De wetgever vond het immers onlogisch dat bepaalde commissies van openbare onderstand (de huidige openbare centra voor maatschappelijk welzijn) op wier grondgebied toevallig bepaalde instellingen gevestigd zijn waar inwoners van het ganse land een onderkomen vinden, daardoor bij toepassing van de algemene bevoegdheidsregel als steunverlenend centrum moeten optreden en aldus financiële lasten dienen te dragen voor de steun verleend aan daarin verblijvende personen die vaak vreemd zijn aan hun gemeente (Parlementaire Bescheiden, Senaat, 1964-1965, nr. 193, blz. 3 en Kamer, 1970-1971, nr. 1015/2, blz. 8).
Le législateur a en effet estimé qu'il était illogique que les commissions d'assistance publique (ancie
nne appellation des centres publics d'aide sociale) des communes où se trouvent des établissements qui accueillent des personnes venant de tout le pays, se voient obligées, en raison de cette présence, et conformément à la règle générale en matière de compétence, d'intervenir comme commissions secourantes et soient amenées à supporter les frais de l'assistance qui est accordée à ces personnes alors que celles-ci habitent souvent dans d'autres communes (documents parlementaires, Sénat, 1964-1965, nº 193, p. 3 et Chambre, 1970-1971, nº 1
...[+++]015/2, p. 8).
