Traduction de «verwijzende rechter voorziet » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

verwijzende rechter
juridiction de renvoi | tribunal de renvoi

verwijzende rechter
juge de renvoi

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

De voormelde wet van 31 januari 2009, in de versie ervan die van toepassing is op het geschil voor de verwijzende rechter, voorziet in een zogeheten procedure « van gerechtelijke reorganisatie » die strekt tot het behoud, onder het toezicht van de rechter, van de continuïteit van het geheel of een gedeelte van de onderneming in moeilijkheden of van haar activiteiten (artikel 16, eerste lid, van de WCO); die procedure maakt het mogelijk aan de schuldenaar een opschorting toe te kennen (waarvan de duur door de rechter wordt vastgesteld krachtens artikel 24, § 2, van de WCO) teneinde hetzij een gerechtelijke reorganisatie tot stand te brengen door een minnelijk akkoord tussen schuldeisers en schuldenaar, beoogd in artikel 43, of door een collectief akkoord van de schuldeisers, beoogd in de artikelen 44 en volgende, hetzij de overdracht toe te staan aan derden van het geheel of een gedeelte van de onderneming of haar activiteiten, beoogd in de artikelen 59 en volgende (artikel 16, tweede lid, van de WCO).
La loi du 31 janvier 2009 précitée, dans sa version applicable au litige devant le juge a quo, prévoit une procédure dite « de réorganisation judiciaire » qui a pour but de préserver, sous le contrôle du juge, la continuité de tout ou partie de l'entreprise en difficulté ou de ses activités (article 16, alinéa 1, de la LCE); cette procédure permet d'accorder un sursis (dont la durée est fixée par le juge en vertu de l'article 24, § 2, de la LCE) au débiteur en vue soit d'aboutir à une réorganisation judiciaire par accord amiable entre créanciers et débiteur, visé à l'article 43, ou par accord collectif des créanciers, visé aux articles 44 et suivants, soit de permettre le transfert à des tiers de tout ou partie de l'entreprise ou de ses activités, visé aux articles 59 et suivants (article 16, alinéa 2, de la LCE).

Zoals de Ministerraad en de verzoekende partij voor de verwijzende rechter hebben onderstreept, betreft het voor de verwijzende rechter hangende geschil de toepassing van de overgangsregeling waarin artikel 147, derde lid, van de wet van 1 december 2013 voorziet.
Comme l'ont souligné le Conseil des ministres ainsi que la partie requérante devant le juge a quo, le litige devant celui-ci concerne l'application du régime transitoire prévu dans l'article 147, alinéa 3, de la loi du 1 décembre 2013.

Artikel 219, zevende lid, van het WIB 1992, zoals gewijzigd bij artikel 30 van de programmawet van 19 december 2014, kan evenwel anders worden geïnterpreteerd, namelijk in die zin dat die bepaling zich niet ertegen verzet dat de verwijzende rechter bij wie een beroep wordt ingesteld tegen een afzonderlijke aanslag, de uitzondering waarin die bepaling voorziet kan beperken tot de gevallen waarin een ondubbelzinnige identificatie van de verkrijger binnen de termijn van twee jaar en zes maanden de belastingadministratie in staat stelt om over te gaan tot de belasting van die laatste.
L'article 219, alinéa 7, du CIR 1992, tel qu'il a été modifié par l'article 30 de la loi-programme du 19 décembre 2014, peut cependant recevoir une autre interprétation, selon laquelle cette disposition ne s'oppose pas à ce que le juge a quo, saisi d'un recours contre une cotisation distincte, puisse limiter l'exception prévue par cette disposition aux cas dans lesquels l'identification univoque du bénéficiaire dans le délai de deux ans et six mois permet à l'administration fiscale de procéder à l'imposition dans le chef de celui-ci.

85. Het staat derhalve aan de verwijzende rechter om na te gaan of de goedkeuring van een garantieregeling voor aandelen van erkende coöperatieve vennootschappen die actief zijn in de financiële sector, zoals die welke in het hoofdgeding aan de orde zijn, de nuttige werking kan ondergraven van het depositogarantiestelsel waarin het Belgische recht overeenkomstig richtlijn 94/19 voorziet.
85. Il appartient, dès lors, à la juridiction de renvoi de vérifier si l'adoption d'un régime de garantie en ce qui concerne les parts de sociétés coopératives agréées actives dans le secteur financier, telles que celles en cause au principal, est susceptible de compromettre l'efficacité pratique du régime de garantie des dépôts prévu par le droit belge conformément à la directive 94/19.

De verwijzende rechter wenst te vernemen of artikel 21, § 3, van de wet van 13 juni 1966 betreffende de rust- en overlevingspensioenen voor arbeiders, bedienden, zeevarenden onder Belgische vlag, mijnwerkers en vrijwillig verzekerden, vóór de wijziging ervan bij artikel 60 van de wet van 27 december 2005 houdende diverse bepalingen, bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in zoverre het voorziet in een verjaringstermijn van vijf jaar voor de terugvordering van de sommen die ten onrechte werden uitbetaald wegens het niet afleggen van een verklaring waartoe de begunstigde gehouden is, terwijl artikel 30, § 1, van de wet van 29 juni 1981 houdende de algemene beginselen van de sociale zekerheid voor werknemers in dat geval voorziet in een verjaringstermijn van drie jaar.
Le juge a quo demande si l'article 21, § 3, de la loi du 13 juin 1966 relative à la pension de retraite et de survie des ouvriers, des employés, des marins naviguant sous pavillon belge, des ouvriers mineurs et des assurés libres, tel qu'il était applicable avant sa modification par l'article 60 de la loi du 27 décembre 2005 portant des dispositions diverses, est compatible avec les articles 10 et 11 de la Constitution en ce qu'il prévoit un délai de prescription de cinq ans pour le recouvrement des sommes payées indûment par suite de l'abstention du débiteur de produire une déclaration qu'il est tenu de faire, alors que l'article 30, § 1, de la loi du 29 juin 1981 établissant les principes généraux de la sécurité sociale des travailleurs salariés prévoit, en pareil cas, un délai de prescription de trois ans.

De verwijzende rechter is in essentie van oordeel dat noch artikel 21, § 1, derde lid, van het decreet van 16 januari 2004, noch artikel 22, § 1, derde lid, van de wet van 20 juli 1971 erin voorziet dat een gemeente van het Brusselse Hoofdstedelijke Gewest het ereloon en de onkosten van de door de ambtenaar van de burgerlijke stand aangestelde geneesheer van een gemeentebestuur van een gemeente van het Vlaamse Gewest kan terugvorderen, aangezien het in de hem voorgelegde gevallen om overlijdens van personen gaat in een ander gewest dan waar zij zijn gedomicilieerd.
Le juge a quo estime en substance que ni l'article 21, § 1, alinéa 3, du décret du 16 janvier 2004, ni l'article 22, § 1, alinéa 3, de la loi du 20 juillet 1971 ne prévoient qu'une commune de la Région de Bruxelles-Capitale puisse réclamer les honoraires et les frais du médecin commis par l'officier de l'état civil à une administration communale d'une commune de la Région flamande, étant donné qu'il s'agit, dans les espèces qui lui sont soumises, de décès survenus dans une région autre que celle du domicile des défunts.

Artikel 35, § 2, voorziet in de mogelijkheid voor de schuldenaar om te beslissen de lopende overeenkomsten niet langer uit te voeren voor de duur van de opschorting; artikel 35, § 2, derde lid, in de versie die van toepassing is voor de verwijzende rechter, voorziet evenwel erin dat de mogelijkheid voor de schuldenaar om de lopende overeenkomsten niet langer uit te voeren voor de duur van de opschorting, niet van toepassing is op de arbeidsovereenkomsten.
L'article 35, § 2, prévoit la possibilité pour le débiteur de décider de ne plus exécuter les contrats en cours pendant la durée du sursis; l'article 35, § 2, alinéa 3, dans sa version applicable devant le juge a quo, prévoit toutefois que la possibilité pour le débiteur de ne plus exécuter les contrats en cours pendant la durée du sursis ne s'applique pas aux contrats de travail.

Het feit dat artikel 49/1, vierde lid, van de WCO, vanaf de inwerkingtreding van de wet van 27 mei 2013, voorziet in een bijzondere bescherming ten aanzien van sommige schuldvorderingen in de opschorting, in de context van een algemene aanpassing van de WCO, maakt het niet mogelijk te besluiten dat de in het geding zijnde bepalingen, in de versie ervan die van toepassing is voor de verwijzende rechter, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schenden.
Le fait que l'article 49/1, alinéa 4, de la LCE prévoie, à dater de l'entrée en vigueur de la loi du 27 mai 2013, une protection particulière à l'égard de certaines créances sursitaires, dans le contexte d'une adaptation globale de la LCE, ne permet pas de conclure que les dispositions en cause, dans leur version applicable devant le juge a quo, méconnaissent les articles 10 et 11 de la Constitution.

Volgens de verwijzende rechter voorziet artikel 52, 11°, in bijkomende voorwaarden, wat de aftrekbaarheid van de daarin bedoelde interesten betreft, ten opzichte van de algemene aftrekbaarheidsvoorwaarden, geformuleerd in artikel 49 van het WIB 1992, dat bepaalt :
Selon le juge a quo, l'article 52, 11°, prévoit, s'agissant de la déductibilité des intérêts qui y sont visés, des conditions supplémentaires par rapport aux conditions générales de déductibilité formulées à l'article 49 du CIR 1992, qui dispose :

Daarom zou volgens de verwijzende rechter de enige actiemogelijkheid, gebaseerd op de (interne) bestuurdersaansprakelijkheid voor rekening van de vennootschap, de minderheidsvordering zijn, waarin de vennootschapswetgeving evenwel niet voorziet voor de minderheidsvennoten van een cvoa. Aldus blijkt dat, in de voormelde zienswijze van de verwijzende rechter, het antwoord op de door hem ambtshalve gestelde prejudiciële vragen, nuttig is om het hem voorgelegde geschil te beslechten.
Pour cette raison, le juge a quo estime que l'unique possibilité d'action, reposant sur la responsabilité (interne) des administrateurs, pour le compte de la société, serait l'action minoritaire, laquelle n'est toutefois pas prévue par la législation sur les sociétés pour les associés minoritaires d'une SCRI. Il s'avère dès lors que, dans l'optique précitée du juge a quo, la réponse aux questions préjudicielles qu'il a posées d'office, est utile pour trancher le litige qui lui est soumis.