Traduction de «kerkelijke instelling » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

kerkelijke instelling
établissement cultuel

kerkelijke dienst
service ecclésiastique

kerkelijk pensioen
pension ecclésiastique

administratie van de instelling [ institutioneel beheer ]
administration de l'institution [ gestion institutionnelle ]

zetel van de administratie [ plaats van vestiging van de openbare instelling | plaats van vestiging van het overheidsorgaan | plaats van vestiging van van de overheidsdienst | verhuizing van de openbare instelling | verhuizing van de overheidsdienst | verhuizing van het overheidsorgaan | zetel van de openbare instelling | zetel van het overheidsorgaan ]
siège de l'administration publique [ délocalisation de l'administration publique | délocalisation de l'établissement public | délocalisation de l'organisme public | localisation de l'administration publique | localisation de l'établissement public | localisation de l'organisme public | siège de l'établissement public | siège de l'organisme public ]

secretariaat van de instelling
secrétariat d'une institution

instelling voor maatschappelijk hulpbetoon | instelling voor sociaal hulpbetoon | liefdadige instelling | liefdadigheidsinstelling
association caritative | oeuvre de bienfaisance

Minister van Binnenlandse Zaken en Minister van Kerkelijke Zaken
ministre de l'intérieur et des cultes

kerkelijk gebouw
édifice chrétien

kerkelijk sociaal werker | pastoraal werker
assistant pastoral | assistante pastorale | laïc en mission ecclésiale/laïque en mission ecclésiale | laïque en mission ecclésiale

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

3° de personen die een museum, bibliotheek, archief of kerkelijke instelling leiden.
3° les directeurs de musées, bibliothèques, archives et institutions ecclésiastiques.

De indieners van het verzoekschrift willen het lot van de Bulgaarse Orthodoxe Kerk bepalen, niet volgens de al eeuwen geleden vastgelegde kerkelijke canon maar door tussenkomst van een wereldse instelling – het Hof van Straatsburg.
Les pétitionnaires cherchent un moyen de décider du destin de l’Église orthodoxe bulgare, non par l’intermédiaire du droit canon, qui s’est constitué au cours des siècles, mais par le biais de l’intervention d’une institution laïque - la CJE à Strasbourg.

33. herhaalt zijn reeds in vroegere resoluties aan de Turkse autoriteiten gedane oproep om hun verplichtingen ten aanzien van de godsdienstvrijheid na te komen en concrete stappen te ondernemen om de voor religieuze minderheden geldende restricties op te heffen, met name wat betreft hun wettelijke status, de opleiding van geestelijken en hun eigendomsrechten (zo werd het oecumenisch patriarchaat de laatste tijd het slachtoffer van de onteigening van 30 bezittingen); dringt aan op de onmiddellijke beëindiging van de inbeslagname en verkoop door de Turkse autoriteiten van eigendommen van religieuze gemeenschappen; roept op tot de onverwijlde heropening van het Grieks-orthodoxe Halki-seminarie en tot opheffing van het verbod op het openbaar gebruik van de kerkelijke titel van de oecumenische patriarch; roept op tot de bescherming en erkenning van de Alevieten, met inbegrip van de erkenning van Cem-huizen als religieuze centra; dringt aan op de bescherming en erkenning van de yezidi's en de vestiging van yezidische gebedshuizen, en roept ertoe op elk religieus onderwijs op basis van vrijwilligheid te laten plaatsvinden en niet alleen voor de soennitische geloofsrichting mogelijk te maken, en dringt tevens aan op de instelling van een alternatief studievak voor degenen die niet wensen deel te nemen aan religieus onderwijs, waarbij waarden, normen en ethische vraagstukken aan bod komen; roept op tot de bescherming van de fundamentele rechten van alle christelijke minderheden en gemeenschappen in Turkije (b.v. de Griekse gemeenschap in Istanbul en op Imvros en Tenedos);
33. renouvelle son appel aux autorités turques, exprimé dans ses résolutions antérieures, pour qu'elles respectent leurs engagements en matière de liberté religieuse et prennent des mesures concrètes pour supprimer les obstacles auxquels sont confrontées les minorités religieuses en ce qui concerne, notamment, leur statut juridique, la formation du clergé et leurs droits de propriété (trente propriétés du Patriarcat œcuménique, par exemple, ont été expropriées récemment); demande l'arrêt immédiat de toutes les saisies et ventes par les autorités turques de biens appartenant à des communautés religieuses; demande la réouverture immédiate du séminaire Halki grec-orthodoxe et l'autorisation d'utiliser publiquement le titre ecclésiastique de Patriarche œcuménique; demande que les Alévis soient protégés et reconnus, notamment que les maisons Cem soient reconnues en tant que lieux de culte; demande que les Yézidis soient protégés et reconnus et que des lieux de prière yézidis soient mis en place; demande que toute éducation religieuse soit accessible à tous et ne couvre pas seulement la religion sunnite et que pour ceux qui ne souhaiteraient pas d'éducation religieuse, un cours alternatif soit proposé sur les valeurs, les normes et les questions éthiques; demande la protection des droits fondamentaux de toutes les minorités et communautés chrétiennes en Turquie (par exemple, les Grecs d'Istanbul, Imvros et Tenedos);

31. herhaalt zijn reeds in vroegere resoluties aan de Turkse autoriteiten gedane oproep om hun verplichtingen ten aanzien van de godsdienstvrijheid na te komen en concrete stappen te ondernemen om de voor religieuze minderheden geldende restricties op te heffen, met name wat betreft hun wettelijke status, de opleiding van geestelijken en hun eigendomsrechten (zo werd het oecumenisch patriarchaat de laatste tijd het slachtoffer van de onteigening van 30 bezittingen); dringt aan op de onmiddellijke beëindiging van de inbeslagname en verkoop door de Turkse autoriteiten van eigendommen van religieuze gemeenschappen; roept op tot de onverwijlde heropening van het Grieks-orthodoxe Halki-seminarie en tot opheffing van het verbod op het openbaar gebruik van de kerkelijke titel van de oecumenische patriarch; roept op tot de bescherming en erkenning van de Alevieten, met inbegrip van de erkenning van Cem-huizen als religieuze centra; dringt aan op de bescherming en erkenning van de yezidi's en de vestiging van yezidische gebedshuizen, en roept ertoe op elk religieus onderwijs op basis van vrijwilligheid te laten plaatsvinden en niet alleen voor de soennitische geloofsrichting mogelijk te maken, en dringt tevens aan op de instelling van een alternatief studievak voor degenen die niet wensen deel te nemen aan religieus onderwijs, waarbij waarden, normen en ethische vraagstukken aan bod komen; roept op tot de bescherming van de fundamentele rechten van alle christelijke minderheden en gemeenschappen in Turkije (b.v. de Griekse gemeenschap in Istanbul en op Imvros en Tenedos);
31. renouvelle son appel aux autorités turques, exprimé dans ses résolutions antérieures, pour qu'elles respectent leurs engagements en matière de liberté religieuse et prennent des mesures concrètes pour supprimer les obstacles auxquels sont confrontées les minorités religieuses en ce qui concerne, notamment, leur statut juridique, la formation du clergé et leurs droits de propriété (trente propriétés du Patriarcat œcuménique, par exemple, ont été expropriées récemment); demande l'arrêt immédiat de toutes les saisies et ventes par les autorités turques de biens appartenant à des communautés religieuses; demande la réouverture immédiate du séminaire Halki grec-orthodoxe et l'autorisation d'utiliser publiquement le titre ecclésiastique de Patriarche œcuménique; demande que les Alévites soient protégés et reconnus, notamment que les maisons Cem soient reconnues en tant que lieux de culte; demande que les Yézidis soient protégés et reconnus et que des lieux de prière yézidis soient mis en place; demande que toute éducation religieuse soit accessible à tous et ne couvre pas seulement la religion sunnite et que pour ceux qui ne souhaiteraient pas d'éducation religieuse, un cours alternatif soit proposé sur les valeurs, les normes et les questions éthiques; demande la protection des droits fondamentaux de toutes les minorités et communautés chrétiennes en Turquie (par exemple, les Grecs d'Istanbul, Imvros et Tenedos);

« Het universiteitsbestuur kan, in afwijking van het eerste lid, personen die in het bezit zijn van een einddiploma van een universiteit of instelling van hoger onderwijs in het buitenland, voorzover deze laatste een opleidingsprogramma van ten minste vier jaar aanbiedt, of die geslaagd zijn voor de hele cyclus van een instelling die leidt tot het ambt van bedienaar van een erkende eredienst, toelaten tot de inschrijving in een opleiding van de tweede cyclus van het studiegebied Godgeleerdheid, Godsdienstwetenschappen en Kerkelijk recht».
« Par dérogation au premier alinéa, les autorités universitaires peuvent admettre à l'inscription dans une formation du deuxième cycle de la discipline " Théologie, Sciences religieuses et droit canon" , les personnes titulaires d'un diplôme de fin d'études d'une université ou d'un établissement d'enseignement supérieur à l'étranger, pour autant que ce dernier offre un programme de formation de quatre ans au moins, ainsi que les candidats reçus pour un cycle entier d'un institut conduisant à la fonction de ministre du culte reconnu».

« Voor de toepassing van het eerste lid worden de diensten die bij een in artikel 1, eerste lid, bedoelde overheid of instelling werden verstrekt in het kader van een mandaat bedoeld in artikel 8, § 1, derde lid, van de algemene wet op de burgerlijke en kerkelijke pensioenen van 21 juli 1844, beschouwd als diensten die rechten kunnen verlenen op een overlevingspensioen in het pensioenstelsel van die overheid of van die instelling».
« Pour l'application de l'alinéa 1, les services rendus dans le cadre d'un mandat visé à l'article 8, § 1, alinéa 3, de la loi générale sur les pensions civiles et ecclésiastiques du 21 juillet 1844 auprès d'un des pouvoirs ou organismes visés à l'article 1, alinéa 1, sont considérés comme des services susceptibles de conférer des droits à une pension de survie dans le régime de pension de ce pouvoir ou de cet organisme».

« Voor de toepassing van het eerste lid worden de diensten die bij een in artikel 1, eerste lid, bedoelde overheid of instelling werden verstrekt in het kader van een mandaat bedoeld in artikel 8, § 1, derde lid, van de algemene wet op de burgerlijke en kerkelijke pensioenen van 21 juli 1844, beschouwd als diensten die rechten kunnen verlenen op een rustpensioen in het pensioenstelsel van die overheid of van die instelling ».
« Pour l'application de l'alinéa 1, les services rendus dans le cadre d'un mandat visé à l'article 8, § 1, alinéa 3, de la loi générale sur les pensions civiles et ecclésiastiques du 21 juillet 1844 auprès d'un des pouvoirs ou organismes visés à l'article 1, alinéa 1, sont considérés comme des services susceptibles de conférer des droits à une pension de retraite dans le régime de pension de ce pouvoir ou de cet organisme».

Volgens de lidstaten zijn er twee hoofdredenen voor dit geringe aantal: 1) het toepassingsgebied van de richtlijn, dat alleen betrekking heeft op nationaal bezit dat vanaf 1 januari 1993 onrechtmatig buiten het grondgebied is gebracht en dat behoort tot een van de in de bijlage bij de richtlijn opgenomen categorieën van goederen of deel uitmaakt van openbare collecties of inventarissen van kerkelijke instellingen; en 2) de termijn voor de instelling van een vordering tot teruggave, die één jaar bedraagt, te rekenen vanaf het moment waarop de plaats waar het cultuurgoed zich bevindt en de identiteit van de bezitter of de houder van dat goed ter kennis van de verzoekende lidstaat zijn gekomen.
Les États membres expliquent ce faible nombre par deux raisons principales: 1) le champ d’application de la directive, qui couvre uniquement les trésors nationaux ayant quitté illicitement le territoire à partir du 1er janvier 1993 et appartenant soit à l’une des catégories des biens répertoriés dans l’annexe de la directive soit faisant partie des collections publiques ou des inventaires religieux); et 2) le délai de l’action en restitution, qui est d’une année à compter du moment où l’État membre requérant a eu connaissance du lieu où se trouve le bien et de l’identité de son possesseur ou détenteur.