Traduction de «ordes geen hoger » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

de inkomensgrens waaronder een vast inkomenspercentage betaald wordt ten behoeve van de volksverzekeringen en waarboven over het hogere inkomen geen premie verschuldigd is | premiegrens | premie-inkomensgrens
..plafond des salaires soumis à cotisation (sociale) | plafond de calcul des cotisations

consument van hogere orde | eindverbruiker
consommateur final

Grieks-Latijns vierkant van hogere orde
carré hyper-greco-latin

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

Daarom werd de tuchtprocedure van deze Ordes reeds een aantal malen gewijzigd, de laatste keer in 2007 waarbij door de wet van 1 maart 2007 houdende diverse bepalingen (III) werd voorzien dat de bijzittend magistraat van de provinciale raad van de Ordes geen hoger beroep meer mag instellen tegen beslissingen van die provinciale raad.
Cela explique pourquoi la procédure disciplinaire de ces Ordres a déjà été modifiée à plusieurs reprises, la dernière modification datant de 2007, laquelle prévoyait, par la loi du 1 mars 2007 portant des dispositions diverses (III), que le magistrat-assesseur du conseil provincial des Ordres ne peut plus interjeter appel des décisions de ce conseil provincial.

58. De Belgische regering kan evenmin stellen dat de in het hoofgeding aan de orde zijnde belastingregeling geen beperking van de vrijheid van vestiging vormt omdat Imfelds belastingsituatie geenszins is verslechterd doordat hij zijn recht op vestiging heeft uitgeoefend, aangezien, ten eerste, hij in Duitsland geen hogere belasting heeft hoeven betalen dan hij zou hebben moeten doen in België en, ten tweede, zijn persoonlijke en gezinssituatie in Duitsland in aanmerking is genomen zodat het Koninkrijk België van iedere verplichting dienaangaande zou zijn ontslagen.
58. Le gouvernement belge ne saurait pas davantage faire valoir que la réglementation fiscale en cause au principal n'est pas constitutive d'une restriction à la liberté d'établissement car l'exercice par M. Imfeld de sa liberté d'établissement n'aurait en rien aggravé sa situation fiscale, dans la mesure où, d'une part, il n'aurait pas eu à acquitter, en Allemagne, un impôt supérieur à celui qu'il aurait acquitté en Belgique et où, d'autre part, sa situation personnelle et familiale aurait été prise en compte en Allemagne, de sorte que le Royaume de Belgique serait entièrement libéré de toute obligation à cet égard.

De leden-assessoren van de tuchtrechtbank en van de tuchtrechtbank in hoger beroep worden aangewezen uit de werkende of op rust gestelde magistraten en uit het gerechtspersoneel van de niveaus A en B, die tien ambtsjaren binnen de rechterlijke orde hebben vervuld, waarvan vijf jaar respectievelijk in het ambt van magistraat van de zetel, van magistraat van het openbaar ministerie of van personeelslid van het niveau A of B, en die geen enkele tuchtstraf hebben opgelopen.
Les membres assesseurs du tribunal disciplinaire et du tribunal disciplinaire d'appel sont désignés parmi les magistrats effectifs ou admis à la retraite et le personnel judiciaire de niveau A et B qui comptent dix ans de fonction dans l'ordre judiciaire, dont cinq ans respectivement dans la fonction de magistrat du siège, de magistrat du ministère public ou de membre du personnel de niveau A ou B, et qui n'ont fait l'objet d'aucune peine disciplinaire.

« .zou het overigens niet weinig paradoxaal zijn dat een hervorming die ervoor moet zorgen dat alleen de gewone rechtbanken kennis nemen van alle gerechtelijke geschillen inzake directe en indirecte belastingen, tot gevolg zou hebben dat de belastingplichtige zijn fiscale geschil op geen enkel ogenblik van het proces, noch in eerste aanleg, nog in hoger beroep, in zijn geheel nog aanhangig kan maken bij een echte rechter die op het geschil alle wetsbepalingen van openbare orde die met de aanslag te maken hebben, kan toepassen » (Raad van State, blz. 46-47).
« .Il ne serait pas peu paradoxal qu'une réforme entreprise pour réserver aux tribunaux ordinaires la connaissance de l'ensemble du contentieux judiciaire en matière d'impôts directs comme indirects, ait pour résultat qu'à aucun moment du procès, ni en première instance ni en appel, le contribuable ne puisse encore soumettre le litige final dans son ensemble à un véritable juge, capable d'y appliquer toutes les dispositions légales d'ordre public que l'imposition engage » (Conseil d'État, p. 67).

« (...) [Het zou] overigens niet weinig paradoxaal zijn dat een hervorming die ervoor moet zorgen dat alleen de gewone rechtbanken kennis nemen van alle gerechtelijke geschillen inzake directe en indirecte belastingen, tot gevolg zou hebben dat de belastingplichtige zijn fiscale geschil op geen enkel ogenblik van het proces, noch in eerste aanleg, noch in hoger beroep, in zijn geheel nog aanhangig kan maken bij een echte rechter, die op het geschil alle wetsbepalingen van openbare orde die met de aanslag te maken hebben kan toepassen.
« Il ne serait pas peu paradoxal qu'une réforme entreprise pour réserver aux tribunaux ordinaires la connaissance de l'ensemble des contentieux judiciaires en matière d'impôts directs comme indirects, ait pour résultat qu'à aucun moment du procès, ni en première instance ni en appel, le contribuable ne puisse encore soumettre le litige fiscal dans son ensemble à un véritable juge capable d'y appliquer toutes les dispositions légales d'ordre public que l'imposition engage.

De in het geding zijnde bepaling zou, in de door de verwijzende rechter eraan gegeven interpretatie, een onverantwoord verschil in behandeling in het leven roepen tussen de advocaat en zijn cliënt wanneer voor de raad van de orde zij beiden tegenover elkaar staan naar aanleiding van een geschil over erelonen die aan eerstgenoemde verschuldigd zijn : terwijl de advocaat ertoe gehouden zou zijn zich te gedragen naar de beslissing van de raad en daartegen geen hoger beroep kan instellen, beschikt de cliënt daarentegen over de mogelijkheid om die beslissing te betwisten door het geschil voor te leggen aan de rechter.
La disposition en cause établirait, dans l'interprétation que lui donne le juge a quo, une différence de traitement injustifiée entre l'avocat et son client lorsque le conseil de l'ordre tranche un litige qui les oppose à propos des honoraires dus au premier : alors que celui-ci serait tenu de se conformer à la décision du conseil et ne peut interjeter appel de celle-ci, le client dispose en revanche de la possibilité de la contester en soumettant le litige à un juge.

« De leden van de raad van de Orde, die de beslissing heeft gewezen waartegen hoger beroep is ingesteld, mogen van de zaak geen kennis nemen in hoger beroep ».
« Les membres du Conseil de l'Ordre qui a rendu la décision frappée d'appel ne peuvent en connaître en degré d'appel ».

De tweede prejudiciële vraag is zonder voorwerp : aangezien de « beslissing » van de raad van de orde, die het voorwerp uitmaakt van artikel 459 van het Gerechtelijk Wetboek, wordt beschouwd als een advies, legt geen enkel algemeen rechtsbeginsel, in samenhang gelezen met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, de verplichting op dat tegen een dergelijk advies hoger beroep moet kunnen worden ingesteld.
Quant à la seconde question préjudicielle, elle est sans objet : dès lors que la « décision » du conseil de l'ordre, qui fait l'objet de l'article 459 du Code judiciaire, s'analyse comme un avis, aucun principe général de droit, combiné avec les articles 10 et 11 de la Constitution, n'impose qu'un tel avis puisse faire l'objet d'un appel.

Ofschoon het Hof van Cassatie in zijn arrest van 9 oktober 1992 heeft beslist dat « de beslissing waarbij de raad van de Orde krachtens artikel 459, tweede lid, van het Gerechtelijk Wetboek het ereloon van de advocaat vermindert en de teruggave beveelt, zonder een tuchtstraf op te leggen, geen beslissing in tuchtzaken is waartegen krachtens artikel 468 van het Gerechtelijk Wetboek hoger beroep kan worden ingesteld », heeft het eveneens vastgesteld dat de advocaat het recht heeft om zich tot het gerecht te wenden (integrale versie van het arrest : Rechtskundig Weekblad, 1992-1993, p. 753).
Si, dans son arrêt du 9 octobre 1992, la Cour de cassation a jugé « que la décision suivant laquelle le conseil de l'Ordre réduit les honoraires d'un avocat et ordonne une restitution en vertu de l'article 459, alinéa 2, du Code judiciaire, sans infliger de sanction disciplinaire, ne constitue pas une sentence rendue en matière disciplinaire susceptible d'être frappée d'appel conformément à l'article 468 du Code judiciaire », elle a également constaté que l'avocat a le droit de s'adresser au juge (version intégrale de l'arrêt : Rechtskundig Weekblad, 1992-1993, p. 753).

De hoger vermelde wet voorziet ook in de mogelijkheid voor de samenwonenden om hun wettelijke samenwoning te regelen naar goeddunken door middel van een overeenkomst, voor zover deze geen beding bevat dat strijdig is met het nieuwe artikel 1477 van het Burgerlijk Wetboek, met de openbare orde of de goede zeden, noch met de regels betreffende het ouderlijk gezag en de voogdij, noch met de regels die de wettelijke orde van de erfopvolging bepalen.
La loi précitée prévoit aussi la possibilité pour les cohabitants de régler les modalités de leur cohabitation légale comme ils le jugent à propos par une convention, pour autant que celle-ci ne contienne aucune clause contraire au nouvel article 1477 du Code civil, à l'ordre public, aux bonnes moeurs ou aux règles relatives à l'autorité parentale, à la tutelle et aux règles déterminant l'ordre légal de la succession.