Traduction de «geding zijnde wet had de wetgever oorspronkelijk gekozen » (Néerlandais → Français) :

In de in het geding zijnde wet had de wetgever oorspronkelijk gekozen voor een systeem van alternatieve sancties dat vergelijkbaar is met dat van de geldboeten op sociaal vlak (Parl. St., Senaat, 1988-1989, nr. 775-1, pp. 40 en 41), maar teneinde rekening te houden met een opmerking van de afdeling wetgeving van de Raad van State, die vreesde « dat er onduidelijkheid ontstaat over de strafrechtelijke overtreding en de administratieve overtreding » (ibid., pp. 57 tot 60), heeft hij een onderscheid gemaakt tussen de feiten die met een strafrechtelijke geldboete kunnen worden bestraft (artikel 18) en de andere feiten die het voorwerp kunnen uitmaken van een administratieve sanctie (artikel 19).
Dans la loi en cause, le législateur avait à l'origine opté pour un système de « sanctions alternatives » comparable à celui des amendes en matière sociale (Doc. parl., Sénat, 1988-1989, n° 775-1, pp. 40 et 41) mais, pour tenir compte d'une remarque de la section de législation du Conseil d'Etat, qui redoutait « qu'une confusion s'instaure entre l'infraction pénale et l'infraction administrative » (ibid., pp. 57 à 60), il a distingué les faits qui sont passibles d'une amende pénale (article 18) et d'autres faits qui peuvent faire l'objet d'une sanction administrative (article 19).

Bovendien heeft de wetgever, naar aanleiding van een latere wijziging van artikel 38, § 3quater, van de in het geding zijnde wet, gevolg willen geven aan de jurisprudentiële interpretatie volgens welke de in het geding zijnde forfaitaire vergoeding een strafrechtelijk karakter had (Parl. St., Kamer, 2010-2011, DOC 53-1208/008, p. 6).
En outre, à l'occasion d'une modification ultérieure de l'article 38, § 3quater, de la loi en cause, le législateur a entendu donner suite à l'interprétation jurisprudentielle selon laquelle l'indemnité forfaitaire en cause avait un caractère pénal (Doc. parl., Chambre, 2010-2011, DOC 53-1208/008, p. 6).

In haar advies over het voorontwerp van decreet dat het in het geding zijnde decreet is geworden, had de afdeling wetgeving van de Raad van State daarover duidelijk gesteld dat het uitvaardigen van het decreet tot de bevoegdheid van het Vlaamse Gewest behoorde : « De in het ontwerp geregelde aangelegenheid kadert [...] in de bevoegdheden die door artikel 6, § 1, I, l°, 4°, 5° en 6°, van de bijzondere wet van 8 augustus 1980 tot hervorming der instellingen aan de Gewesten zijn toegekend.
Dans son avis relatif à l'avant-projet de décret devenu le décret en cause, la section de législation du Conseil d'Etat avait clairement affirmé que l'adoption du décret relevait de la compétence de la Région flamande : « La matière réglée dans le projet cadre [...] avec les compétences attribuées aux Régions par l'article 6, § 1, I, 1°, 4°, 5° et 6°, de la loi spéciale du 8 août 1980 de réformes institutionnelles.

De wetgever heeft dus ervan afgezien zelf, terwijl hij de gelegenheid daartoe had, de lijst met uitzonderingen op het verbod van zondagsarbeid te actualiseren, zodat de Ministerraad in elk geval geen gegronde redenen heeft om zich te beroepen op het vermeend in onbruik raken van de in artikel 66, 22°, van de in het geding zijnde wet bedoelde activiteiten om het bekritiseerde verschil in behandeling te verantwoorden.
Le législateur a donc renoncé à actualiser lui-même, alors qu'il en avait l'opportunité, la liste des exceptions à la prohibition du travail dominical, si bien que le Conseil des ministres est, en toute hypothèse, mal fondé à se prévaloir de la désuétude supposée des activités visées à l'article 66, 22°, de la loi en cause pour justifier la différence de traitement critiquée.

Uit de parlementaire voorbereiding van de in het geding zijnde wet blijkt dat de wetgever heeft gewild dat het beroepsorgaan « om uitspraak te doen over het beroep dat bij hem is ingesteld, [.] toegang [krijgt] tot een volledig onderzoeksdossier en dus tot alle inlichtingen die de veiligheidsautoriteit ter beschikking had voor het nemen van haar beslissing » en « zelfs aanvullende informatie [kan] vragen » (Parl. St., Kamer, 1996-1997, nrs. 1193/1 en 1194/1, p. 6).
Il apparaît des travaux préparatoires de la loi litigieuse que le législateur a voulu que l'organe de recours puisse « avoir accès, pour statuer sur le recours qui lui est soumis à un dossier d'enquête complet, et donc, à toutes les informations que l'autorité de sécurité a eues à sa disposition pour prendre sa décision » et « même demander des renseignements complémentaires » (Doc. parl., Chambre, 1996-1997, n 1193/1 et 1194/1, p. 6).

Zich terdege bewust van de moeilijkheid om het begrip « bestuur », zoals vastgesteld in artikel 1 van de in het geding zijnde wet, te definiëren, heeft de wetgever gekozen voor een verwijzing naar artikel 14 van de gecoördineerde wetten op de Raad van State en de daarop betrekking hebbende rechtspraak (Parl. St., Senaat, B.Z. 1988, nr. 215-3, p. 13).
Conscient de la difficulté de définir la notion d'« autorité administrative » visée à l'article 1 de la loi en cause, le législateur a opté en faveur d'une référence à l'article 14 des lois coordonnées sur le Conseil d'Etat et à la jurisprudence qui s'y rapporte (Doc. parl., Sénat, S.E. 1988, n° 215-3, p. 13).