Traduction de «niet van toepassing zijn » (Français → Néerlandais) :

Omvang doelgroep Benoem het totaal aantal groepen waarop de huidige interventie / het programma zich richt: Het betreft in totaal groepen Niet van toepassing: de interventie / het programma richt zich op individuen Benoem, per groep, de groepsomvang: Het betreft telkens personen per groep Niet van toepassing: de interventie / het programma richt zich op individuen Anders, nl.
Omvang doelgroep Benoem het totaal aantal groepen waarop de huidige interventie / het programma zich richt: o Het betreft in totaal groepen o Niet van toepassing: de interventie / het programma richt zich op individuen Benoem, per groep, de groepsomvang: o Het betreft telkens personen per groep o Niet van toepassing: de interventie / het programma richt zich op individuen o Anders, nl. Benoem per professie of per patiëntencategorie he t totale aantal individuen (eventueel deel uitmakend van een aantal groepen) waarop de huidige interventie / het programma zich richt (vb.

Overwegende dat ook het betoog van de verzoekende partij met betrekking tot de " mogelijk te verwachten schade aan de goede reputatie van A" niet overtuigt; dat de " problemen" die zich " zouden" kunnen voordoen met de veiligheid en toxiciteit van de werkzame stof in het door de bestreden beslissing geregistreerde geneesmiddel, zeer hypothetisch zijn; dat trouwens dat geneesmiddel ook reeds in Denemarken werd geregistreerd met toepassing van dezelfde Europese regelgeving; dat daarenboven van de actoren in het veld van de gezondheidszorg moet worden verwacht dat zij voldoende technische onderlegdheid bezitten om een onderscheid te kunnen maken tussen het door de bestreden beslissing geregistreerde generisch geneesmiddel en het referentiegeneesmiddel van de verzoekende partij, zodat zij, in geval er zich daadwerkelijk " problemen" met het door de bestreden beslissing geregistreerde geneesmiddel, en niet met het geneesmiddel van de verzoekende partij, zouden voordoen, zij die problemen niet aan dit laatste geneesmiddel zullen toeschrijven;
Overwegende dat ook het betoog van de verzoekende partij met betrekking tot de “mogelijk te verwachten schade aan de goede reputatie van A” niet overtuigt; dat de “problemen” die zich “zouden” kunnen voordoen met de veiligheid en toxiciteit van de werkzame stof in het door de bestreden beslissing geregistreerde geneesmiddel, zeer hypothetisch zijn; dat trouwens dat geneesmiddel ook reeds in Denemarken werd geregistreerd met toepassing van dezelfde Europese regelgeving; dat daarenboven van de actoren in het veld van de gezondheidszorg moet worden verwacht dat zij voldoende technische onderlegdheid bezitten om een onderscheid te kunnen maken tussen het door de bestreden beslissing geregistreerde generisch geneesmiddel en het referentiegeneesmiddel van de verzoekende partij, zodat zij, in geval er zich daadwerkelijk “problemen” met het door de bestreden beslissing geregistreerde geneesmiddel, en niet met het geneesmiddel van de verzoekende partij, zouden voordoen, zij die problemen niet aan dit laatste geneesmiddel zullen toeschrijven;

Appellante die voorhoudt de aangetekende zending niet te hebben ontvangen draagt, in toepassing van artikel 870 van het Gerechtelijk Wetboek, hiervan de bewijslast ; appellante blijft echter in gebreke het bewijs te leveren dat zij de aangetekende brief van 30 september 2003 niet heeft ontvangen en tot op heden deed zij hiertoe geen enkele inspanning.
Appellante die voorhoudt de aangetekende zending niet te hebben ontvangen draagt, in toepassing van artikel 870 van het Gerechtelijk Wetboek, hiervan de bewijslast; appellante blijft echter in gebreke het bewijs te leveren dat zij de aangetekende brief van 30 september 2003 niet heeft ontvangen en tot op heden deed zij hiertoe geen enkele inspanning.

In de memorie van wederantwoord voegt de verzoekster toe dat in de bestreden beslissing wordt verwezen naar artikel 174, eerste lid, 6°, van de ZIV-wet, hoewel deze wetsbepaling volgens de verwerende partij en volgens het arrest nr. 176.303 van de Raad van State niet van toepassing is op de verhouding tussen zorgverlener en RIZIV, doch wel op de verhouding tussen verzekeringsinstelling en verzekerde, en dat die verwijzing nog moeilijker te begrijpen is indien men in rekening brengt dat het niet de verzekeringsinstellingen zijn die na een “veroordeling”, door het Comité of de Kamer van Beroep de invordering doen van de verschuldigde gelden, doch wel in eerste instantie het RIZIV zelf.
In de memorie van wederantwoord voegt de verzoekster toe dat in de bestreden beslissing wordt verwezen naar artikel 174, eerste lid, 6°, van de ZIV-wet, hoewel deze wetsbepaling volgens de verwerende partij en volgens het arrest nr. 176.303 van de Raad van State niet van toepassing is op de verhouding tussen zorgverlener en RIZIV doch wel op de verhouding tussen verzekeringsinstelling en verzekerde, en dat die verwijzing nog moeilijker te begrijpen is indien men in rekening brengt dat het niet de verzekeringsinstellingen zijn die na een “veroordeling”, door het Comité of de Kamer van Beroep de invordering doen van de verschuldigde gelden, doch wel in eerste instantie het RIZIV zelf.

Deze studie is een eerste oefening met een hoog-selectieve methodologie om inderdaad te komen tot een zo homogeen mogelijke patiëntenpopulatie: niet-zwangere vrouwen met nietgecompliceerde acute pyelonefritis.
Deze studie is een eerste oefening met een hoog-selectieve methodologie om inderdaad te komen tot een zo homogeen mogelijke patiëntenpopulatie: niet-zwangere vrouwen met niet-gecompliceerde acute pyelonefritis.

Uit de verdere analyse voor de individuele feedback over niet-zwangere vrouwen met pyelonefritis, een relatief homogene groep waar in principe bovenstaande factoren zelden als verklaring kunnen aangehaald worden, blijkt nog steeds een belangrijke interhospitaalvariabiliteit te bestaan die sommige ziekenhuizen na deze feedback tot reflectie zal aanzetten.
Uit de verdere analyse voor de individuele feedback over nietzwangere vrouwen met pyelonefritis, een relatief homogene groep waar in principe bovenstaande factoren zelden als verklaring kunnen aangehaald worden, blijkt nog steeds een belangrijke interhospitaalvariabiliteit te bestaan die sommige ziekenhuizen na deze feedback tot reflectie zal aanzetten.

Uit de literatuur blijkt dat orale therapie een veilige en adequate keuze is, zeker bij de lichte tot matige vormen van ongecompliceerde pyelonefritis. Een mogelijke gedeeltelijke verklaring is het feit dat overigens gezonde, jongere patiënten ambulant worden behandeld en niet worden opgenomen.
Uit de analyses blijkt alleszins dat zogenaamde sequentiële of switch therapie, waarbij gestart wordt met een parenteraal antibioticum en zo snel als klinisch mogelijk wordt overgeschakeld naar een oraal produkt nog niet in alle ziekenhuizen een courante praktijk is.

- ofwel - indien in de realiteit inderdaad dergelijke meestal niet dusdanig zwaar zieke patiënten systematisch kunnen worden opgenomen in een intensieve zorgenafdeling - een overcapaciteit aan intensieve zorgenbedden in die ziekenhuizen.
- ofwel - indien in de realiteit inderdaad dergelijke meestal niet dusdanig zwaar zieke patiënten systematisch kunnen worden opgenomen in een intensieve zorgenafdeling

eerste keuze fluoroquinolones in principe per oraal; parenteraal bij meer ernstige gevallen (braken, dehydratatie, ernstige sepsis; geen verbetering met ambulante behandeling; niet in staat orale medicatie te nemen)
- eerste keuze fluoroquinolones in principe per oraal; parenteraal bij meer ernstige gevallen (braken, dehydratatie, ernstige sepsis; geen verbetering met ambulante behandeling; niet in staat orale medicatie te nemen)

Indien de langere hospitalisatieduur in een ziekenhuis voornamelijk te wijten is aan een systematische onoordeelkundige keuze van behandeling (bv. routinematige keuze voor een parenteraal antibioticum) en niet aan de toestand van de patiënt, dan stelt er zich een probleem, a fortiori bij een ziekenhuisfinanciering geijkt op het principe van verantwoorde verblijfsduur.
Indien de langere hospitalisatieduur in een ziekenhuis voornamelijk te wijten is aan een systematische onoordeelkundige keuze van behandeling (bv. Routinematige keuze voor een parenteraal antibioticum) en niet aan de toestand van de patiënt, dan stelt er zich een probleem, a fortiori bij een ziekenhuisfinanciering geijkt op het principe van verantwoorde verblijfsduur.