Traduction de «verwijzende rechter leidt daaruit » (Néerlandais → Français) :

De verwijzende rechter leidt daaruit af dat « de verweerder, indien hij door het hof van assisen was berecht en indien dat hof hem had veroordeeld tot een straf van opsluiting voor een duur die gelijk is aan die van de gevangenisstraf waartoe de correctionele rechtbank hem heeft veroordeeld, met andere woorden tot een straf van opsluiting van vijf jaar, minder lang van de mogelijkheid van een voorwaardelijke invrijheidstelling zou zijn uitgesloten ».
Le juge a quo en déduit que « s'il avait été jugé par la cour d'assises et que celle-ci l'avait condamné à une peine de réclusion d'une durée égale à celle de la peine d'emprisonnement à laquelle l'a condamné le tribunal correctionnel, c'est-à-dire à une peine de réclusion de cinq ans, le défendeur aurait été exclu moins longtemps de la possibilité d'une libération conditionnelle ».

De verwijzende rechter leidt daaruit af dat de aanbieder van een taxidienst die zijn exploitatiezetel in het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest heeft, bij gebrek aan een exploitatiezetel in het Vlaamse Gewest, geen vergunning als bedoeld in artikel 25 van het decreet van 20 april 2001 zou kunnen verkrijgen.
Le juge a quo en déduit que l'exploitant d'un service de taxi dont le siège d'exploitation se trouve dans la Région de Bruxelles-Capitale, et qui n'a pas de siège d'exploitation en Région flamande, ne pourrait obtenir l'autorisation visée à l'article 25 du décret du 20 avril 2001.

De verwijzende rechter leidt hieruit twee verschillen in behandeling af die voortvloeien uit het criterium dat de wetgever heeft gekozen om te bepalen welke echtgenoot het belastingvoordeel voor kinderen ten laste kan genieten : een eerste verschil in behandeling zou bestaan tussen de voormelde ingezeten echtparen en die waarvan geen enkele echtgenoot vrijgestelde inkomsten ontvangt en die de verhoging van de belastingvrije som voor kinderen ten laste kunnen genieten.
Le juge a quo en déduit deux différences de traitement résultant du critère retenu par le législateur pour déterminer lequel des conjoints peut imputer l'avantage fiscal pour enfant à charge : une première différence de traitement existerait entre les couples de résidents susvisés et ceux dont aucun des membres ne perçoit des revenus exonérés et qui peuvent bénéficier de la majoration de quotité exemptée d'impôt pour enfant à charge.

Uit het verwijzingsvonnis blijkt dat de verwijzende rechter het voormelde artikel 28 niet van toepassing acht op het hem voorgelegde geschil dat betrekking heeft op een woninghuur en dat die niet-toepasselijkheid volgens de verwerende partij in het geschil voor de verwijzende rechter leidt tot een discriminatie van de verhuurder.
Il ressort du jugement rendu par le juge a quo que ce dernier estime que l'article 28 précité ne s'applique pas au litige dont il est saisi, qui concerne un bail à loyer, et que cette inapplicabilité entraîne, selon la partie défenderesse dans l'affaire soumise au juge a quo, une discrimination à l'encontre du bailleur.

In de interpretatie van de verwijzende rechter zou de feitelijk samenwonende niet van zijn verbintenis als borg kunnen worden bevrijd, aangezien zijn verbintenis niet zou kunnen worden geacht « kosteloos » te zijn toegestaan, vermits een feitelijk samenwonende « belang erbij heeft dat de financiële situatie van zijn partner voorspoedig is »; de verwijzende rechter leidt daaruit af dat hij over geen enkele beoordelingsbevoegdheid beschikt die hem toelaat de feitelijk samenwonende van de verschoonbaar verklaarde gefailleerde te bevrijden.
Dans l'interprétation du juge a quo, le cohabitant de fait ne pourrait être déchargé de son engagement comme caution, car son engagement ne pourrait être considéré comme consenti « à titre gratuit », un cohabitant de fait ayant un « intérêt à ce que la situation financière de son compagnon prospère »; le juge a quo en déduit qu'il ne dispose d'aucun pouvoir d'appréciation lui permettant de décharger le cohabitant de fait du failli excusé.

De verwijzende rechter leidt uit die bepalingen af dat de vennootschapsbelasting, bedoeld in artikel 198, eerste lid, 1°, van het WIB 1992, ressorteert onder de notie « niet als beroepskosten aftrekbare uitgaven en kosten », bedoeld in artikel 185bis, § 1, van hetzelfde Wetboek, zodat zij tot de belastbare grondslag van de betrokken beleggingsvennootschappen behoort.
Le juge a quo déduit de ces dispositions que l'impôt des sociétés visé à l'article 198, alinéa 1, 1°, du CIR 1992 relève de la notion de « dépenses et charges non déductibles à titre de frais professionnels », figurant à l'article 185bis, § 1, du même Code, de sorte qu'il fait partie de la base imposable des sociétés d'investissement concernées.

Wanneer het Hof over de uitlegging of de geldigheid van het recht van de Unie beslist, beoogt het daarbij een antwoord te geven dat nuttig is voor de beslechting van het hoofdgeding, maar het staat aan de verwijzende rechter om daaruit de concrete consequenties te trekken, in voorkomend geval door de betrokken nationale regel buiten toepassing te laten.
Lorsqu’elle se prononce sur l’interprétation ou la validité du droit de l’Union, la Cour s’efforce par ailleurs de donner une réponse utile pour la solution du litige au principal, mais c’est à la juridiction de renvoi qu’il revient d’en tirer les conséquences concrètes, le cas échéant en écartant l’application de la règle nationale en question.

De verwijzende rechter leidt daaruit af dat de terugvordering van die uitkeringen enkel zou kunnen verjaren na de termijn van tien jaar bedoeld in artikel 2262bis , § 1, eerste lid, van het Burgerlijk Wetboek.
Le juge a quo en déduit que la récupération de ces allocations ne pourrait se prescrire que par le délai de dix ans prévu par l'article 2262bis , § 1, alinéa 1, du Code civil.

De verwijzende rechter leidt daaruit af dat laatstgenoemde vordering was onderworpen aan de dertigjarige verjaring bepaald bij het oude artikel 2262 van het Burgerlijk Wetboek, van toepassing op het geschil dat hem is voorgelegd.
Le juge a quo en déduit que cette dernière action était soumise à la prescription trentenaire prévue à l'article 2262 ancien du Code civil, applicable au litige qui lui est soumis.