Traduction de «misdrijf hebben » (Néerlandais → Allemand) :

TERMINOLOGIE

Centrum voor voorlopige plaatsing van minderjarigen die een als misdrijf omschreven feit hebben gepleegd
Zentrum für die vorläufige Unterbringung Minderjähriger, die eine als Straftat qualifizierte Tat begangen haben

kinderen ondersteunen die een trauma hebben beleefd | kinderen ondersteunen die een trauma hebben ervaren | kinderen ondersteunen die een trauma hebben meegemaakt
traumatisierten Kindern zur Seite stehen

Gedragscode voor ondernemingen die vestigingen, filialen of vertegenwoordigingen in Zuid-Afrika hebben | Gedragscode voor ondernemingen met dochtermaatschappijen, filialen of vertegenwoordigers in Zuid-Afrika | Gedragscode voor ondernemingen uit de Europese Gemeenschap die dochterondernemingen, bijkantoren of vertegenwoordigingen hebben in Zuid-Afrika
Verhaltenskodex für Unternehmen, die Tochtergesellschaften, Zweigniederlassungen oder Vertretungen in Südafrika haben

actief kiesrecht hebben en passief kiesrecht hebben | kiesgerechtigd zijn en verkiesbaar zijn | stemgerechtigd zijn en verkiesbaar zijn
das aktive Wahlrecht besitzen | das passive Wahlrecht besitzen

derogatie hebben | een derogatie hebben
Ausnahmeregelung gewähren

oog hebben voor detail bij de vervaardiging van juwelen | oog hebben voor detail bij de vervaardiging van sieraden
bei der Schmuckgestaltung auf Details achten

misdrijf
Straftat

politiek misdrijf
politisches Delikt

voorwerp van het misdrijf
Corpus Delicti

empathie hebben voor het productieteam
einfühlsam gegenüber dem Produktionsteam sein

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

Het Europees Hof voegde eraan toe : « Bovendien is de op de sanctie uitgevoerde controle met volle rechtsmacht gebeurd in zoverre de administratieve rechtbank van Latium en de Raad van State het afgestemd zijn van de sanctie op het gepleegde misdrijf hebben kunnen nagaan en in voorkomend geval de sanctie hadden kunnen vervangen [...]. In het bijzonder heeft de Raad van State, door verder te gaan dan een ' externe ' controle op de logische samenhang van de motivering van [de administratieve overheid], een gedetailleerde analyse gemaakt van het afgestemd zijn van de sanctie ten opzichte van de relevante parameters, met inbegrip van de evenredigheid van de sanctie zelf » ( §§ 65-66).
Der Europäische Gerichtshof fügte hinzu: « Überdies ist die auf die Sanktion angewandte Kontrolle im Verfahren mit unbeschränkter Rechtsprechung erfolgt, insofern das Verwaltungsgericht Latium und der Staatsrat prüfen konnten, ob die Sanktion der begangenen Straftat angemessen war, und gegebenenfalls die Sanktion hätten ersetzen können [...]. Insbesondere hat der Staatsrat, indem er über eine ' externe ' Kontrolle des logischen Zusammenhangs der Begründung [der Verwaltungsbehörde] hinausging, detailliert analysiert, ob die Sanktion im Verhältnis zu den relevanten Parametern angemessen war, einschließlich der Verhältnismäßigkeit der eigentlichen Sanktion » ( §§ 65-66).

Uit de parlementaire voorbereiding blijkt derhalve dat artikel 324ter, § 1, van het Strafwetboek een incriminatie behelst van het wetens en willens deel uitmaken van een criminele organisatie zoals die is gedefinieerd in B.4.1, wanneer die gebruik maakt van bepaalde methodes om haar doelen te bereiken, ook ten aanzien van personen die zelf geen misdrijf hebben gepleegd of die niet de intentie hebben enig misdrijf te plegen in het kader van die criminele organisatie, noch de intentie hebben gehad daaraan deel te nemen als medeplichtige of mededader.
Aus den Vorarbeiten geht folglich hervor, dass Artikel 324ter § 1 des Strafgesetzbuches eine Strafandrohung der wissentlichen und willentlichen Zugehörigkeit zu einer kriminellen Organisation gemäß der Definition in B.4.1 bezweckt, wenn diese bestimmte Methoden anwendet, um ihre Ziele zu erreichen, auch in Bezug auf Personen, die selbst keine Straftat begangen haben oder die nicht die Absicht haben, irgendeine Straftat zu begehen im Rahmen dieser kriminellen Organisation, und ebenfalls nicht die Absicht hatten, sich als Komplize oder Mittäter daran zu beteiligen.

In het tweede middel voeren de verzoekende partijen aan dat de bestreden bepaling niet bestaanbaar is met de artikelen 10, 11, 22bis en 191 van de Grondwet, in samenhang gelezen met artikel 3 van het Verdrag inzake de rechten van het kind, aangezien de vasthouding van minderjarige kinderen die geen misdrijf hebben gepleegd, zou ingaan tegen het belang van het kind.
Im zweiten Klagegrund bringen die klagenden Parteien vor, die angefochtene Bestimmung sei unvereinbar mit den Artikeln 10, 11, 22bis und 191 der Verfassung in Verbindung mit Artikel 3 des Übereinkommens über die Rechte des Kindes, weil die Festhaltung minderjähriger Kinder, die keine Straftat begangen hätten, im Widerspruch zum Wohl des Kindes stehe.

Hoewel de minderjarigen krachtens de wet van 8 april 1965 betreffende de jeugdbescherming, het ten laste nemen van minderjarigen die een als misdrijf omschreven feit hebben gepleegd en het herstel van de door dit feit veroorzaakte schade (hierna : Jeugdbeschermingswet) in beginsel schuldonbekwaam zijn en aldus niet kunnen worden veroordeeld, kunnen zij, krachtens die wet, « een als misdrijf omschreven feit » plegen en om die reden het voorwerp uitmaken van maatregelen die in die wet worden omschreven en die door de Jeugdrechtbank worden opgelegd.
Obwohl die Minderjährigen aufgrund des Gesetzes vom 8. April 1965 über den Jugendschutz, die Betreuung Minderjähriger, die eine als Straftat qualifizierte Tat begangen haben, und die Wiedergutmachung des durch diese Tat verursachten Schadens (nachstehend: Jugendschutzgesetz) grundsätzlich schuldunfähig sind und daher nicht verurteilt werden können, können sie aufgrund dieses Gesetzes, « eine als Straftat qualifizierte Tat » begehen und aus diesem Grund Gegenstand von Maßnahmen sein, die in diesem Gesetz beschrieben sind und die durch das Jugendgericht auferlegt werden.

37. Ten slotte komt het het Hof toe bijzondere aandacht te hebben voor het risico van stigmatisering van personen die, zoals de verzoeker, niet schuldig zijn bevonden aan enig misdrijf en het vermoeden van onschuld kunnen genieten.
37. Schließlich obliegt es dem Gerichtshof, der Gefahr der Stigmatisierung von Personen eine besondere Achtung zu schenken, die, wie der Kläger, keinerlei Straftat für schuldig befunden wurden und für die die Unschuldsvermutung gilt.

Snappe, T. Merckx-Van Goey, P. Nihoul, T. Giet en R. Leysen, bijgestaan door de griffier P.-Y. Dutilleux, onder voorzitterschap van voorzitter J. Spreutels, wijst na beraad het volgende arrest : I. Onderwerp van de prejudiciële vraag en rechtspleging Bij vonnis van 16 september 2013 in zake het openbaar ministerie tegen Christophe Briand, waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 30 oktober 2015, heeft de Politierechtbank te Brussel de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Schendt artikel 62, § 8 [lees : achtste lid], van de wet van 16 maart 1968 betreffende de politie over het wegverkeer, in zoverre het bepaalt dat het afschrift van de processen-verbaal binnen een termijn van veertien dagen ' aan de overtreders ' en niet ' aan de overtreders en/of aan de houders van de nummerplaat ' moet worden toegezonden, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet wanneer het in die zin wordt geïnterpreteerd dat enkel de processen-verbaal waarvan een afschrift binnen de termijn van veertien dagen vanaf de datum van de vaststelling van het misdrijf werd verstuurd naar de overtreder, zoals een natuurlijke persoon die houder is van de nummerplaat (en die zodoende wordt vermoed de ' overtreder ' te zijn aangezien hij krachtens artikel 67bis van de wet van 16 maart 1968 betreffende de politie over het wegverkeer wordt vermoed de overtreding te hebben begaan) of elke persoon van wie zou worden bevestigd dat hij de overtreder is, de in artikel 62, tweede lid, van de genoemde wet bedoelde bijzondere bewijswaarde hebben, terwijl de processen-verbaal waarvan een afschrift werd verstuurd naar een rechtspersoon die houder is van de nummerplaat, ten aanzien van wie er geen vermoeden van schuld bestaat, die bijzondere bewijswaarde niet zouden hebben ?
Snappe, T. MerckxVan Goey, P. Nihoul, T. Giet und R. Leysen, unter Assistenz des Kanzlers P.-Y. Dutilleux, unter dem Vorsitz des Präsidenten J. Spreutels, erlässt nach Beratung folgenden Entscheid: I. Gegenstand der Vorabentscheidungsfrage und Verfahren In seinem Urteil vom 16. September 2013 in Sachen der Staatsanwaltschaft gegen Christophe Briand, dessen Ausfertigung am 30. Oktober 2015 in der Kanzlei des Gerichtshofes eingegangen ist, hat das Polizeigericht Brüssel folgende Vorabentscheidungsfrage gestellt: « Verstößt Artikel 62 § 8 [zu lesen ist: Absatz 8] des Gesetzes vom 16. März 1968 über die Straßenverkehrspolizei dadurch, dass er bestimmt, dass die Abschrift der Protokolle den ' Zuwiderhandelnden ' und nicht den ' Zuwiderhandelnden und/oder den Inhabern des Nummernschildes ' binnen einer Frist von vierzehn Tagen zuzusenden ist, gegen die Artikel 10 und 11 der Verfassung, wenn er dahingehend ausgelegt wird, das nur die Protokolle, von denen eine Abschrift dem Zuwiderhandelnden, und zwar einer natürlichen Person, die Inhaberin des Nummernschildes ist (und dadurch die vermutliche ' Zuwiderhandelnde ', weil aufgrund von Artikel 67bis des Gesetzes vom 16. März 1968 über die Straßenverkehrspolizei davon ausgegangen wird, dass sie den Verstoß begangen hat), oder jeder anderen Person, bei der sich herausstellen würde, dass sie die ' Zuwiderhandelnde ' ist, innerhalb einer Frist von vierzehn Tagen ab dem Datum der Feststellung des Verstoßes zugesandt wurde, die besondere Beweiskraft im Sinne von Artikel 62 Absatz 2 desselben Gesetzes besitzen, während die Protokolle, von denen eine Abschrift einer juristischen Person, die Inhaberin des Nummernschildes ist, der gegenüber keine Schuldvermutung vorliegt, zugesandt wurde, nicht diese besondere Beweiskraft besitzen würden?

De verzoekende partij verwijt de ordonnantiegever in essentie, wanneer hij het morele element van het misdrijf van overschrijding van de door de Regering vastgelegde geluidsnormen opnieuw bepaalde, « de onvoorzienbaarheid » van dat misdrijf niet te hebben « verholpen ».
Die klagende Partei bemängelt im Wesentlichen, dass der Ordonnanzgeber, als er das moralische Element der Straftat der Überschreitung der durch die Regierung festgelegten Geräuschnormen neu festgelegt habe, nicht « der Unvorhersehbarkeit » dieser Straftat « abgeholfen » habe.

« Schendt art. 162bis Sv. het gelijkheidsbeginsel, zoals vastgesteld in art. 10 en 11 van de Grondwet, wanneer het wordt toegepast op procedures in zaken van jeugdbescherming voor de jeugdrechtbank, doordat, gelet op de afzonderlijke behandeling van de zaak van elke minderjarige volgens art. 56 van de wet van 8 april 1965, personen die een als misdrijf omschreven feit hebben gepleegd elk afzonderlijk veroordeeld worden tot betaling van een rechtsplegingsvergoeding aan de burgerlijke partij, terwijl (meerderjarige) personen die een misdrijf hebben gepleegd samen (hoofdelijk) tot deze rechtsplegingsvergoeding kunnen worden veroordeeld ?
« Verstösst Artikel 162bis des Strafprozessgesetzbuches gegen den in den Artikeln 10 und 11 der Verfassung verankerten Gleichheitsgrundsatz, wenn er auf Verfahren in Sachen Jugendschutz vor dem Jugendgericht Anwendung findet, indem in Anbetracht der getrennten Behandlung der Sache eines jeden Minderjährigen gemäss Artikel 56 des Gesetzes vom 8. April 1965 Personen, die eine als Straftat qualifizierte Tat begangen haben, alle getrennt dazu verurteilt werden, der Zivilpartei eine Verfahrensentschädigung zu zahlen, während (volljährige) Personen, die eine Straftat begangen haben, gemeinsam (gesamtschuldnerisch) zu dieser Verfahrensentschädigung verurteilt werden können?

De prejudiciële vraag betreft de bestaanbaarheid van artikel 162bis van het Wetboek van strafvordering, ingevoegd bij de wet van 21 april 2007 betreffende de verhaalbaarheid van de erelonen en de kosten verbonden aan de bijstand van een advocaat, met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, doordat minderjarigen die ten aanzien van eenzelfde burgerlijke partij een als misdrijf omschreven feit hebben gepleegd, elk afzonderlijk tot de betaling van een rechtsplegingsvergoeding aan die burgerlijke partij kunnen worden veroordeeld, terwijl meerderjarigen die ten aanzien van eenzelfde burgerlijke partij een misdrijf hebben gepleegd gezamenlijk tot de betaling van een rechtsplegingsvergoeding aan die burgerlijke partij kunnen worden veroordeeld.
Die präjudizielle Frage betrifft die Vereinbarkeit von Artikel 162bis des Strafprozessgesetzbuches, eingefügt durch das Gesetz vom 21. April 2007 über die Rückforderbarkeit der Rechtsanwaltshonorare und -kosten, mit den Artikeln 10 und 11 der Verfassung, indem Minderjährige, die gegenüber derselben Zivilpartei eine als Straftat qualifizierte Tat begangen hätten, jeweils getrennt zur Zahlung einer Verfahrensentschädigung an diese Zivilpartei verurteilt werden könnten, während Volljährige, die gegenüber derselben Zivilpartei eine Straftat begangen hätten, gemeinsam zur Zahlung einer Verfahrensentschädigung an diese Zivilpartei verurteilt werden könnten.

« Schendt art. 162bis Sv. het gelijkheidsbeginsel, zoals vastgesteld in art. 10 en 11 van de Grondwet, wanneer het wordt toegepast op procedures in zaken van jeugdbescherming voor de jeugdrechtbank, doordat, gelet op de afzonderlijke behandeling van de zaak van elke minderjarige volgens art. 56 van de wet van 8 april 1965, personen die een als misdrijf omschreven feit hebben gepleegd elk afzonderlijk veroordeeld worden tot betaling van een rechtsplegingsvergoeding aan de burgerlijke partij, terwijl (meerderjarige) personen die een misdrijf hebben gepleegd samen (hoofdelijk) tot deze rechtsplegingsvergoeding kunnen worden veroordeeld ?
« Verstösst Artikel 162bis des Strafprozessgesetzbuches gegen den in den Artikeln 10 und 11 der Verfassung verankerten Gleichheitsgrundsatz, wenn er auf Verfahren in Sachen Jugendschutz vor dem Jugendgericht Anwendung findet, indem in Anbetracht der getrennten Behandlung der Sache eines jeden Minderjährigen gemäss Artikel 56 des Gesetzes vom 8hhhhqApril 1965 Personen, die eine als Straftat qualifizierte Tat begangen haben, alle getrennt dazu verurteilt werden, der Zivilpartei eine Verfahrensentschädigung zu zahlen, während (volljährige) Personen, die eine Straftat begangen haben, gemeinsam (gesamtschuldnerisch) zu dieser Verfahrensentschädigung verurteilt werden können?