Vertaling van "wettelijke regeling waardoor mantelzorgers zich " (Nederlands → Frans) :

2. Kan de wet van 10 april 2014 betreffende een wettelijke regeling waardoor mantelzorgers zich niet schuldig maken aan een onwettige uitoefening van de verpleegkunde hier een oplossing bieden voor de leerkrachten? Zodat leerkrachten als mantelzorgers mits de nodige kennis, vaardigheden, opleiding en attesten toch de jonge kinderen kunnen helpen bij de behandeling tijdens de schooluren?
2. La loi du 10 avril 2014 instaurant un règlement légal permettant aux aidants proches de ne pas se rendre coupables d'exercice illégal de l'art infirmier pourrait-elle offrir une solution pour les enseignants, pour que ceux-ci puissent, au même titre que les aidants proches, moyennant les connaissances, les capacités, la formation et les attestations nécessaires, aider malgré tout les enfants en bas âge pour leur traitement pendant les heures d'école?

Door de wet van 10 april 2014 bestaat er een wettelijke regeling waardoor de mantelzorger zich niet meer schuldig maakt aan onwettige uitoefening van de verpleegkunde; zoals voorzien in het koninklijk besluit 78, artikel 38ter voor de uitoefening van gezondheidszorgberoepen.
Depuis l'adoption de la loi du 10 avril 2014, l'aidant proche ne peut plus être accusé d'exercice illégal de l'art infirmier, comme le prévoyait l'article 38ter de l'arrêté royal n°78 relatif à l'exercice des professions des soins de santé.

Finland en Nederland hebben een wettelijke regeling waardoor elke partner van een ambtenaar in het buitenland aanspraak kan maken op een effectief pensioen.
La Finlande et les Pays-Bas disposent d'un régime légal permettant à tout partenaire d'un fonctionnaire en poste à l'étranger de prétendre à une véritable pension.

In de rechtsleer werd reeds gesteld dat « de nieuwe wettelijke regeling, waardoor enkel het belang in aanmerking wordt genomen van kinderen die ouder zijn dan één jaar op het ogenblik waarop de procedure werd, ingeleid, op gespannen voet staat met het grondwettelijk gelijkheids- en non-discriminatiebeginsel (3) ».
L'on a déjà pu lire dans la doctrine que « la nouvelle réglementation légale selon laquelle l'intérêt de l'enfant est pris en considération uniquement si celui-ci est âgé de plus d'un an au moment où la procédure est engagée, se heurte au principe d'égalité et de non-discrimination consacré par la Constitution » (trad) (3) .

In het arrest Abdida (C-562/13) van 18 december 2014 heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie geoordeeld dat "de artikelen 5 en 13 van richtlijn 2008/115, gelezen in het licht van de artikelen 19, lid 2, en 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, en artikel 14, lid 1, sub b, van die richtlijn in die zin moeten worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een nationale wettelijke regeling: - die geen schorsende werking toekent aan een beroep dat wordt ingesteld tegen een besluit (van weigering van 9ter) waarbij een derdelander die aan een ernstige ziekte lijdt, wordt gelast het grondgebied van een lidstaat te verlaten, wanneer de uitvoering van dat besluit voor die derdelander een ernstig risico inhoudt dat zijn gezondheidstoestand op ernstige en onomkeerbare wijze verslechtert, en - die niet bepaalt dat in de mate van het mogelijke wordt voorzien in de elementaire levensbehoeften van die derdelander teneinde te verzekeren dat de dringende medische zorg en de essentiële behandeling van ziekte daadwerkelijk worden verstrekt tijdens de periode waarin die lidstaat als gevolg van het instellen van dat beroep verplicht is de verwijdering van die derdelander uit te stellen".
Le 18 décembre 2014 la Cour de Justice de l'UE dans l'arrêt Abdida (C-562/13) a déclaré que: "Les articles 5 et 13 de la directive 2008/115/CE, lus à la lumière des articles 19, paragraphe 2, et 47 de la charte des droits fondamentaux de l'Union européenne, ainsi que l'article 14, paragraphe 1, sous b, de cette directive doivent être interprétés en ce sens qu'ils s'opposent à une législation nationale : - qui ne confère pas un effet suspensif à un recours exercé contre une décision (de refus de 9ter) ordonnant à un ressortissant de pays tiers atteint d'une grave maladie de quitter le territoire d'un État membre, lorsque l'exécution de cette décision est susceptible d'exposer ce ressortissant de pays tiers à un risque sérieux de détérioration grave et irréversible de son état de santé, et - qui ne prévoit pas la prise en charge, dans la mesure du possible, des besoins de base dudit ressortissant de pays tiers, afin de garantir que les soins médicaux d'urgence et le traitement indispensable des maladies puissent effectivement être prodigués, durant la période pendant laquelle cet État membre est tenu de reporter l'éloignement du même ressortissant de pays tiers à la suite de l'exercice de ce recours".

Het gaat voort door te stellen dat richtlijn 2008/115 (artikel 14, § 1, sub b) zich verzet tegen een nationale wettelijke regeling die niet bepaalt dat in de mate van het mogelijke wordt voorzien in de elementaire levensbehoeften van die derdelander teneinde te verzekeren dat de dringende medische zorg en de essentiële behandeling van ziekte daadwerkelijk worden verstrekt tijdens de periode waarin de lidstaat als gevolg van het instellen van dat beroep verplicht is de verwijdering van die derdelander uit te stellen.
Elle poursuit en estimant que la directive 2008/115 (article 14, § 1, sous b) s'oppose à une législation nationale qui ne prévoit pas la prise en charge, dans la mesure du possible, des besoins de base d'un ressortissant de pays tiers atteint d'une grave maladie, afin de garantir que les soins médicaux d'urgence et le traitement indispensable des maladies puissent effectivement être prodigués, durant la période pendant laquelle l'État membre concerné est tenu de reporter l'éloignement de ce ressortissant de pays tiers à la suite de l'exercice d'un recours contre une décision de retour prise à son encontre.

In zijn arrest van 18 december 2014 in de zaak-Abdida (C-562/13) heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie het volgende geoordeeld: "Uit een en ander volgt dat op de gestelde vragen moet worden geantwoord dat de artikelen 5 en 13 van richtlijn 2008/115, gelezen in het licht van de artikelen 19, lid 2, en 47 van het Handvest, en artikel 14, lid 1, sub b, van die richtlijn in die zin moeten worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een nationale wettelijke regeling: - die geen schorsende werking toekent aan een beroep tegen een besluit waarbij een derdelander die aan een ernstige ziekte lijdt, wordt gelast het grondgebied van een lidstaat te verlaten, wanneer de uitvoering van dat besluit voor die derdelander een ernstig risico inhoudt dat zijn gezondheidstoestand op ernstige en onomkeerbare wijze verslechtert, en - die niet bepaalt dat in de mate van het mogelijke wordt voorzien in de elementaire levensbehoeften van die derdelander teneinde te verzekeren dat de dringende medische zorg en de essentiële behandeling van ziekte daadwerkelijk worden verstrekt tijdens de periode waarin die lidstaat als gevolg van het instellen van dat beroep verplicht is de verwijdering van die derdelander uit te stellen".
Le 18 décembre 2014 la Cour de Justice de l'UE dans l'arrêt Abdida (C-562/13) a déclaré que: "Les articles 5 et 13 de la directive 2008/115/CE [retour], lus à la lumière des articles 19, paragraphe 2, et 47 de la Charte, ainsi que l'article 14, paragraphe 1, sous b), de cette directive doivent être interprétés en ce sens qu'ils s'opposent à une législation nationale: - qui ne confère pas un effet suspensif à un recours exercé contre une décision [de refus de 9ter] ordonnant à un ressortissant de pays tiers atteint d'une grave maladie de quitter le territoire d'un État membre, lorsque l'exécution de cette décision est susceptible d'exposer ce ressortissant de pays tiers à un risque sérieux de détérioration grave et irréversible de son état de santé, et - qui ne prévoit pas la prise en charge, dans la mesure du possible, des besoins de base dudit ressortissant de pays tiers, afin de garantir que les soins médicaux d'urgence et le traitement indispensable des maladies puissent effectivement être prodigués, durant la période pendant laquelle cet État membre est tenu de reporter l'éloignement du même ressortissant de pays tiers à la suite de l'exercice de ce recours".

« 51. zich in te zetten voor een juridische regeling van de sociale verantwoordelijkheid van bedrijven uit de Europese Unie, die de privé-investeerders ertoe verplicht de essentiële normen van het nationaal en internationaal arbeidsrecht (eerbiediging van de rechten van de werknemers, bescherming van de vakbondsrechten, inachtneming van de conventies van de ILO en met name van conventie nr. 182 van de ILO over de ergste vormen van kinderarbeid) en van de milieubescherming in acht te nemen; zich, bij wijze van eerste stap, in te zetten voor het tot stand brengen van een richtlijn over de plicht van de bedrijven tot het verstrekken van informatie over hun bijdrage aan vooruitgang op sociaal en milieugebied; zich wereldwijd in te zetten om op de Wereldtop over duurzame ontwikkeling de richtlijnen voor de multinationals te verstrengen teneinde te streven naar een bindende wettelijke regeling die bedrijven ertoe aanzet hun sociale verantwoordelijkheid op te nemen; erop toe te zien en zich ervoor in te zetten dat alle multilaterale akkoorden betreffende het milieu bepalingen bevatten in verband met de controle op de aanwending van natuurlijke rijkdommen; ».
« 51. d'oeuvrer à la mise en place d'un cadre juridique sur la responsabilité sociale des entreprises de l'Union européenne qui contraigne les investisseurs privés à respecter les normes essentielles du droit national et international du travail (respect des droits des conventions de l'OIT, et notamment la convention nº 182 sur les pires formes de travail des enfants) et de protection de l'environnement; d'oeuvrer, comme premier pas, à l'élaboration d'une directive sur l'obligation d'informer sur la performance sociétale et environnementale; d'oeuvrer au niveau mondial à renforcer, lors du Sommet mondial sur le développement durable, les lignes directrices données aux entreprises multinationales afin d'aller vers l'adoption d'un instrument légalement contraignant favorisant l'exercice des responsabilités sociales de l'entreprise; de veiller et d'oeuvrer à ce que tous les accords multilatéraux sur l'environnement contiennent des dispositions relatives aux contrôles de l'usage des ressources naturelles et des investissements; ».

« 51. zich in te zetten voor een juridische regeling van de sociale verantwoordelijkheid van bedrijven uit de Europese Unie, die de privé-investeerders ertoe verplicht de essentiële normen van het nationaal en internationaal arbeidsrecht (eerbiediging van de rechten van de werknemers, bescherming van de vakbondsrechten, eerbiediging van de ILO-verdragen en met name van verdrag nr. 182 van de ILO inzake de ergste vormen van kinderarbeid) en van de milieubescherming in acht te nemen; zich, bij wijze van eerste stap, in te zetten voor het tot stand brengen van een richtlijn over de plicht van de bedrijven tot het verstrekken van informatie over hun bijdrage aan vooruitgang op sociaal en milieugebied; zich wereldwijd in te zetten om de richtlijnen voor de multinationals te verstrengen teneinde te streven naar een bindende wettelijke regeling die bedrijven ertoe aanzet hun sociale verantwoordelijkheid op te nemen; erop toe te zien en zich ervoor in te zetten dat alle multilaterale akkoorden betreffende het milieu bepalingen bevatten in verband met de controle op het gebruik van de natuurlijke rijkdommen; »
« 51. d'oeuvrer à la mise en place d'un cadre juridique sur la responsabilité sociale des entreprises de l'Union européenne qui contraigne les investisseurs privés à respecter les normes essentielles du droit national et international du travail (respect des droits des travailleurs, protection des droits syndicaux, le respect des conventions de l'OIT, et notamment la convention nº 182 de l'OIT sur les pires formes de travail des enfants) et de protection de l'environnement; d'oeuvrer, comme premier pas, à l'élaboration d'une directive sur l'obligation d'informer sur la performance sociétale et environnementale; d'oeuvrer au niveau mondial à renforcer les lignes directrices données aux entreprises multinationales afin d'aller vers l'adoption d'un instrument légalement contraignant favorisant l'exercice de des responsabilités sociales de l'entreprise; de veiller et d'oeuvrer à ce que tous les accords multilatéraux sur l'environnement contiennent des dispositions relatives aux contrôles de l'usage des ressources naturelles et des investissements».