Vertaling van "waarborg geen concrete " (Nederlands → Frans) :

3° de kredietnemers onder de door het ondernemingsfonds overgenomen of aangegane financieringsovereenkomsten hebben op het ogenblik van de toekenning van de waarborg geen concrete plannen aangekondigd tot de lokalisatie, die gepaard zouden gaan met aanzienlijke personeelssaneringen in het Vlaamse Gewest;
3° les emprunteurs faisant l'objet des conventions de financement reprises ou conclues par le fonds d'entreprise, n'ont pas annoncé au moment de l'octroi de la garantie, des plans concrets de délocalisation qui pourraient entraîner de considérables assainissements du personnel en Région flamande;

3° de kredietnemers onder de door het infrastructuurfonds overgenomen of aangegane financieringsovereenkomsten hebben op het ogenblik van de toekenning van de waarborg geen concrete plannen aangekondigd tot delokalisatie, die gepaard zouden gaan met aanzienlijke personeelssaneringen in het Vlaamse Gewest;
3° les emprunteurs faisant l'objet des conventions de financement reprises ou conclues par le fonds d'infrastructure, n'ont pas annoncé au moment de l'octroi de la garantie des plans concrets de délocalisation qui pourraient entraîner de considérables assainissements du personnel en Région flamande;

In de parlementaire voorbereiding werd de strekking van die bepaling als volgt verduidelijkt : « Geïnspireerd op het arrest Danthony uitgesproken in december 2011 door de algemene vergadering van de Raad van State van Frankrijk, herhaalt het wetsvoorstel de noodzaak van een belang bij het middel. Het gaat er om te voorkomen dat de nietigverklaring zou kunnen worden uitgesproken op grond van een onregelmatigheid terwijl deze geen praktische gevolgen zou hebben gehad voor de situatie van de verzoeker. [...] Deze nieuwe bepaling beoogt de noodzaak in herinnering te brengen van een belang bij het middel en aldus te vermijden dat de nietigverklaring wordt uitgesproken op basis van een onregelmatigheid, die geen enkele concrete invloed gehad zou hebben op de situatie van de verzoeker, hem geen waarborg zou hebben ontnomen, of niet als gevolg zou hebben gehad de bevoegdheid van de auteur van de akte te beïnvloeden. Deze maatregel heeft echter geen invloed op de rechtspraak betreffende de bepalingen die de openbare orde betreffen, en wijzigt ook niet het begrip van belang bij het beroep, zoals dit door de Raad van State wordt geïnterpreteerd. Hij is ook vreemd aan de bevoegdheid van de steller van de handeling of zelfs de wezenlijke formaliteiten die hierop een invloed kunnen hebben » (Parl. St., Senaat, 2012-2013, nr. 5-2277/1, pp. 4 en 11).
Dans les travaux préparatoires, la portée de cette disposition a été précisée comme suit : « S'inspirant de l'arrêt Danthony rendu en décembre 2011 par l'assemblée générale du Conseil d'Etat de France, le projet de loi rappelle la nécessité d'un intérêt au moyen. Il s'agit d'éviter que l'annulation ne puisse être prononcée sur le fondement d'une irrégularité alors que son accomplissement n'aurait eu aucune incidence concrète sur la situation du requérant. [...] Cette nouvelle disposition tend à rappeler la nécessité d'un intérêt au moyen en évitant que l'annulation ne puisse être prononcée sur le fondement d'une irrégularité qui n'aurait eu aucune incidence concrète sur la situation du requérant, l'aurait privé d'une garantie ou aurait pour effet d'affecter la compétence de l'auteur de l'acte. Cette mesure n'affecte, cependant, pas la jurisprudence relative aux dispositions qui sont d'ordre public, ni ne modifie la notion d'intérêt au recours telle qu'interprétée par le Conseil d'Etat. Elle est étrangère aussi à la compétence de l'auteur de l'acte ou même aux formalités substantielles susceptibles de l'affecter » (Doc. parl., Sénat, 2012-2013, n° 5-2277/1, pp. 4 et 11).

In verband met de verklaring van cassatieberoep werd de maatregel als volgt verantwoord : « Die regel, die er weliswaar toe bijdraagt dat het recht van elke beschuldigde om zich zelf te verdedigen, zoals vermeld in artikel 6, § 3, c, van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, wordt ingeperkt, lijkt niet onredelijk als men de goede werking van justitie beoogt. Hij moet voorkomen dat cassatieberoep lichtzinnig wordt ingesteld. De advocaat kan de betrokken partij wijzen op het specifieke karakter van dat rechtsmiddel, dat niet tot rechtspraak in derde aanleg leidt. Hij is ook beter geplaatst dan de particulier om de partijen te identificeren tegen wie zijn rechtsmiddel gericht is, de partijen die best opgeroepen worden in gemeenverklaring van arrest of de punten van de betreffende beslissing die moeten worden bestreden. Het is de bedoeling dat de rechten die zijn opgenomen in het Europees Verdrag voor de rechten van de mens concrete rechten zijn en geen abstracte rechten. Het volledig openstellen van het cassatieberoep lijkt op het eerste gezicht een fundamentele waarborg voor de rechten van de rechtzoekenden, maar eigenlijk is dat een illusie. Het maakt een groot aantal onbezonnen beroepen mogelijk, die een bedreiging zijn voor de kwaliteit van het werk van het Hof. Zelfs het Europees Hof voor de rechten van de mens is geneigd dergelijke logica te steunen : het heeft geoordeeld dat het niet in strijd met artikel 6, §§ 1 en 3, c, van het Verdrag is de rechtzoekende te beletten het woord te nemen op de terechtzitting in een procedure voor de chambre criminelle van het Franse Hof van cassatie, omdat ze schriftelijk verloopt, beperkt is tot de rechtsmiddelen en uiterst technisch is. Het is ook zo dat de verplichting om een beroep te doen op een advocaat om een rechtsmiddel in te stellen niet nieuw is in ons recht. Nu reeds is het optreden van een advocaat vereist voor het instellen van cassatieberoep tegen een beslissing van de strafuitvoeringsrechtbank of tege ...
En ce qui concerne la déclaration de pourvoi, la mesure était justifiée comme suit : « La règle, qui contribue certes à limiter le droit qu'a tout accusé de se défendre lui-même inscrit à l'article 6, § 3, c, de la Convention européenne des droits de l'homme, ne paraît pas déraisonnable au regard des exigences de bon fonctionnement de la justice. Elle doit permettre d'éviter que le pourvoi en cassation soit introduit à la légère. L'avocat, par ailleurs, est à même d'attirer l'attention de la partie concernée sur le caractère spécifique de cette voie de recours, qui ne conduit pas à un troisième degré de juridiction. Il est aussi mieux placé que le particulier pour identifier les parties contre lesquelles son recours est dirigé, les parties qu'il convient d'appeler en déclaration d'arrêt commun ou les chefs de la décision qu'il s'agit d'attaquer. Les droits inscrits dans la Convention européenne des droits de l'homme se veulent des droits concrets, non des droits abstraits. Or, si l'ouverture totale du pourvoi paraît constituer de prime abord une garantie fondamentale des droits des justiciables, il s'agit en réalité d'un leurre. Il rend possible une multitude de recours inconsidéré, qui constituent une menace pour la qualité du travail de la Cour. La Cour européenne des droits de l'homme elle-même tend à entériner une logique de cet ordre : elle a considéré qu'il n'est pas contraire à l'article 6, §§ 1 et 3, c, de la Convention, d'empêcher le justiciable de prendre la parole dans le cadre d'une procédure devant la chambre criminelle de la Cour de cassation de France, celle-ci étant écrite, limitée aux moyens de droit et particulièrement technique. Enfin, il faut rappeler que l'obligation de recourir à un avocat pour l'introduction d'une voie de recours n'est pas une nouveauté dans notre droit. A l'heure actuelle déjà, l'intervention de l'avocat est requise pour former un pourvoi en cassation contre une décision du tribunal de l'application des peines ou contre une d ...

Het heeft geen zin om eerst grote beginselen te formuleren over juridische vraagstukken, de vrijheid en de waarborging van het recht en vervolgens, als het op concrete zaken aankomt, als het gaat om de omgang tussen de instellingen, niet thuis te geven.
Il ne sert à rien de poser de beaux principes sur la justice, la liberté et la protection des droits si rien n’est fait à leur sujet dans des situations bien réelles où les institutions sont amenées à collaborer.

De werkgever betaalt geheel of gedeeltelijk de premie. In geval van gehele of gedeeltelijke ten laste neming van de premie door de werkgever rijst de vraag: 1. of de premiebetaling dan wel de uitbetaling door de verzekeringsmaatschappij een voordeel van alle aard of een ander belastbaar inkomen meebrengt voor de betrokken persoon; 2. op welk tijdstip dit eventueel voordeel of inkomen belastbaar is (tijdstip van betaling van de premie of tijdstip van uitbetaling door de verzekeringsmaatschappij van vergoedingen voor ziekte of invaliditeit); 3. op welk bedrag het voordeel van de betrokkene moet worden geraamd (bedrag van de ten laste genomen premie of bedrag van de eventuele uitkering); 4. of dergelijke vergoeding, of dergelijk voordeel eveneens belastbaar is wanneer de betrokken werknemer of bedrijfsleider geen beroepsinkomsten derft (bijvoorbeeld in het geval van een onbezoldigd bestuurder of in het geval van een werknemer die ondanks beperkte invaliditeit zijn beroepsactiviteit kan verder zetten en de facto geen inkomsten derft) en/of dergelijke situatie gevolgen heeft op het tijdstip van de belastbaarheid of de hoegrootheid van het belastbaar inkomen (waarderingsprobleem); 5. in welke omstandigheden er eventueel sprake kan zijn van vrijgestelde sociale voordelen; 6. of de polis (tijdelijk) als onderpand kan worden aangeboden tot waarborging van financiële verbintenissen van de werkgever; concreter: heeft het feit dat de in de polis aangeduide genieter pas de voordelen van de polis kan bekomen na delging door de werkgever van de totale gewaarborgde financiële schulden aan de financiële instelling die de polis als waarborg heeft aanvaard, enige fiscale consequentie?
En cas de prise en charge totale ou partielle de la prime par l'employeur, se pose la question de savoir: 1. si le versement de la prime ou les indemnités versées par la compagnie d'assurances constituent un avantage de toute nature ou constituent, pour l'intéressé, un revenu imposable; 2. à quel moment cet éventuel avantage ou revenu est imposable (moment du versement de la prime ou moment du versement des indemnités de maladie ou d'invalidité par la compagnie d'assurances); 3. à quel montant l'avantage dont jouit l'intéressé doit être estimé (montant de la prime prise en charge ou montant des indemnités éventuelles); 4. si de telles indemnités ou un tel avantage sont également imposables lorsque l'employeur ou chef d'entreprise concerné ne bénéficie pas de revenus professionnels (par exemple, dans le cas d'un administrateur non rémunéré ou d'un travailleur salarié qui, quoique frappé d'invalidité, continue d'exercer une activité professionnelle limitée et est privé de revenus) et/ou si une telle situation affecte le moment de l'imposition ou le montant du revenu imposable (problème d'estimation); 5. dans quelles circonstances il peut éventuellement être question d'avantages sociaux exemptés; 6. si la police peut-être (temporairement) proposée en gage en vue de couvrir des engagements financiers contractés par l'employeur; plus concrètement: le fait que le bénéficiaire désigné dans la police ne puisse obtenir les avantages offerts par la police qu'après l'amortissement par l'employeur de la totalité des dettes financières garanties à l'égard de l'établissement financier ayant accepté cette police comme garantie?