Vertaling van "verdragsluitende staten zelf " (Nederlands → Frans) :

TERMINOLOGIE

aangewezen Verdragsluitende Staten
Etat contractant désigné

Protocol van de Conferentie van de vertegenwoordigers van de Verdragsluitende Staten
protocole de la conférence des représentants des Etats parties à la convention

schuldeisers die onderdaan van de verdragsluitende staten zijn
créanciers ressordissants des Etats contractants

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

Uit punt 27a van Protocol I bij het voormelde Verdrag tussen België en Nederland, zoals het voortvloeit uit artikel 3 van het Protocol, blijkt immers dat deze bepaling verband houdt met artikel 29, paragraaf 1, van het Verdrag, zoals het is gewijzigd bij het Protocol (« Met betrekking tot artikel 29 » en « Niettegenstaande de bepalingen van paragraaf 1 »), en dat ze betrekking heeft op « belastingen die worden geheven ten behoeve van de staatkundige onderdelen of plaatselijke publiekrechtelijke lichamen » van de verdragsluitende Staten, « voor zover deze niet (25) door de verdragsluitende Staten zelf worden geheven » (26) , dit wil zeggen, volgens het beoogde doel, belastingen waarvan de dienst niet door de federale overheid wordt verzorgd, hetgeen betekent dat het nieuwe artikel 29, paragraaf 1, bestemd is om daarop te worden toegepast, zelfs indien zulks eerst op « de datum waarop België Nederland langs diplomatieke weg op de hoogte heeft gesteld van zijn instemming met deze toepassing » zou zijn.
Il résulte en effet du point 27a du Protocole I à la Convention précitée entre la Belgique et les Pays-Bas, tel qu'il résulte de l'article 3 du Protocole, que cette disposition se rattache à l'article 29, paragraphe 1 , de la Convention, telle que modifiée par le Protocole (« Ad article 29 » et « Nonobstant les dispositions du paragraphe 1 »), et qu'elle concerne « les impôts perçus pour le compte des subdivisions politiques ou des collectivités locales » des États contractants, « pour autant que ceux-ci ne soient [pas] (25) perçus par les États contractants eux-mêmes » (26) , c'est-à-dire, selon l'intention poursuivie, ceux dont le service n'est pas assuré par l'autorité fédérale, ce qui signifie que l'article 29, paragraphe 1 , nouveau a vocation à s'y appliquer, même si cela ne serait qu'à « la date à laquelle la Belgique notifiera aux Pays-Bas par la voie diplomatique son consentement à l'application de cette disposition ».

Uit punt 27a van Protocol I bij het voormelde Verdrag tussen België en Nederland, zoals het voortvloeit uit artikel 3 van het Protocol, blijkt immers dat deze bepaling verband houdt met artikel 29, paragraaf 1, van het Verdrag, zoals het is gewijzigd bij het Protocol (« Met betrekking tot artikel 29 » en « Niettegenstaande de bepalingen van paragraaf 1 »), en dat ze betrekking heeft op « belastingen die worden geheven ten behoeve van de staatkundige onderdelen of plaatselijke publiekrechtelijke lichamen » van de verdragsluitende Staten, « voor zover deze niet (25) door de verdragsluitende Staten zelf worden geheven » (26) , dit wil zeggen, volgens het beoogde doel, belastingen waarvan de dienst niet door de federale overheid wordt verzorgd, hetgeen betekent dat het nieuwe artikel 29, paragraaf 1, bestemd is om daarop te worden toegepast, zelfs indien zulks eerst op « de datum waarop België Nederland langs diplomatieke weg op de hoogte heeft gesteld van zijn instemming met deze toepassing » zou zijn.
Il résulte en effet du point 27a du Protocole I à la Convention précitée entre la Belgique et les Pays-Bas, tel qu'il résulte de l'article 3 du Protocole, que cette disposition se rattache à l'article 29, paragraphe 1, de la Convention, telle que modifiée par le Protocole (« Ad article 29 » et « Nonobstant les dispositions du paragraphe 1 »), et qu'elle concerne « les impôts perçus pour le compte des subdivisions politiques ou des collectivités locales » des États contractants, « pour autant que ceux-ci ne soient [pas] (25) perçus par les États contractants eux-mêmes » (26) , c'est-à-dire, selon l'intention poursuivie, ceux dont le service n'est pas assuré par l'autorité fédérale, ce qui signifie que l'article 29, paragraphe 1, nouveau a vocation à s'y appliquer, même si cela ne serait qu'à « la date à laquelle la Belgique notifiera aux Pays-Bas par la voie diplomatique son consentement à l'application de cette disposition ».

Niettegenstaande de bepalingen van paragraaf 1, zal artikel 29 met betrekking tot belastingen die worden geheven ten behoeve van de staatkundige onderdelen of plaatselijke publiekrechtelijke lichamen, voor zover deze niet door de verdragsluitende Staten zelf worden geheven, voor de beide verdragsluitende Staten pas van toepassing zijn vanaf de datum waarop België Nederland langs diplomatieke weg op de hoogte heeft gesteld van zijn instemming met deze toepassing».
Nonobstant les dispositions du paragraphe 1, en ce qui concerne les impôts perçus pour le compte des subdivisions politiques ou des collectivités locales, pour autant que ceux-ci ne soient perçus par les États contractants eux-mêmes, l'article 29 ne sera applicable dans les deux États contractants qu'à partir de la date à laquelle la Belgique notifiera aux Pays-Bas par la voie diplomatique son consentement à l'application de cette disposition».

Niettegenstaande de bepalingen van paragraaf 1, zal artikel 29 met betrekking tot belastingen die worden geheven ten behoeve van de staatkundige onderdelen of plaatselijke publiekrechtelijke lichamen, voor zover deze niet door de verdragsluitende Staten zelf worden geheven, voor de beide verdragsluitende Staten pas van toepassing zijn vanaf de datum waarop België Nederland langs diplomatieke weg op de hoogte heeft gesteld van zijn instemming met deze toepassing. ».
Nonobstant les dispositions du paragraphe 1 , en ce qui concerne les impôts perçus pour le compte des subdivisions politiques ou des collectivités locales, pour autant que ceux-ci ne soient perçus par les Etats contractants eux-mêmes, l'article 29 ne sera applicable dans les deux Etats contractants qu'à partir de la date à laquelle la Belgique notifiera aux Pays-Bas par la voie diplomatique son consentement à l'application de cette disposition».

Zo oordeelde het Europees Hof voor de Rechten van de Mens : « Het Hof herinnert eraan dat de positieve verplichtingen die inherent zijn aan een daadwerkelijke eerbiediging van het privé- of gezinsleven de aanneming kunnen impliceren van maatregelen tot eerbiediging van het privéleven tot in de sfeer van onderlinge verhoudingen tussen individuen (X en Y t. Nederland, 26 maart 1985, Serie A, nr. 91, p. 11, § 23, en Botta t. Italië, 24 februari 1998, Recueil 1998-I, p. 422, § 33). In dat opzicht is het juist dat de notie privéleven naar gelang van de omstandigheden de morele en fysieke integriteit van de persoon kan omvatten, die zich zelf kan uitstrekken tot situaties van vrijheidsberoving. Te dezen klaagt de verzoeker een gebrek aan bescherming door de Staat aan tegen passief roken. In verband met het onderwerp van dat verzoekschrift dient het Hof, naast de vaststelling dat er onder de lidstaten geen eenvormige reactie is ten opzichte van het passief roken, eraan te herinneren dat het niet aan het Hof toekomt de Staten een precieze gedragslijn te doen aannemen in alle sectoren van de maatschappij. Meer in het bijzonder dient te worden opgemerkt dat er geen eenvormigheid is ten opzichte van de wijze waarop wordt omgegaan met het passief roken in penitentiaire centra. Situaties zoals die van de verzoeker, die over een individuele cel beschikt, doen zich voor naast andere situaties waarbij rokende en niet-rokende gevangenen dezelfde cel moeten delen. Bovendien merkt het Hof op dat sommige verdragsluitende Staten de oppervlakte beperkten van de gemeenschappelijke ruimten waar mag worden gerookt. Andere Staten, daarentegen, hebben geen enkele beperking gesteld op het roken in penitentiaire centra. Wat Spanje betreft, is de televisiezaal de enige gemeenschappelijke ruimte waar gevangenen mogen roken. In het licht van de ontstentenis van een gemeenschappelijke visie tussen de lidstaten over het roken en de reglementering van het recht om te roken in penitentiaire centra, en ...
Ainsi, la Cour européenne des droits de l'homme a jugé : « La Cour rappelle que les obligations positives inhérentes à un respect effectif de la vie privée ou familiale peuvent impliquer l'adoption de mesures visant au respect de la vie privée jusque dans les relations des individus entre eux (X et Y c. Pays-Bas, arrêt du 26 mars 1985, Série A n° 91, p. 11, § 23, et Botta c. Italie, arrêt du 24 février 1998, Recueil 1998-I, p. 422, § 33). A cet égard, il est vrai que la notion de vie privée peut, selon les circonstances, englober l'intégrité morale et physique de la personne, qui elle-même peut s'étendre à des situations de privation de liberté. En l'espèce, le requérant se plaint du manque de protection par l'Etat face au tabagisme passif. En relation avec l'objet de cette requête, la Cour, outre le constat d'absence de réaction uniforme face au tabagisme passif parmi les Parties contractantes, se doit de rappeler qu'il ne lui appartient pas d'imposer aux Etats un comportement précis à observer dans chaque secteur de la société. Plus particulièrement, il convient de signaler qu'il n'existe pas d'uniformité vis-à-vis du traitement accordé au tabagisme dans les centres pénitentiaires. En effet, des situations telles que celle du requérant, qui dispose d'une cellule individuelle, coexistent avec d'autres où des prisonniers fumeurs et non-fumeurs sont contraints à partager la même cellule. De plus, la Cour signale que certaines Parties contractantes limitent la surface des parties communes où il est autorisé de fumer. En revanche, d'autres Etats n'ont fixé aucune limitation pour les fumeurs dans les centres pénitentiaires. En ce qui concerne l'Espagne, la salle de télévision est le seul espace commun où les détenus peuvent fumer. A la lumière de l'absence d'une communauté de vues entre les Etats membres concernant le tabagisme et la réglementation du droit à fumer dans les centres pénitentiaires, et compte tenu des circonstances particulières de l'espèce, la Cour concl ...

In verband met de programma's wijst dat Europees Hof erop : « De definitie en de inrichting van het studieprogramma vallen in beginsel onder de bevoegdheid van de Verdragsluitende Staten. Het betreft in grote mate een opportuniteitsprobleem waarover het Hof zich niet moet uitspreken en waarvan de oplossing op gewettigde wijze kan variëren naar gelang van het land en het tijdperk. In het bijzonder belet de tweede zin van artikel 2 van het Eerste Aanvullend Protocol de Staten niet om via het onderwijs of de opvoeding informatie of kennis met een al dan niet rechtstreeks godsdienstig of filosofisch karakter te verspreiden. Zij staat zelfs de ouders niet toe zich te verzetten tegen de opname van een dergelijk onderwijs of een dergelijke opvoeding in het schoolprogramma, zo niet zou elk geïnstitutionaliseerd onderwijs mogelijk onwerkzaam blijken. De tweede zin van artikel 2 van het Eerste Aanvullend Protocol impliceert daarentegen dat de Staat, door zijn functies op het gebied van opvoeding en onderwijs uit te voeren, erover waakt dat de informatie of kennis die in het programma zijn opgenomen, op objectieve, kritische en pluralistische wijze worden verstrekt. Hij verbiedt de Staat een doel van indoctrinatie na te streven dat kan worden geacht de godsdienstige en filosofische overtuigingen van de ouders niet in acht te nemen. Dat is de grens die niet mag worden overschreden » (EHRM, grote kamer, 29 juni 2007, Folgero en anderen t. Noorwegen, § 84; 9 oktober 2007, Hasan en Eylem Zengin t. Turkije, § § 51-52).
Au sujet des programmes, la Cour européenne indique : « La définition et l'aménagement du programme des études relèvent en principe de la compétence des Etats contractants. Il s'agit, dans une large mesure, d'un problème d'opportunité sur lequel la Cour n'a pas à se prononcer et dont la solution peut légitimement varier selon les pays et les époques. En particulier, la seconde phrase de l'article 2 du Protocole n° 1 n'empêche pas les Etats de répandre par l'enseignement ou l'éducation des informations ou connaissances ayant, directement ou non, un caractère religieux ou philosophique. Elle n'autorise pas même les parents à s'opposer à l'intégration de pareil enseignement ou éducation dans le programme scolaire, sans quoi tout enseignement institutionnalisé courrait le risque de se révéler impraticable. La seconde phrase de l'article 2 du Protocole n° 1 implique en revanche que l'Etat, en s'acquittant des fonctions assumées par lui en matière d'éducation et d'enseignement, veille à ce que les informations ou connaissances figurant au programme soient diffusées de manière objective, critique et pluraliste. Elle lui interdit de poursuivre un but d'endoctrinement qui puisse être considéré comme ne respectant pas les convictions religieuses et philosophiques des parents. Là se place la limite à ne pas dépasser » (CEDH, grande chambre, 29 juin 2007, Folgero et autres c. Norvège, § 84; 9 octobre 2007, Hasan et Eylem Zengin c. Turquie, § § 51-52).

2. Met wederzijds akkoord zal deze bepaling kunnen worden uitgebreid tot de bezoldigingen van de personeelsleden van openbare lichamen of instellingen of van juridisch zelfstandige instellingen, door een van de verdragsluitende Staten of door de politieke onderdelen van deze Staat opgericht of gecontroleerd, zelfs indien deze lichamen of instellingen een nijverheids- of handelsactiviteit uitoefenen.
2. Cette disposition pourra être étendue par accord de réciprocité aux rémunérations du personnel d'organismes ou établissements publics ou d'établissements juridiquement autonomes constitués ou contrôlés par l'un des Etats contractants ou par les provinces et collectivités locales de cet Etat, même si ces organismes ou établissements se livrent à une activité industrielle ou commerciale.

c) volgens een derde lezing slaan de woorden « geheven door » en « geheven ten behoeve van » zowel op de « verdragsluitende Staten », dit wil zeggen in het onderhavige geval op de Belgische federale overheid, als op « de staatkundige onderdelen of plaatselijke publiekrechtelijke lichamen daarvan », zodat ze naar eenzelfde realiteit verwijzen, en tot dusver is deze interpretatie identiek aan de tweede hierboven, maar de derde interpretatie onderscheidt zich hierin van de tweede dat het woord « geheven » er in beperkte zin wordt begrepen, doordat het alleen slaat op de dienst van de beschouwde belastingen, teneinde duidelijk aan te geven dat zodra een belasting in de enge zin wordt geheven « door » een beleidsniveau (bijvoorbeeld het federale niveau), ze onder de toepassing van het Protocol valt, ongeacht of ze eventueel wordt geheven « ten behoeve van » een ander beleidsniveau (bijvoorbeeld een gewest); gelet op de uitleg verstrekt in de memorie van toelichting zijn de woorden « ten behoeve van » in deze zin verstaan, maar de stellers van de tekst blijken uit het oog te hebben verloren dat als gevolg van de heffing, zelfs in de enge zin, « ten behoeve van .de staatkundige onderdelen of plaatselijke publiekrechtelijke lichamen » van de verdragsluitende Staten, alle belastingen, daaronder begrepen de gewestelijke belastingen waarvan de dienst vooralsnog door de federale overheid wordt verzorgd, binnen de werkingssfeer van het Protocol komen te vallen.
c) selon une troisième lecture, les mots « perçus par » et « perçus [.] pour le compte », se rapportant tant aux « États contractants », c'est-à-dire en l'espèce à l'autorité fédérale belge, à « leurs subdivisions politiques » qu'à « leurs collectivités locales », renvoient à la même réalité — jusque là, l'interprétation est identique à la deuxième, ci-avant — mais — c'est ici que la troisième interprétation se différencie de la précédente — le terme « perçus » y est compris au sens restreint, se rapportant au seul service des impôts considérés, afin de bien faire apparaître que, dès le moment où un impôt est perçu, au sens restreint, « par » un niveau de pouvoir (par exemple l'autorité fédérale), il est visé par le Protocole, peu importe qu'il soit éventuellement perçu « pour le compte » d'un autre niveau de pouvoir (par exemple une région); compte tenu des explications contenues dans l'exposé des motifs, c'est en ce sens que les mots « pour le compte » ont été compris mais les rédacteurs du texte semblent avoir perdu de vue que cette perception, même au sens restreint, « pour le compte » des « subdivisions politiques » et des « collectivités locales » des États contractants faisait entrer tous les impôts, en ce compris les impôts régionaux dont le service est encore assuré par l'autorité fédérale, dans le champ d'application du Protocole.

(iii) indien het bezwaar de bevoegde autoriteit gegrond voorkomt en zij zelf niet in staat is tot een bevredigende oplossing te komen, licht zij de onderneming ervan in dat zij zal trachten de aangelegenheid in onderlinge overeenstemming met de bevoegde autoriteiten van de andere betrokken verdragsluitende Staten te regelen.
(iii) lorsque la requête paraît fondée à l'autorité compétente mais que celle-ci n'est pas elle-même en mesure d'y apporter une solution satisfaisante, elle informe l'entreprise qu'elle s'efforcera de résoudre le cas par voie d'accord amiable avec l'autorité compétente de tout autre État contractant concerné.