I was wondering whether, perhaps, the services of Parliament might investigate whether additional facilities for Parliament’s crèche might be found, so that those suffering from what apparently is described as ‘offensive Faragia’ syndrome – the symptoms of which are feeling far out and outrageous; it can, in its extreme form, become contagious – but for those who feel obliged to go to this crèche, and I propose Mr Farage as its custodian, the only known therapy is for them to march up and down with a placard with single words on it and shout at each other at the top of their voice.
Ik vroeg mij af of de diensten van het Parlement wellicht zouden kunnen uitzoeken of de crèche van het Parlement extra faciliteiten biedt voor degenen die kennelijk lijden aan het syndroom dat “provocatieve Faragitis” heet, waarvan de symptomen een gevoel van uitzinnigheid en totale onaangepastheid zijn, en dat in zijn ernstigste vorm besmettelijk kan zijn. De enige bekende therapie voor degenen die voelen dat ze naar deze crèche moeten, en ik stel voor dat de heer Farage de rol van voogd op zich neemt, is op en neer lopen met een bord met een paar kreten erop en zo hard mogelijk tegen elkaar schreeuwen.
