile automobile (art. 20, § 1 , 2°), qui a déjà été adopté à la Chambre. L'amendement introduit en outre une disposition qui traduit la volonté des membres de la Commission des Affaires économiques d'étendre l'obligation d'intervention du Fonds à la réparation des dommages provoqués par un accident de la circulation imputable à un événement fortuit (Doc. Sénat, 570, p. 52) » (Doc. parl., Sénat, 1974-1975, n° 468-2, p. 19).

Terwijl de wetgever in 1971 de tegemoetkoming van het Gemeenschappelijk Waarborgfonds beoogde te waarborgen omdat het « om redenen van sociale rechtvaardiging niet past de slachtoffers van verkeersongevallen zonder schadeloosstelling te laten, wanneer deze niet kunnen worden vergoed » (Parl. St., Senaat, 1970-1971, nr. 570, p. 52), heeft hij evenwel in 1975 in een beperkte tegemoetkoming voorzien van het Gemeenschappelijk Waarborgfonds en zulks op grond van de volgende verantwoording van het amendement van de Regering dat tot de in het geding zijnde bepaling zou leiden :
Alors qu'en 1971 le législateur a voulu garantir l'intervention du Fonds commun de garantie parce que, « pour des raisons de justice sociale, il ne convient pas de laisser sans réparation les victimes d'accidents de la circulation qui ne peuvent être dédommagées » (Doc. parl., Sénat, 1970-1971, n° 570, p. 52), en 1975 il a prévu une intervention limitée du Fonds commun de garantie, et ce sur la base de la justification suivante de l'amendement du Gouvernement qui est devenu la disposition en cause :

De keuze van de wetgever om bezwaren tegen provincie- en gemeentebelastingen niet langer te laten behandelen door de bestendige deputaties, wat het Vlaamse en het Waalse Gewest betreft, en door het rechtsprekend college, wat het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest betreft, maar wel door de instantie die het kohier uitvoerbaar heeft verklaard, zijnde het college van burgemeester en schepenen respectievelijk de gouverneur, die hierbij optreden als administratieve overheden, werd tijdens de parlementaire werkzaamheden verantwoord door de wil een parallellisme te laten ontstaan met de bezwaarprocedure inzake de federale inkomstenbelastingen (Parl. St., Senaat, 1998-1999, nr. 1-966/11, pp. 198, 203 en 206), met name door het bezwaar te laten indienen bij de belastende overheid, en door de betrachting de gerechtelijke taken van de bestendige deputaties af te bouwen (Parl. St., Senaat, 1998-1999, nr. 1-966/11, pp. 203 en 206).
Le choix du législateur de ne plus faire traiter les réclamations contre les taxes provinciales et communales par les députations permanentes, pour ce qui concerne la Région wallonne et la Région flamande, et par le collège juridictionnel, pour ce qui concerne la Région de Bruxelles-Capitale, mais par l'instance qui a déclaré le rôle exécutoire, à savoir le collège des bourgmestre et échevins ou le gouverneur, qui interviennent ici en tant qu'autorité administrative, a été justifié, au cours des travaux préparatoires, par la volonté de créer un parallélisme avec la procédure contentieuse en matière d'impôts fédéraux sur les revenus (Doc. parl., Sénat, 1998-1999, n° 1-966/11, pp. 198, 203 et 206), notamment en prévoyant que la réclamation doit être introduite auprès de l'autorité taxatrice, et par la volonté de supprimer progressivement le rôle de la députation permanente comme instance juridictionnelle (Doc. parl., Sénat, 1998-1999, n° 1-966/11, pp. 203 et 206).

Als woordvoerder van de VLD wil ik hierbij nog benadrukken dat onze partij bij het bepalen van haar standpunt in de commissie het belang van de Senaat heeft laten primeren op haar loyaliteit aan een politieke meerderheid.
En tant que porte-parole du VLD, je tiens encore à souligner que notre parti, en définissant sa position en commission, a fait primer l'intérêt du Sénat sur sa loyauté à une majorité politique.