Vertaling van "verwijzende rechter vergelijkt " (Nederlands → Frans) :

TERMINOLOGIE

verwijzende rechter
juridiction de renvoi | tribunal de renvoi

verwijzende rechter
juge de renvoi

IN-CONTEXT TRANSLATIONS

De verwijzende rechter vergelijkt de categorie van ex-echtgenoten met de categorie van de verzekerden zelf die zich vóór 1 januari 2007 hebben aangesloten en reeds 20 jaar aan de verzekering hebben deelgenomen, voor wie de pensioengerechtigde leeftijd eveneens werd verhoogd van 55 tot 65 jaar, maar die overeenkomstig artikel 20, § 2, van de wet van 17 juli 1963, zoals gewijzigd bij artikel 62 van de wet van 22 december 2008 houdende diverse bepalingen (I), wel een overgangsregeling kunnen genieten.
Le juge a quo compare la catégorie des ex-conjoints à la catégorie des assurés eux-mêmes qui se sont affiliés avant le 1 janvier 2007 et ont déjà participé 20 ans à l'assurance, pour lesquels l'âge de la pension a également été relevé de 55 à 65 ans, mais qui, conformément à l'article 20, § 2, de la loi du 17 juillet 1963, modifié par l'article 62 de la loi du 22 décembre 2008 portant des dispositions diverses (I), peuvent bénéficier d'un régime transitoire.

De verwijzende rechter vergelijkt die categorie van werknemers met die van de Franstalige werknemers die het Nederlands niet beheersen en wier prestaties zijn verbonden aan een exploitatiezetel die is gevestigd op het grondgebied van het tweetalige gebied Brussel-Hoofdstad, en die met toepassing van artikel 4, § 1, tweede lid, van de wet van 15 juni 1935, geïnterpreteerd overeenkomstig B.10 van het arrest van het Hof nr. 98/2010 van 16 september 2010, hun vordering tegen hun werkgever kunnen instellen en voortzetten in het Frans, zelfs indien die laatste zijn maatschappelijke zetel in het Nederlandse taalgebied heeft, terwijl het Frans is gebruikt in hun sociale betrekkingen krachtens artikel 52, §§ 1 en 2, van de gecoördineerde wetten van 18 juli 1966 op het gebruik van de talen in bestuurszaken (eerste onderdeel van de eerste prejudiciële vraag) en met die van de Nederlandstalige werknemers die het Frans niet beheersen en wier prestaties zijn verbonden aan een maatschappelijke zetel en een exploitatiezetel die zijn gevestigd in een gemeente met een bijzondere taalregeling, gelegen in het Nederlandse taalgebied, die het recht genieten om hun vordering tegen hun werkgever in te stellen en voort te zetten in het Nederlands, terwijl die werkgever het Nederlands heeft gebruikt om zich tot hen te richten op grond van artikel 52, § 1, eerste lid, en § 2, van de gecoördineerde wetten van 18 juli 1966 op het gebruik van de talen in bestuurszaken (tweede prejudiciële vraag).
Le juge a quo compare cette catégorie de travailleurs à celle des travailleurs d'expression française, qui ne maîtrisent pas la langue néerlandaise, dont les prestations sont liées à un siège d'exploitation situé sur le territoire de la région bilingue de Bruxelles-Capitale, et qui, en application de l'article 4, § 1 , alinéa 2, de la loi du 15 juin 1935, interprété conformément au B.10 de l'arrêt de la Cour n° 98/2010 du 16 septembre 2010, peuvent introduire et poursuivre leur action en langue française contre leur employeur, même s'il a son siège social en région de langue néerlandaise, alors qu'il a été fait usage du français dans leurs relations sociales en vertu de l'article 52, §§ 1 et 2, des lois coordonnées du 18 juillet 1966 sur l'emploi des langues en matière administrative (première branche de la première question préjudicielle) et à celle des travailleurs d'expression néerlandaise qui ne maîtrisent pas la langue française et dont les prestations sont liées à un siège social et à un siège d'exploitation situés dans une commune à régime linguistique spécial, sise en région de langue néerlandaise, qui bénéficient du droit d'introduire et de poursuivre en langue néerlandaise leur action contre leur employeur, alors que ce dernier a fait usage de la langue néerlandaise pour s'adresser à eux en vertu de l'article 52, § 1 , alinéa 1 , et § 2, des lois coordonnées du 18 juillet 1966 sur l'emploi des langues en matière administrative (deuxième question préjudicielle).

De verwijzende rechter vergelijkt de regeling in de arbeidsongevallenwet bovendien met de regeling van artikel 93, achtste lid, van de bij koninklijk besluit van 14 juli 1994 gecoördineerde wetten betreffende de verplichte verzekering voor geneeskundige verzorging en uitkeringen en met die van de artikelen 2, § 3, en 6, §§ 3 en 4, van de wet van 27 februari 1987 betreffende de tegemoetkomingen aan personen met een handicap.
Le juge a quo compare en outre le régime contenu dans la loi sur les accidents du travail avec le régime de l'article 93, alinéa 8, des lois relatives à l'assurance obligatoire soins de santé et indemnités, coordonnées par l'arrêté royal du 14 juillet 1994, et avec les articles 2, § 3, et 6, §§ 3 et 4, de la loi du 27 février 1987 relative aux allocations aux personnes handicapées.

De verwijzende rechter vergelijkt die categorie van belastingplichtigen met die welke, aangezien zij een levensverzekering is aangegaan, de in artikel 39, § 2, 2°, van het WIB 1992 bedoelde vrijstelling met betrekking tot de uitkeringen die erin worden beoogd, geniet, wanneer zij de gestorte bijdragen niet hebben afgetrokken.
Le juge a quo compare cette catégorie de contribuables à celle qui, ayant souscrit une assurance-vie, bénéficie de l'exonération prévue à l'article 39, § 2, 2°, du CIR 1992 en ce qui concerne les prestations qui y sont visées, lorsqu'ils n'ont pas déduit les cotisations versées.

De verwijzende rechter vergelijkt, enerzijds, die situatie met de situatie die wordt geregeld door andere teksten inzake sociale zekerheid, meer bepaald door artikel 30 van de wet van 29 juni 1981 houdende de algemene beginselen van de sociale zekerheid voor werknemers, dat voorziet in een verjaringstermijn van drie jaar, die op vijf jaar wordt gebracht in geval van bedrog of arglist van de werknemer en die wordt teruggebracht tot zes maanden indien de betaling enkel het gevolg is van een vergissing van de instelling of de dienst, waarvan de betrokkene zich normaal geen rekenschap kon geven.
Le juge a quo, d'une part, compare cette situation à celle qui est réglée par d'autres textes en matière de sécurité sociale, notamment par l'article 30 de la loi du 29 juin 1981 établissant les principes généraux de la sécurité sociale des travailleurs salariés, qui prévoit un délai de prescription de trois ans, porté à cinq ans en cas de fraude ou de dol du travailleur, et ramené à six mois lorsque le paiement résulte uniquement d'une erreur de l'organisme ou du service, dont l'intéressé ne pouvait normalement se rendre compte.

Uit de motieven van de verwijzingsbeslissingen blijkt daarnaast dat de verwijzende rechter de situatie van de kandidaat-gehuwden die ervoor hebben gekozen te huwen op een datum kort na het aanvangspunt van de termijn van zes maanden en veertien dagen voor het voltrekken van het huwelijk, enerzijds, vergelijkt met die van de kandidaat-gehuwden die ervoor kiezen te huwen op een datum die ver verwijderd is van het aanvangspunt van diezelfde termijn, anderzijds.
Il ressort par ailleurs des motifs des décisions de renvoi que le juge a quo compare la situation de candidats au mariage qui ont choisi de se marier à une date proche du point de départ du délai de six mois et quatorze jours pour célébrer le mariage, d'une part, et celle des candidats au mariage qui choisissent de se marier à une date éloignée du point de départ du même délai, d'autre part.

Zowel uit de motieven van de door de verwijzende rechter gewezen arresten als uit de bewoordingen van de vragen zelf, blijkt dat het bekritiseerde verschil in behandeling voortvloeit uit artikel 102 van de herstelwet van 22 januari 1985 houdende sociale bepalingen. De verwijzende rechter vergelijkt immers de financiële situatie van de ontslagen werknemer die zijn prestaties had verminderd en die, indien hij zijn opzeggingstermijn presteert, de in het voormelde artikel 102 bedoelde vergoeding blijft ontvangen tijdens de periode waarin hij zijn opzeggingstermijn presteert, met de situatie van een dergelijke werknemer die zijn opzeggingsperiode niet presteert en een compenserende opzeggingsvergoeding zal ontvangen, maar daarentegen de in artikel 102 bedoelde vergoeding niet langer zal kunnen genieten.
Il ressort tant des motifs des arrêts rendus par le juge a quo que des termes des questions elles-mêmes que la différence de traitement critiquée résulte de l'article 102 de la loi de redressement du 22 janvier 1985 contenant des dispositions sociales.Le juge a quo compare en effet la situation financière du travailleur licencié qui avait réduit ses prestations et qui, s'il preste son préavis, continue à percevoir l'indemnité visée audit article 102 durant la période où il preste son préavis, avec la situation financière de celui qui ne preste pas son préavis et qui percevra une indemnité compensatoire de préavis mais ne pourra plus bénéficier de l'indemnité visée à l'article 102.