Une étude réalisée en 2010 (Geens et collaborateurs) a montré que les taux urinaires de BPA chez l'homme ne sont pas entièrement expliqués par les données d'exposition via les matériaux en contact avec les aliments, ce qui indique que d'autres sources contribuent de manière non négligeable à l'exposition humaine.
Een onderzoek dat in 2010 gevoerd werd (Geens en medewerkers) heeft aangetoond dat de hoeveelheid BPA in de urine van de mens niet volledig verklaard kan worden door de data van de blootstelling via materialen die in aanraking komen met levensmiddelen, wat erop wijst dat andere bronnen op een niet te veronachtzamen wijze bijdragen tot de blootstelling van de mens aan BPA.