Vertaling van "zogenaamde verplichte deel " (Nederlands → Frans) :

Uit het zogenaamde Wroclaw-arrest van 14 juli 2016 van het Hof van Justitie (zaak C-406/14) volgt dat de richtlijn 2004/18/EG eraan in de weg staat dat een aanbestedende overheid in de opdrachtdocumenten de opdrachtnemer ertoe verplicht een in abstracto bepaald deel van de opdracht met eigen middelen uit te voeren. Hoewel er aantal belangrijke verschilpunten vallen te signaleren tussen het in artikel 12/3, § 1, bedoelde verbod en het arrest C-406/14 (in arrest C-406/14 wordt uit de aard der zaak nog niet verwezen naar het nieuwe artikel 71.6 richtlijn 2014/24/EU; in artikel 12/3, § 1, van het ontwerp betreft het geen verplichting om een in abstracto bepaald deel, bijvoorbeeld 20 %, zelf uit te voeren, maar een verbod om de totaliteit in onderaanneming te geven), werd het toch raadzaam geacht het verbod niet te veralgemenen naar de opdrachtnemer toe.
L'arrêt Wroclaw du 14 juillet 2016 de la Cour de Justice (affaire C-406/14) permet de conclure que la directive 2004/18/CE s'oppose à ce que le pouvoir adjudicateur oblige l'adjudicataire dans les documents du marché à exécuter par ses propres moyens une partie du marché déterminée in abstracto, et l'arrêt C-406/14 (par nature, l'arrêt C-406/14 ne renvoie pas encore au nouvel article 71.6 de la directive 2014/24/UE; l'article 12/3, § 1, du projet ne contient pas d'obligation d'exécuter soi-même une partie déterminée in abstracto, par exemple 20 %, mais bien une interdiction de sous-traiter la totalité), il paraît néanmoins opportun de ne pas généraliser l'interdiction à l'adjudicataire.

- standaardisatie van het zogenaamde verplichte deel van de order, zodat dit bepalingen bevat die wel overeenstemmen met de goede zeden en op een transparante wijze fundamentele rechtsverhoudingen definiëren, waaronder een eenduidige prijsopgave, en waarvan de inhoud controleerbaar is voor de betrokken binnenlandse autoriteiten (zoals de handelsinspectie of de autoriteiten voor de bescherming van persoonsgegevens);
– standardisation des "parties obligatoires" du bon de commande, de façon à ce que celui-ci comporte des dispositions conformes aux bonnes pratiques et qui définissent de façon transparente les relations juridiques de base, notamment la mention claire du prix, et que son contenu puisse être vérifié par les autorités nationales compétentes (par exemple les services d'inspection commerciale ou les organes chargés de la protection des données personnelles);