Vertaling van "vraagt vermoedens heeft " (Nederlands → Frans) :

De richtlijn geeft geen definitie van wat een legitiem belang is, maar impliceert een ruim toepassingsgebied en houdt dan in het feit dat de persoon of de organisatie die toegang vraagt vermoedens heeft van witwassen, financiering van terrorisme, corruptie, fiscale misdrijven of fraude.
La directive ne donne pas de définition de ce qu'est un intérêt légitime, mais implique un champ d'application étendu et donc que la personne ou l'organisation qui demande un accès a des soupçons de blanchiment, de financement du terrorisme, de corruption, d'infractions fiscales ou de fraude.

Ofwel is de bovengrens niet doorbroken en vraagt de belastingplichtige geen terugbetaling van de eerder ingehouden bijzondere heffing en dan is een eventuele inlichting vanuit het centraal punt niet nuttig om de juiste heffing van de bijzondere bijdrage vast te stellen. Indien de controleur echter een vermoeden van fraude heeft, kan hij altijd de procedure inzetten van opheffing van het bankgeheim » (ibid.).
Cependant, si le contrôleur soupçonne une fraude, il peut toujours recourir à la procédure de levée du secret bancaire » (ibid.).

De verwijzende rechter vraagt het Hof of artikel 67ter bestaanbaar is met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in zoverre die bepaling een verschil in behandeling invoert onder de slachtoffers van een verkeersongeval naargelang het voertuig waarmee het ongeval is veroorzaakt en waarmee vluchtmisdrijf is gepleegd, ingeschreven is op naam van een natuurlijke persoon of op naam van een rechtspersoon : in het eerste geval voert artikel 67bis van de wetten betreffende de politie over het wegverkeer een vermoeden in tot bewijs van het tegendeel dat de overtredingen werden begaan door de houder van de nummerplaat, terwijl, in het tweede geval, artikel 67ter enkel voorziet in de verplichting om de identiteit van de bestuurder mee te delen of, bij ontstentenis daarvan, van de persoon die het voertuig onder zich heeft, zonder dat de niet-inachtneming van die verplichting op dusdanige wijze wordt bestraft dat de verkeersovertredingen en het vluchtmisdrijf ten laste kunnen worden gelegd van een natuurlijke persoon of van de rechtspersoon.
Le juge a quo interroge la Cour sur la compatibilité de l'article 67ter avec les articles 10 et 11 de la Constitution, en ce que cette disposition instaure une différence de traitement entre les victimes d'un accident de circulation selon que le véhicule qui a causé l'accident et a pris la fuite est immatriculé au nom d'une personne physique ou au nom d'une personne morale : dans le premier cas, l'article 67bis des lois relatives à la police de la circulation routière instaure une présomption jusqu'à preuve du contraire que les infractions ont été commises par le titulaire de la plaque d'immatriculation, tandis que, dans le second cas, l'article 67ter prévoit seulement l'obligation de communiquer l'identité du conducteur ou, à défaut, de la personne responsable du véhicule, sans que le non-respect de cette obligation soit sanctionné de manière à permettre d'imputer les infractions de roulage et le délit de fuite à une personne physique ou à la personne morale.

De verwijzende rechter vraagt het Hof of de in het geding zijnde bepalingen de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schenden doordat ze, enerzijds, toestaan dat de vergoeding uitgekeerd door een verzekeringsmaatschappij die dekking verleent ingevolge een polis van het type « gewaarborgd inkomen », wordt belast wanneer de belastingplichtige geen inkomsten heeft gederfd, terwijl de vergoeding uitgekeerd door een arbeidsongevallenverzekeraar of een vergoeding van het Fonds voor de Beroepsziekten niet wordt belast wanneer de belastingplichtige geen inkomsten heeft gederfd (eerste prejudiciële vraag), en, anderzijds, het voormelde artikel 39 een vrijstelling invoert voor vergoedingen uitgekeerd door een arbeidsongevallenverzekering of het Fonds voor de Beroepsziekten zonder dat er een inkomstenverlies is, « en zelfs in zijn tweede lid een vermoeden van afwezigheid van inkomstenverlies invoert », terwijl die vrijstelling niet bestaat voor uitkeringen ingevolge een verzekering « gewaarborgd inkomen » (tweede prejudiciële vraag).
Le juge a quo demande à la Cour si les dispositions en cause violent les articles 10 et 11 de la Constitution, d'une part, en tant qu'elles permettent que l'indemnité versée par une compagnie d'assurances qui offre une couverture en vertu d'une police de type « revenu garanti » soit taxée lorsque le contribuable n'a subi aucune perte de revenus, alors qu'une indemnité versée par l'assureur-loi ou celle provenant du Fonds des maladies professionnelles n'est pas imposable lorsque le contribuable n'a subi aucune perte de revenus (première question préjudicielle) et, d'autre part, en tant que l'article 39 précité instaure une exonération des indemnités versées par l'assureur-loi ou par le Fonds des maladies professionnelles sans qu'il y ait perte de revenus « et en tant qu'il établit même, en son alinéa 2, une présomption d'absence de perte de revenus », alors que cette exonération n'existe pas pour les indemnités résultant d'une assurance « revenu garanti » (deuxième question préjudicielle).