De huidige Europese wettelijke bepalinge
n inzake betalingen zijn neergelegd in verschillende soorten EU-
rechtsinstrumenten: Verordening nr. 2560/2001/EG, die bepaalt dat de kosten voor grensoverschrijdende betalingen in euro binnen de EU gelijk moeten
zijn aan die voor soortgelijke binnenlandse betalingen en die
rechtstreek
s bindend is zonder omzetting in nationaal recht ...[+++]; richtlijn 97/5/EG [11], die grensoverschrijdende overmakingen vergemakkelijkt door cliënten een bepaalde bescherming te bieden en die eerst kan worden toegepast na de
omzetting ervan in nationaal recht; aanbeveling 97/489/EG [12], die voorziet in de bescherming van cliënten die elektronische betaalinstrumenten, zoals betaalkaarten, gebruiken en die - hoewel geen juridisch bindend instrument - werd geacht volledig te worden uitgevoerd en toegepast in de EU. Het naast elkaar bestaan van deze drie essentiële wetgevingsbesluiten is verwarrend [13] aangezien zij verschillende bepalingen bevatten die elkaar overlappen.
The present EU legal provisions on payments are contained in different types of EU legal instruments: a Regulation (2560/2001/EC) introducing the equality of charges for cross-border intra-EU payments in eur
o and corresponding national payments, which is directly legally binding wi
thout transposition into national law; a Directive (97/5/EC) [11] facili
tating cross-border credit transfers in establishing some customers' protection
...[+++]requirements, which had to be transposed into national law to become applicable; a Recommendation (97/489/EC) [12] providing for the protection of customers using electronic payment instruments, such as payment cards, which - although not a legally binding instrument - was supposed to be fully implemented and applied in the EU. The co-existence of the three key legal acts is confusing [13] since several provisions overlap.