« Au niveau supérieur où il se situe, ce bilinguisme, limité à un fonctionnaire sur cinq, se justifie : ces fonctionnaires supérieurs ont une compétence qui s'étend no
rmalement à tout le pays, et non à une seule région linguistique; ils dirigent des fonctionnaires des deux rôles linguistiques; de plus, ce bilinguisme de 20 % des hauts fonctionnaires facilitera l'examen des dossiers dans l'une
ou l'autre langue, quel que soit le volume des af
faires, puisqu'il y aura toujours ...[+++]60 % des fonctionnaires capables de connaître personnellement, et sans traduction, les dossiers établis dans l'une ou l'autre langue» (Doc. parl., Sénat, 1962-1963, n° 304, p. 28)
« Op het hoogste vlak, waar die tweetaligheid, beperkt tot één ambtenaar op vijf, geldt, is zij gerechtvaardigd : die hoge ambtenaren hebben een taak die normaal het gehele land en niet enkel een taalgebied bestrijkt : zij leiden ambtenaren van de twee taalrollen; bovendien zal de tweetaligheid van 20 % van de hoge ambtenaren het onderzoek van de dossiers in de ene of andere taal vergemakkelijken, ongeacht het aantal zaken, aangezien 60 % van de ambtenaren altijd in staat zullen zijn persoonlijk en zonder vertaling kennis te nemen van de dossiers die gesteld zijn in de ene of andere taal» (Gedr. St., Senaat, 1962-1963, nr. 304, p. 28)