Vertaling van "waarborgen dat derden strafrechtelijk zouden " (Nederlands → Frans) :

In zoverre de verzoekende partijen zich erover beklagen dat de minnelijke schikking de strafvordering en de herstelvordering doet vervallen, dient te worden vastgesteld dat de voormelde internationale verdragsbepalingen geenszins het recht waarborgen dat derden strafrechtelijk zouden worden vervolgd of veroordeeld (EHRM, grote kamer, 12 februari 2004, Perez t. Frankrijk, § 70; EHRM, grote kamer, 20 maart 2009, Gorou t. Griekenland, § 24).
En ce que les parties requérantes dénoncent le fait que le règlement amiable éteint l'action publique et l'action en réparation, il convient de constater que les dispositions conventionnelles internationales précitées ne garantissent nullement le droit que des tiers soient poursuivis ou condamnés (CEDH, grande chambre, 12 février 2004, Perez c. France, § 70; CEDH, grande chambre, 20 mars 2009, Gorou c. Grèce, § 24).

Het Rekenhof oordeelde in zijn 165e Boek dat NIRAS, om tot meer transparantie te komen, van de betrokken derden zou moeten verkrijgen dat de provisies die ze ter uitvoering van contractuele waarborgen hebben aangelegd, afzonderlijk zouden worden geboekt in hun jaarrekening en dat de geboekte bedragen naar behoren zouden worden gecertificeerd.
Pour plus de transparence en la matière, la Cour des comptes a estimé dans son 165e cahier d'observation qu'il conviendrait que l'ONDRAF obtienne des tiers concernés que les provisions qu'ils ont constituées en exécution des garanties contractuelles apparaissent distinctement dans leurs comptes annuels et que les montants imputés soient dûment certifiés.

De door dat artikel vereiste wetgevende maatregelen zouden voor de belanghebbende derden « effectieve » rechtsmiddelen moeten waarborgen.
Les mesures législatives requises par cet article devraient garantir aux tiers intéressés des recours en justice « effectifs ».

Om te waarborgen dat de daders van bijzonder ernstige feiten een groot deel van hun straf zouden uitzitten, bepaalde het regeerakkoord van 2003 dat « récidivistes de crimes de sang » drie vierden van hun straf moesten uitzitten en geen twee derden, zoals het geval is voor alle recidivisten.
Afin de s'assurer que les auteurs de faits particulièrement graves subissent une partie significative de leur peine, l'accord gouvernemental de 2003 disposait que les « récidivistes de crimes de sang » devraient subir les trois quarts de leur peine et non pas seulement les deux tiers, comme c'est le cas pour tous les récidivistes.

De strafrechtelijke aard van een administratieve geldboete in de zin van artikel 6 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, brengt weliswaar mee dat de waarborgen van die bepaling in acht moeten worden genomen, maar heeft niet tot gevolg dat die geldboete in de Belgische wetgeving van strafrechtelijke aard zou zijn en, bijgevolg, dat artikel 86 van het Strafwetboek en artikel 20 van de voorafgaande titel van het Wetboek van strafvordering erop van toepassing zouden zijn of zouden moeten zijn.
La nature pénale d'une amende administrative au sens de l'article 6 de la Convention européenne des droits de l'homme a certes pour effet que les garanties de cette disposition doivent être respectées, mais n'a pas pour conséquence que cette amende serait de nature pénale dans la législation belge et, dès lors, que l'article 86 du Code pénal et l'article 20 du titre préliminaire du Code de procédure pénale lui seraient ou devraient lui être applicables.

De verzoekende partijen zijn van mening dat de ingevoerde « belasting » een strafrechtelijke sanctie is, zodat aan de persoon die die « belasting » verschuldigd is, op discriminerende wijze de jurisdictionele waarborgen zouden worden ontzegd die in strafzaken zijn verankerd in artikel 6 van het Europees Verdrag voor de rechten van de mens.
Les parties requérantes estiment que la « taxe » instaurée est une sanction pénale, de sorte que le redevable de cette « taxe » serait privé, de manière discriminatoire, des garanties juridictionnelles consacrées en matière pénale par l'article 6 de la Convention européenne des droits de l'homme.

De verzoekende partijen doen in de beide zaken gelden dat de minderjarigen die de volle leeftijd van 16 jaar hebben bereikt op het tijdstip van de feiten en aan wie, op grond van de aangevochten bepalingen, administratieve sancties worden opgelegd, op discriminerende wijze worden behandeld, in zoverre zij niet dezelfde procedurele waarborgen genieten als de minderjarigen die door het openbaar ministerie worden vervolgd wegens als misdrijf omschreven feiten : laatstgenoemden vallen in de regel onder de bevoegdheid van de jeugdrechter, die enkel op vordering van de procureur des Konings optreedt, onafhankelijk en onpartijdig is en beschermende maatregelen neemt die afhankelijk zijn van de persoonlijkheid van de minderjarigen en het milieu waarin ze leven; zij genieten aldus een gedifferentieerde en individuele benadering, worden strafrechtelijk niet aansprakelijk geacht en kunnen steeds hoger beroep instellen tegen de beslissingen die ten aanzien van hen zijn genomen; de eerstgenoemden daarentegen zouden afhankelijk zijn van de beslissing van de ambtenaar die wordt aangewezen bij de wet, zouden strafrechtelijk aansprakelijk worden geacht en als volwassenen worden behandeld aan wie, zonder onderzoek, boeten met een strafrechtelijk karakter zouden worden opgelegd; de jeugdrechter zou enkel kunnen optreden indien de minderjarige daartoe het initiatief neemt, zou niet kunnen overgaan tot de onderzoeksmaatregelen bedoeld in artikel 50 van de wet van 8 april 1965 en zou beslissingen wijzen waartegen geen hoger beroep zou kunnen worden ingesteld.
Les parties requérantes font valoir, dans les deux affaires, que les mineurs ayant atteint l'âge de 16 ans accomplis au moment des faits, auxquels sont infligées des sanctions administratives sur la base des dispositions attaquées, sont traités de manière discriminatoire en ce qu'ils ne bénéficient pas des mêmes garanties procédurales que les mineurs poursuivis par le ministère public pour des faits qualifiés infractions : les seconds relèvent en règle du juge de la jeunesse, lequel intervient sur saisine exclusive du procureur du Roi, est indépendant et impartial et prend des mesures de protection qui sont fonction de la personnalité des mineurs et du milieu dans lequel ils vivent; ils bénéficient ainsi d'une approche différenciée et individuelle, sont présumés pénalement irresponsables et peuvent toujours faire appel des décisions prises à leur égard; les premiers, en revanche, seraient tributaires de la décision du fonctionnaire désigné par la loi, seraient présumés pénalement responsables et traités comme des adultes auxquels seraient infligées, sans investigation, des amendes à caractère pénal; le juge de la jeunesse ne pourrait intervenir que si le mineur en prend l'initiative, ne pourrait procéder aux mesures d'investigation prévues à l'article 50 de la loi du 8 avril 1965 et rendrait des décisions qui ne seraient pas susceptibles d'appel.

Ze zijn met name van mening dat het decreet de artikelen 10, 29, 29bis, 72, 81 en 82 van de gecoördineerde wetten op de handelsvennootschappen schendt, die bepalingen bevatten tot omzetting van de eerste richtlijn 68/151/EEG van de Raad van 9 maart 1968 « strekkende tot het coördineren van de waarborgen, welke in de Lid-Staten worden verlangd van de vennootschappen in de zin van de tweede alinea van artikel 58 van het Verdrag, om de belangen te beschermen zowel van de deelnemers in deze vennootschappen als van derden zulks ten einde die waarborgen gelijkwaardig te maken », en van de tweede richtlijn 77/91/EEG van de Raad van 13 december 1976 « strekkende tot het coördineren van de waarborgen welke in de Lid-Staten worden verlangd van de vennootschappen in de zin van artikel 58, tweede alinea, van het Verdrag, om de belangen te beschermen zowel van de deelnemers in deze vennootschappen als van derden met betrekking tot de oprichting van de naamloze vennootschap, alsook de instandhouding en wijziging van haar kapitaal, zulks ten einde die waarborgen gelijkwaardig te maken », en dat de bepalingen van de Code die de fusie van openbare huisvestingsmaatschappijen regelen, niet verenigbaar zouden zijn met de procedures waarin is voorzien bij de derde richtlijn 78/855/EEG van de Raad van 9 oktober 1978 « op de grondslag van artikel 54, lid 3, sub g, van het Verdrag betreffende fusies van naamloze vennootschappen ».
Ils considèrent notamment que le décret violerait les articles 10, 29, 29bis, 72, 81 et 82 des lois coordonnées sur les sociétés commerciales qui contiennent des dispositions transposant la première directive 68/151/CEE du Conseil du 9 mars 1968 « tendant à coordonner, pour les rendre équivalentes, les garanties qui sont exigées, dans les Etats membres, des sociétés au sens de l'article 58, alinéa 2, du Traité, pour protéger les intérêts tant des associés que des tiers », et de la deuxième directive 77/91/CEE du Conseil du 13 décembre 1976 « tendant à coordonner, pour les rendre équivalentes, les garanties qui sont exigées, dans les Etats membres, des sociétés au sens de l'article 58, alinéa 2, du Traité, en vue de la protection des intérêts tant des associés que des tiers, en ce qui concerne la constitution de la société anonyme ainsi que le maintien et les modifications de son capital », et que les dispositions du Code organisant la fusion des sociétés de logement de service public ne seraient pas compatibles avec les procédures que prévoit la troisième directive 78/855/CEE du Conseil du 9 octobre 1978 « fondée sur l'article 54, § 3, g, du Traité et concernant les fusions des sociétés anonymes ».

Zo is het van essentieel belang voor de beoordeling van hun eigen risicoprofiel dat ze zicht hebben op de kwaliteit van de waarborgen, garanties of indekkingen die door derden worden verstrekt en die, wanneer ze zouden wegvallen, de risico's van de financiële instellingen op significante wijze zouden doen toenemen.
Ainsi, il est primordial, pour l'appréciation de leur propre profil de risque, qu'ils soient conscients de la qualité des garanties et couvertures de tiers qui, si elles devaient disparaître, entraîneraient une hausse significative des risques des établissements financiers.