Mais, depuis le premier Livre Blanc de 1992, jusqu’aux stratégies définies par les Conseils de Lisbonne et de Luxembourg, il n’a pas été possible d’éviter un malaise des opinions publiques à cause d’une ambiguïté de fond: car, d’un côté, l’emploi est, à juste titre, une préoccupation majeure des membres du Conseil Européen, qui les conduit à en faire une priorité sur tous leurs agendas; mais, de l’autre, il est clair que les pouvoirs et les moyens propres de l’Union ne peuvent y contribuer que de manière marginale.
Maar sinds het Witboek van 1992 tot en met de strategieën die zijn bepaald in Luxemburg en Lissabon begon zich bij de publieke opinie een onbedwingbaar gevoel van onbehagen te manifesteren als gevolg van de principiële onduidelijkheid die daarbij de boventoon voerde: aan de ene kant is de werkgelegenheid terecht een grote bron van zorg voor de leden van de Europese Raad, wat hen ertoe brengt het als prioriteit op hun agenda te plaatsen, maar aan de andere kant is het duidelijk dat de bevoegdheden en de eigen middelen van de Unie slechts marginaal tot een oplossing daarvan kunnen bijdragen.
