Traduction de «l’être humain lors des tests de toxicité précliniques standard » (Français → Néerlandais) :

Le bisoprolol et l’hydrochlorothiazide ne se sont pas révélés nocifs chez l’être humain lors des tests de toxicité précliniques standard (tests de toxicité à long terme, de mutagénicité, de génotoxicité ou de carcinogénicité).
Bisoprolol en hydrochlorothiazide bleken niet schadelijk voor de mens bij standaard preklinisch toxiciteitsonderzoek (lange termijn onderzoek naar toxiciteit, mutageniciteit, genotoxiciteit of carcinogeniteit).

5.3. Données de sécurité préclinique Dans les tests standard de toxicité préclinique (études de la toxicité chronique, du potentiel mutagène, du potentiel génotoxique et du potentiel carcinogène), le bisoprolol et l'hydrochlorothiazide se sont avérés ne présenter aucun risque spécifique pour l'être humain.
5.3. Gegevens uit het preklinisch veiligheidsonderzoek Niet-klinische gegevens duiden niet op een speciaal risico voor mensen bij gebruik van bisoprolol en hydrochloorthiazide. Deze gegevens zijn afkomstig van conventioneel onderzoek op het gebied van toxiciteit bij herhaalde dosering, mutageen potentieel, genotoxiciteit en carcinogeen potentieel.

Ni le bisoprolol ni l’hydrochlorothiazide ne se sont avérés dangereux pour l’être humain selon les tests précliniques de toxicité de référence (toxicité à long terme, mutagénicité, génotoxicité et carcinogénicité).
Volgens de conventionele preklinische veiligheidsonderzoeken (chronische toxiciteit, mutageniciteit, genotoxiciteit, cancerogeniciteit), is het gebruik van bisoprolol of hydrochloorthiazide niet gevaarlijk voor de mens.

Aucune bio-incompatibilité n’est apparue lors de l’évaluation de la sécurité des constituants élastomères du réservoir d’hormone, des constituants polyéthyléniques du produit et de l’association de l’élastomère avec le lévonorgestrel, aussi bien lors de l’examen de la toxicité génétique des systèmes de tests standards in vitro et in vivo, que lors des tests de biocompatibilité chez les souris, les cobayes et les lapins et les systèmes de tests in vitro.
De evaluatie van de veiligheid van de elastomere bestanddelen van het hormoonreservoir, van de polyethyleenbestanddelen van het product en van de combinatie van het elastomeer met levonorgestrel, zowel bij het onderzoek van de genetische toxiciteit in standaard in vitro en in vivo testsystemen als bij de biocompatibiliteitstesten bij muizen, cavia’s, konijnen en in vitro testsysteem, hebben geen bio-incompatibiliteit aan het licht gebracht.

Des essais sur animaux ont montré des effets nocifs de la substance active, l’aciclovir. Une administration systémique d’aciclovir lors de tests standard internationalement acceptés n’a pas démontré de toxicité sur l’embryon ou d’effets tératogènes chez les lapins, les rats ou les souris.
Dierproeven hebben schadelijke effecten van het actieve ingrediënt, aciclovir, uitgewezen: Systemische toediening van aciclovir in internationaal geaccepteerde standaardtesten heeft geen toxiciteit van het embryo of teratogene effecten aangetoond bij konijnen, ratten of muizen.

Des essais sur animaux ont montré des effets nocifs de la substance active, l’aciclovir: Une administration systémique d’aciclovir lors de tests standard internationalement acceptés n’a pas démontré de toxicité sur l’embryon ou d’effets tératogènes chez les lapins, les rats ou les souris.
Dierproeven hebben schadelijke effecten van het actieve ingrediënt, aciclovir, uitgewezen: Systemische toediening van aciclovir in internationaal geaccepteerde standaardtesten heeft geen toxiciteit van het embryo of teratogene effecten aangetoond bij konijnen, ratten of muizen.

La relative non-toxicité du monométhoxy-polyéthylène glycol (mPEG), qui est libéré à partir de PegIntron lors du métabolisme in vivo a été démontrée lors des études précliniques de toxicité aiguë et subaiguë chez le rongeur et le singe, les études standard de développement embryo-foetal et les tests de mutagénicité in vitro.
De relatieve non-toxiciteit van monomethoxypolyethyleenglycol (mPEG), dat vrijgesteld wordt vanuit PegIntron door metabolisme in vivo, werd aangetoond in preklinische acute en subchronische toxiciteitsonderzoeken bij knaagdieren en apen, standaardonderzoeken naar de embryo-foetale ontwikkeling en in in vitro mutageniteitsonderzoeken.