Traduction de «facultative étant jugée » (Français → Néerlandais) :

Cela étant, au cours des débats en commission, le texte de l'article 13 n'est pas apparu suffisamment contraignant, la clause de refus facultative étant jugée en tant que telle insuffisante.
Niettemin is bij de bespreking in de commissie gebleken dat de tekst van artikel 13 niet bindend genoeg was, omdat de facultatieve weigeringsclausule onvoldoende werd geacht.

L'intervenant souligne que le caractère personnel de la peine constitue une grande avancée dans la politique pénitentiaire et implique qu'on laisse une faculté d'appréciation au juge, étant entendu que le ministère public peut exercer les voies de recours disponibles en cas de décision arbitraire du juge et ce, dans le cadre d'une politique pénale générale dont le collège des procureurs généraux fixe par voie de directives l'orientation générale.
Dat impliceert dat men in dezelfde omstandigheden verschillende straffen kan uitspreken voor twee personen op grond van hun verleden bijvoorbeeld. Spreker verklaart dat de persoonlijke aard van de straf een grote vooruitgang betekent in het strafrechtelijk beleid en impliceert dat de rechter over enige beoordelingsvrijheid beschikt, met dien verstande dat het openbaar ministerie de beschikbare rechtsmiddelen kan aanwenden in geval van een willekeurige beslissing van de rechter en dit in het kader van een algemeen strafbeleid waarvan het college van procureurs-generaal door middel van richtlijnen de algemene strekking bepaalt.

Dans son arrêt nº 54/99 du 26 mai 1999 rendu sur une question préjudicielle du juge de paix du deuxième canton de Namur, la Cour d'arbitrage a jugé que les articles 127, 128 et 148, § 3, de la loi du 25 juin 1992 sur le contrat d’assurance terrestre violent les articles 10 et 11 de la Constitution « en ce qu’ils ont pour effet que lorsque deux époux sont communs en biens, que l’un d’eux a souscrit une assurance-vie pour garantir la bonne fin du remboursement d’emprunts communs et, ce remboursement étant fait, pour apporter un capital, non au conjoint survivant du souscripteur, mais uniquement à ce dernier au cas où il atteindrait un âge convenu, et qu’en outre, les primes ont été prélevées sur les biens communs, ce capital est propre et ne donne lieu à récompense que si les versements effectués à titre de primes et prélevés sur le patrimoine commun sont « manifestement exagérés eu égard aux facultés de celui-ci »».
Het Arbitragehof oordeelde in zijn arrest nr. 54/99 van 26 mei 1999, in antwoord op een prejudiciële vraag van de vrederechter van het tweede kanton te Namen, dat de artikelen 127, 128 en 148, § 3, van de wet van 25 juni 1992 op de landverzekeringsovereenkomst de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schenden « doordat zij tot gevolg hebben dat, wanneer twee echtgenoten gemeenschap van goederen hebben, één van beiden een levensverzekering heeft aangegaan om de goede afloop van de terugbetaling van gemeenschappelijke leningen te waarborgen en, nadat die terugbetaling is gedaan, om een kapitaal op te leveren, niet voor de langstlevende echtgenoot van de verzekeringsnemer, maar enkel voor deze laatste ingeval hij een overeengekomen leeftijd zou bereiken, en bovendien de premies die ten laste van de gemeenschappelijke goederen zijn betaald, dat kapitaal eigen is en slechts aanleiding geeft tot vergoeding indien de premiebetalingen die ten laste van het gemeenschappelijk vermogen zijn gedaan « kennelijk de mogelijkheden ervan te boven gaan »».

La circonstance que l'intervention des intéressés devant le juge a quo n'aurait pas été admise n'est pas de nature à leur interdire d'introduire un mémoire devant la Cour, cette faculté n'étant subordonnée qu'à la condition de leur intérêt.
De omstandigheid dat het optreden van de betrokkenen voor de verwijzende rechter niet zou zijn toegelaten, is niet van dien aard dat het hun verbiedt een memorie bij het Hof in te dienen, aangezien die mogelijkheid enkel afhankelijk wordt gesteld van de voorwaarde met betrekking tot hun belang.

Saisis d'infractions commises avant le 1 mars 2004 (date d'entrée en vigueur de la loi du 7 février 2003) et étant appelés à rendre un jugement après cette date, les juges a quo dans les affaires nos 2967 et 3023 relèvent que la loi ancienne, en ce qu'elle prévoyait des peines d'emprisonnement que ne prévoit plus la loi nouvelle, pourrait être considérée comme celle portant la peine la plus forte pour l'application de l'article 2 du Code pénal, mais que, dans l'esprit du justiciable, la loi nouvelle serait à tenir pour plus répressive en ce que les peines d'emprisonnement prévues par la loi ancienne étaient rarement exécutées, voire rarement prononcées, en ce que l'article 35 nouveau des lois coordonnées prévoit, notamment, une déchéance obligatoire du droit de conduire alors que la loi ancienne n'en faisait qu'une faculté pour le juge (affaire n° 2967), et en ce que l'article 29, § 1, nouveau prévoit des montants d'amendes qui ont été relevés (affaire n° 3023).
De verwijzende rechters in de zaken nrs. 2967 en 3023, voor wie zaken aanhangig zijn gemaakt met betrekking tot misdrijven die vóór 1 maart 2004 (datum van inwerkingtreding van de wet van 7 februari 2003) zijn gepleegd en die na die datum uitspraak moeten doen, merken op dat de vroegere wet, in zoverre zij voorzag in gevangenisstraffen waarin de nieuwe wet niet langer voorziet, voor de toepassing van artikel 2 van het Strafwetboek zou kunnen worden beschouwd als die welke de zwaarste straf bepaalt, maar dat de nieuwe wet, in de geest van de rechtsonderhorige, als meer repressief zou moeten worden beschouwd, in zoverre de gevangenisstraffen waarin de vroegere wet voorzag, zelden ten uitvoer werden gelegd, of zelfs zelden werden uitgesproken, in zoverre het nieuwe artikel 35 van de gecoördineerde wetten met name voorziet in een verplicht verval van het recht tot sturen, terwijl het uitspreken van dat verval onder de vroegere wet nog facultatief was (zaak nr. 2967), en in zoverre het nieuwe artikel 29, § 1, voorziet in geldboeten die werden verhoogd (zaak nr. 3023).

« En ce qu'elles imposent au juge du fond de condamner à tous les frais exposés par l'Etat et par le prévenu, la partie civile qui succombe dans son action, lorsqu'elle a cité directement le prévenu devant la juridiction répressive et donc, en ce qu'elles privent cette partie civile du droit de faire valoir des arguments susceptibles de convaincre le juge de la décharger de tout ou partie des dits frais, alors qu'en dehors de cette hypothèse et de celle où la constitution de partie civile a provoqué l'ouverture d'une instruction, le juge dispose d'un pouvoir d'appréciation quant à la condamnation de la partie civile aux frais, celle-ci étant facultative, les dispositions du 2ème alinéa de l'article 162 du Code d'instruction criminelle tel que modifié par l'article 1, a., de la loi du 25 octobre 1950, violent-elles le principe de non-discrimination inscrit dans les articles 10 et 11 de la Constitution ?
« Schenden de bepalingen van het tweede lid van artikel 162 van het Wetboek van Strafvordering, zoals gewijzigd bij artikel 1, a), van de wet van 25 oktober 1950, het in de artikelen 10 en 11 van de Grondwet vervatte beginsel van niet-discriminatie, in zoverre zij de feitenrechter ertoe verplichten de burgerlijke partij die in het ongelijk wordt gesteld, te veroordelen in alle kosten gemaakt door de Staat en de beklaagde, wanneer die partij de beklaagde rechtstreeks voor de strafrechter heeft gedagvaard, en dus in zoverre zij die burgerlijke partij het recht ontnemen om argumenten aan te voeren die de rechter ervan kunnen overtuigen haar van alle of een deel van de voormelde kosten te ontheffen, terwijl de rechter, buiten dat geval en dat waarin de burgerlijke partijstelling heeft geleid tot de opening van een onderzoek, beschikt over een beoordelingsbevoegdheid ten aanzien van de veroordeling van de burgerlijke partij in de kosten, waarbij die facultatief is ?

« En ce qu'elles imposent au juge du fond de condamner à tous les frais exposés par l'Etat et par le prévenu, la partie civile qui succombe dans son action, lorsqu'elle a cité directement le prévenu devant la juridiction répressive et donc, en ce qu'elles privent cette partie civile du droit de faire valoir des arguments susceptibles de convaincre le juge de la décharger de tout ou partie des dits frais, alors qu'en dehors de cette hypothèse et de celle où la constitution de partie civile a provoqué l'ouverture d'une instruction, le juge dispose d'un pouvoir d'appréciation quant à la condamnation de la partie civile aux frais, celle-ci étant facultative, les dispositions du 2 alinéa de l'article 162 du Code d'instruction criminelle tel que modifié par l'article 1, a., de la loi du 25 octobre 1950, violent-elles le principe de non- discrimination inscrit dans les articles 10 et 11 de la Constitution ?
« Schenden de bepalingen van het tweede lid van artikel 162 van het Wetboek van Strafvordering, zoals gewijzigd bij artikel 1, a), van de wet van 25 oktober 1950, het in de artikelen 10 en 11 van de Grondwet vervatte beginsel van niet-discriminatie, in zoverre zij de feitenrechter ertoe verplichten de burgerlijke partij die in het ongelijk wordt gesteld, te veroordelen in alle kosten gemaakt door de Staat en de beklaagde, wanneer die partij de beklaagde rechtstreeks voor de strafrechter heeft gedagvaard, en dus in zoverre zij die burgerlijke partij het recht ontnemen om argumenten aan te voeren die de rechter ervan kunnen overtuigen haar van alle of een deel van de voormelde kosten te ontheffen, terwijl de rechter, buiten dat geval en dat waarin de burgerlijke partijstelling heeft geleid tot de opening van een onderzoek, beschikt over een beoordelingsbevoegdheid ten aanzien van de veroordeling van de burgerlijke partij in de kosten, waarbij die facultatief is ?

Enfin, la Cour de cassation décide que l'absence de caractère contradictoire d'une expertise pénale n'implique pas que la cause n'a pas été entendue équitablement et, dans un arrêt du 18 mars 1997, la Cour européenne des droits de l'homme a jugé que le respect du contradictoire vise l'instance devant un « tribunal » et qu'il ne peut être déduit de l'article 6.1 de la Convention un principe général et abstrait selon lequel, lorsqu'un expert a été désigné par un tribunal, les parties doivent avoir dans tous les cas la faculté d'assister aux entretiens conduits par le premier ou de recevoir communication des pièces qu'il a prises en compte, l'essentiel étant que les parties puissent participer de manière adéquate à la procédure devant le « tribunal ».
Ten slotte beslist het Hof van Cassatie dat de ontstentenis van contradictoir karakter van een deskundigenonderzoek in strafzaken niet inhoudt dat de zaak niet eerlijk is behandeld en, in een arrest van 18 maart 1997, heeft het Europees Hof voor de Rechten van de Mens geoordeeld dat de inachtneming van de tegenspraak het geding voor een « rechterlijke instantie » beoogt en dat uit artikel 6.1 van het Verdrag geen algemeen en abstract beginsel kan worden afgeleid volgens hetwelk de partijen, wanneer door een rechterlijke instantie een deskundige is aangewezen, in alle gevallen de mogelijkheid moeten hebben om het door de deskundige geleide onderhoud bij te wonen of mededeling te krijgen van de stukken die hij in aanmerking heeft genomen, waarbij de hoofdzaak is dat de partijen op een adequate manier kunnen deelnemen aan de rechtspleging voor de « rechterlijke instantie ».

Cette procédure est une procédure secrète qui ne peut évidemment pas être contradictoire étant donné que l'instruction n'est pas terminée et reste donc secrète, et où il est constaté que l'examen de l'affaire doit être poursuivi par un juge d'instruction dans un autre arrondissement, par exemple, parce que le juge d'instruction n'est territorialement pas compétent ou parce que l'affaire est connexe à un autre dossier et doit donc être jointe en vue d'une bonne administration de la justice (voir APR, «De onderzoeksgerechten», R. Declercq, n° 337, p. 130; M. Franchimont, A. Jacobs et A. Masset, Manuel de procédure pénale, Liège, Collection scientifique de la Faculté de droit de Liège et Jeune barreau de Liège, 1989, p. 369).
Deze procedure is een geheime procedure die uiteraard niet tegensprekelijk kan zijn vermits het onderzoek niet voltooid is en dus geheim blijft, en waarbij wordt vastgesteld dat de zaak verder moet onderzocht worden door een onderzoeksrechter in een ander arrondissement, bijvoorbeeld omdat de onderzoeksrechter territoriaal onbevoegd is, of omdat de zaak samenhangt met een ander dossier en moet gevoegd worden met het oog op een goede rechtsbedeling (zie APR, De onderzoeksgerechten, R. Declercq, nr. 337, blz. 130; M. Franchimont, A. Jacobs en A. Masset, Manuel de procédure pénale, Liège, Collection scientifique de la Faculté de droit de Liège en Jeune barreau de Liège, 1989, blz. 369).