Vertaling van "verwijzende rechtscollege zelf " (Nederlands → Frans) :

Het verwijzende rechtscollege leidt uit de rechtspraak van het Hof van Cassatie en die van het Grondwettelijk Hof af dat de toepassing van artikel 82, tweede lid, van de wet van 8 augustus 1997 zich uitstrekt tot de hypothese waarin de echtgenoot of wettelijk samenwonende van de gefailleerde met die laatstgenoemde medeschuldenaar is van een schuld die vóór het faillissement is aangegaan en waarvoor de echtgenoot of wettelijk samenwonende van de gefailleerde derhalve persoonlijk aansprakelijk is, zelfs indien die schuld is aangegaan ten voordele van het eigen vermogen van de niet-gefailleerde echtgenoot of wettelijk samenwonende.
La juridiction a quo déduit de la jurisprudence de la Cour de cassation et de celle de la Cour constitutionnelle que l'application de l'article 82, alinéa 2, de la loi du 8 août 1997 s'étend à l'hypothèse où le conjoint ou cohabitant légal du failli est codébiteur avec celui-ci d'une dette contractée avant la faillite et dont le conjoint ou cohabitant légal du failli est dès lors personnellement tenu, même si cette dette a été souscrite au profit du patrimoine propre du conjoint ou cohabitant légal non failli.

Het is echter ook mogelijk dat de stellers van het ontwerp in de mogelijkheid willen voorzien dat het Arbitragehof aan het verwijzend rechtscollege uitleg zou kunnen vragen over de wijze waarop de prejudiciële vraag geformuleerd is, en eventueel zelfs over de interpretatie die gegeven moet worden aan de norm die voor toetsing is voorgelegd.
Cependant, il est également possible que les auteurs du projet souhaitent prévoir la possibilité pour la Cour d'arbitrage de demander à la juridiction de renvoi, des éclaircissements quant à la formulation de la question préjudicielle et, éventuellement même, quant à la manière dont il convient d'interpréter la norme soumise pour examen.

Het verwijzende rechtscollege vraagt of artikel 1595, eerste lid, 2°, van het Burgerlijk Wetboek bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in zoverre daaruit volgt dat een koopcontract tussen echtgenoten kan worden aangegaan, wanneer de overdracht die de man doet aan zijn vrouw, zelfs als hij van haar niet is gescheiden, een wettige oorzaak heeft, zoals de wederbelegging van haar vervreemde onroerende goederen of van penningen die haar toebehoren, indien die onroerende goederen of penningen niet in de gemeenschap vallen, terwijl geen koopcontract kan worden aangegaan tussen echtgenoten, wanneer de overdracht die de vrouw doet aan haar man, zelfs als zij van hem niet is gescheiden, een wettige oorzaak heeft, zoals de wederbelegging van zijn vervreemde onroerende goederen of van penningen die hem toebehoren, indien die onroerende goederen of penningen niet in de gemeenschap vallen.
La juridiction a quo demande si l'article 1595, alinéa 1er, 2°, du Code civil est compatible avec les articles 10 et 11 de la Constitution en ce qu'il s'ensuit qu'un contrat de vente peut avoir lieu entre époux dans le cas où la cession que le mari fait à sa femme, même non séparée, a une cause légitime, telle que le remploi de ses immeubles aliénés, ou de deniers à elle appartenant, si ces immeubles ou deniers ne tombent pas en communauté, alors qu'aucun contrat de vente ne peut avoir lieu entre époux dans le cas où la cession que la femme fait à son mari, même non séparé, a une cause légitime, telle que le remploi de ses immeubles aliénés, ou de deniers à lui appartenant, si ces immeubles ou deniers ne tombent pas en communauté.

Het Hof van Cassatie vraagt aan het Hof of de in het geding zijnde bepaling de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schendt in zoverre zij, volgens het verwijzende rechtscollege, « de verplichting oplegt » dat de voorziening in cassatie van een belastingplichtige tegen een arrest dat is gewezen inzake inkomstenbelastingen wordt ingesteld bij een verzoekschrift dat is ondertekend door een advocaat, terwijl het tegelijkertijd het recht van de bevoegde ambtenaar van de belastingadministratie om zelf een dergelijk verzoekschrift te ondertekenen intact laat.
La Cour de cassation demande à la Cour si la disposition en cause viole les articles 10 et 11 de la Constitution en ce que, selon la juridiction a quo, elle « impose » que le pourvoi en cassation d'un contribuable contre un arrêt rendu en matière d'impôts sur les revenus soit formé par une requête signée par un avocat, tout en laissant intact le droit du fonctionnaire compétent de l'administration fiscale de signer lui-même pareille requête.

De Ministerraad voert eveneens aan dat de prejudiciële vragen geen antwoord behoeven, vermits het antwoord niet zou kunnen bijdragen tot de beoordeling van de zaak die hangende is voor het verwijzende rechtscollege; zelfs indien de met de op 24 november 2006 doorgevoerde identiteitscontrole verworven gegevens nietig zouden zijn, zou het dossier nog voldoende elementen bevatten om het verwijzende rechtscollege toe te laten uitspraak te doen in die zaak.
Le Conseil des ministres fait également valoir que les questions préjudicielles n'appellent pas de réponse, puisque cette réponse ne saurait contribuer à trancher l'affaire pendante devant la juridiction a quo ; même si les données obtenues par le contrôle d'identité effectué le 24 novembre 2006 étaient nulles, le dossier comporterait encore suffisamment d'éléments pour permettre à la juridiction a quo de statuer dans cette affaire.

Die bepaling, waarnaar de eisende partij voor het verwijzende rechtscollege zelf verwijst om het redelijk karakter van de maatregel aan te tonen, voorziet immers in de terugbetaling van de vergoeding aan bepaalde categorieën van kopers.
Cette disposition, à laquelle la partie demanderesse devant le juge a quo renvoie elle-même en vue de démontrer le caractère raisonnable de la mesure, prévoit en effet le remboursement de la rémunération à certaines catégories d'acheteurs.

Het verwijzende rechtscollege verzoekt het Hof de situatie te vergelijken van de belastingplichtige voor wie die overgangsbepaling geldt, en die afhankelijk zou zijn van de handelwijze van de belastingadministratie die zelf zou kunnen beslissen over het tijdstip waarop de termijn van zes maanden ingaat om aan de rechter een subsidiaire aanslag voor te leggen, met de situatie van de belastingplichtige op wie artikel 355 van het WIB 1992 van toepassing is, en die de waarborg heeft dat de administratie hem enkel kan herbelasten binnen een termijn van drie maanden vanaf de datum waarop de beslissing van de belastingdirecteur niet meer voor de rechter kan worden gebracht, namelijk bij het verstrijken van de termijn bepaald in artikel 1385undecies van het Gerechtelijk Wetboek.
La juridiction a quo invite la Cour à comparer la situation du contribuable à qui s'applique cette disposition transitoire, lequel serait tributaire du comportement de l'administration fiscale qui pourrait décider elle-même du moment auquel le délai de six mois pour soumettre au juge une cotisation subsidiaire commence à courir, avec la situation du contribuable à qui s'applique l'article 355 du CIR 1992, qui dispose de la garantie que l'administration ne pourra le réimposer que dans un délai de trois mois qui débute à la date à laquelle la décision du directeur des contributions n'est plus susceptible de recours en justice, soit à l'écoulement du délai fixé par l'article 1385 du Code judiciaire.