Vertaling van "alinéa de cet amendement laisse encore subsister " (Frans → Nederlands) :

Le deuxième alinéa de cet amendement laisse encore subsister trop d'échappatoires, de sorte qu'en pratique les banques, disposeront encore de délais trop longs.
Het tweede lid van dit amendement laat nog te veel achterpoortjes open zodat de banken in de praktijk nog over te grote termijnen beschikken.

La nouvelle structure de l'autorité de marché laisse encore subsister les points noirs suivants :
Bij de nieuwe structuur inzake marktautoriteit zijn er nog de volgende knelpunten :

L'expression utilisée dans notre amendement laisse encore une marge d'appréciation au magistrat.
De uitdrukking die wij in ons amendement gebruikt hebben, geeft de magistraat een zekere beoordelingsvrijheid.

Les dispositions de l'arrêté s'appliquent aux amendes impayés à la date de l'entrée en vigueur de l'arrêté et pour lesquelles le délai de soixante jours prévu à l'article 1 , alinéa 1 n'est pas encore expiré.
De bepalingen van dit besluit zijn van toepassing op de niet-betaalde boetes die niet worden betaald na inwerkingtreden van het besluit en waarvoor de termijn van zestig dagen voorzien in artikel 1, eerste lid nog niet verstreken is.

Or, l'article 11, alinéa 2, du projet laisse penser que les données numérisées concernées peuvent néanmoins encore produire certains effets au niveau de la preuve si cette présomption est réfutée, autrement dit si l'on peut démontrer que la procédure n'a pas été correctement suivie ou ne satisfait pas aux conditions.
Artikel 11, tweede lid, van het ontwerp wekt echter de indruk dat er aan de betrokken gedigitaliseerde gegevens toch nog een zeker gevolg op het vlak van het bewijs kan worden toegekend indien dat vermoeden wordt weerlegd, met andere woorden indien kan worden aangetoond dat de procedure niet correct werd gevolgd of niet voldoet aan de voorwaarden.

« L'article 28, alinéa 2, de la loi du 27 février 1987 relative aux allocations aux handicapés, tel qu'il existait avant sa modification par la loi du 19 juillet 2001, ne viole-t-il pas les articles 10 et 11 de la Constitution coordonnée et ne crée-t-il pas une différence de traitement non justifiée objectivement en ce qu'il laisse d'application les dispositions relatives à la prescription d'un indu à charge d'un bénéficiaire d'allocation pour l'aide d'une tierce personne dite de l'ancien régime et plus particulièrement l'article 21, § 3, alinéa 4, de la loi du 13 juin 1966 alors que la Cour d'arbitrage, par son arrêt du 6 décembre 2000 (n° 129/00) a considéré que ce même article 28, alinéa 2, violait les articles 10 et 11 en ce qu'il laissait subsister des règles de prescription différentes et non objectivement justifiées en cas de répétition d'un indu à charge d'un bénéficiaire d'une allocation ordinaire ou spéciale par rapport à ceux dont les droits avaient été fixés par la loi du 27 février 1987 ?
« Schendt artikel 28, tweede lid, van de wet van 27 februari 1987 betreffende de tegemoetkomingen aan gehandicapten, zoals het bestond vóór de wijziging ervan bij de wet van 19 juli 2001, de artikelen 10 en 11 van de gecoördineerde Grondwet niet en roept het geen verschil in behandeling in het leven dat niet objectief verantwoord is, doordat het de bepalingen betreffende de verjaring van de terugvordering van een onverschuldigd bedrag ten laste van een gerechtigde op een tegemoetkoming voor hulp van derden volgens het oude stelsel en meer in het bijzonder artikel 21, § 3, vierde lid, van de wet van 13 juni 1966 van toepassing laat, terwijl het Arbitragehof, in zijn arrest van 6 december 2000 (nr. 129/00), heeft geoordeeld dat datzelfde artikel 28, tweede lid, de artikelen 10 en 11 schond doordat het verschillende en niet objectief verantwoorde verjaringsregels liet voortbestaan in geval van terugvordering van een onverschuldigd bedrag ten laste van een gerechtigde op een gewone of bijzondere tegemoetkoming ten opzichte van diegenen van wie de rechten waren vastgesteld bij de wet van 27 februari 1987 ?

« L'article 28, alinéa 2, de la loi du 27 février 1987 relative aux allocations aux handicapés, tel qu'il existait avant sa modification par la loi du 19 juillet 2001, ne viole-t-il pas les articles 10 et 11 de la Constitution coordonnée et ne crée-t-il pas une différence de traitement non justifiée objectivement en ce qu'il laisse d'application les dispositions relatives à la prescription d'un indu à charge d'un bénéficiaire d'allocation pour l'aide d'une tierce personne dite de l'ancien régime et plus particulièrement l'article 21, § 3, alinéa 4, de la loi du 13 juin 1966 alors que la Cour d'arbitrage, par son arrêt du 6 décembre 2000 (n 129/00) a considéré que ce même article 28, alinéa 2, violait les articles 10 et 11 en ce qu'il laissait subsister des règles de prescription d'un indu à charge d'un bénéficiaire d'une allocation ordinaire ou spéciale par rapport à ceux dont les droits avaient été fixés par la loi du 27 février 1987 ?
« Schendt artikel 28, tweede lid, van de wet van 27 februari 1987 betreffende de tegemoetkomingen aan gehandicapten, zoals het bestond vóór de wijziging ervan bij de wet van 19 juli 2001, de artikelen 10 en 11 van de gecoördineerde Grondwet niet en roept het geen verschil in behandeling in het leven dat niet objectief verantwoord is, doordat het de bepalingen betreffende de verjaring van de terugvordering van een onverschuldigd bedrag ten laste van een gerechtigde op een tegemoetkoming voor hulp van derden volgens het oude stelsel en meer in het bijzonder artikel 21, § 3, vierde lid, van de wet van 13 juni 1966 van toepassing laat, terwijl het Arbitragehof, in zijn arrest van 6 december 2000 (nr. 129/00), heeft geoordeeld dat datzelfde artikel 28, tweede lid, de artikelen 10 en 11 schond doordat het verschillende en niet objectief verantwoorde verjaringsregels liet voortbestaan in geval van terugvordering van een onverschuldigd bedrag ten laste van een gerechtigde op een gewone of bijzondere tegemoetkoming ten opzichte van diegenen van wie de rechten waren vastgesteld bij de wet van 27 februari 1987 ?

« - L'article 237/36, § 2, alinéa 2, du CWATUPE inséré par le décret cadre du 19 avril 2007, article 10, viole-t-il les articles 12, alinéa 2, et 14 de la Constitution, en ce qu'il délègue au Gouvernement le pouvoir de déterminer les modalités de calcul de l'amende administrative dans une fourchette de 250 à 50.000 euros, et lui laisse ainsi le pouvoir de décider de la sévérité de celle-ci et partant de sa proportionnalité ?
« - Schendt artikel 237/36, § 2, tweede lid, van het WWROSPE, ingevoegd bij artikel 10 van het kaderdecreet van 19 april 2007, de artikelen 12, tweede lid, en 14 van de Grondwet, in zoverre het aan de Regering de bevoegdheid overdraagt om de modaliteiten van de berekening van de administratieve geldboete binnen een marge van 250 tot 50.000 euro te bepalen, en haar aldus de bevoegdheid laat te beslissen over de gestrengheid ervan en bijgevolg over de evenredigheid ervan ?