Traduction de «strafwetboek vloeit » (Néerlandais → Français) :

TERMINOLOGIE

Strafwetboek | Wetboek van Strafrecht | SWB [Abbr.] | WvS [Abbr.] | WvStr [Abbr.]
Code pénal | C. pén. [Abbr.] | C.P. [Abbr.]

Strafwetboek | Wetboek van Strafrecht | Sr. [Abbr.] | SWB [Abbr.] | W.v.s. [Abbr.] | W.v.Str. [Abbr.]
code pénal | CP [Abbr.]

Tucht- en Strafwetboek voor de koopvaardij en de zeevisserij
Code disciplinaire et pénal pour la marine marchande et la pêche maritime

Militair Strafwetboek
Code pénal militaire

Strafwetboek
Code pénal

TRADUCTIONS EN CONTEXTE

Uit hetgeen voorafgaat vloeit voort dat de wetgever, door bij de in het geding zijnde artikelen 246, § 2, en 504bis, § 2, van het Strafwetboek het « voorstellen » van een daarin bedoeld voordeel strafbaar te stellen, op voldoende duidelijke en rechtszekere wijze ook het « toekennen » van een dergelijk voordeel strafbaar heeft gesteld.
Il découle de ce qui précède que le législateur, en punissant, par les articles 246, § 2, et 504bis, § 2, en cause, du Code pénal, le « fait de proposer » un avantage visé par ces articles, a également, en des termes suffisamment clairs et garants de la sécurité juridique, érigé en infraction le « fait d'octroyer » un avantage.

De wet van 28 januari 2003 tot toewijzing van de gezinswoning aan de echtgenoot of de wettelijk samenwonende partner die het slachtoffer is van fysieke gewelddaden vanwege zijn partner en tot aanvulling van artikel 410 van het Strafwetboek vloeit voort uit dat actieplan.
La loi du 28 janvier 2003 visant à l'attribution du logement familial au conjoint ou au cohabitant légal victime d'actes de violence physique de son partenaire, et complétant l'article 410 du Code pénal, découle de ce plan d'action.

In tegenstelling tot wat de verzoekende partijen betogen, vloeit uit de omstandigheid dat het slachtoffer van partnergeweld krachtens de artikelen 223, derde lid, 1447 en 1479, vijfde lid, van het Burgerlijk Wetboek en krachtens artikel 1270, zevende lid, van het Gerechtelijk Wetboek reeds over een aantal burgerrechtelijke beschermingsmechanismen beschikt, niet voort dat de uitbreiding van het in artikel 458bis van het Strafwetboek bepaalde spreekrecht overbodig zou zijn.
Contrairement à ce que les parties requérantes soutiennent, la circonstance que la victime de faits de violence entre partenaires dispose déjà d'un certain nombre de mécanismes de protection de nature civile, en vertu des articles 223, alinéa 3, 1447 et 1479, alinéa 5, du Code civil et en vertu de l'article 1270, alinéa 7, du Code judiciaire, n'entraîne pas que l'extension du droit de parole prévu à l'article 458bis serait superflue.

Uit het voorgaande vloeit voort dat, door de combinatie van de artikelen 25 en 56, tweede lid, van het Strafwetboek, artikel 216novies van het Wetboek van strafvordering en artikel 2, eerste lid en derde lid, 2°, van de wet van 4 oktober 1867, de inverdenkinggestelde die tot de in B.2 beschreven eerste categorie behoort en die naar de correctionele rechtbank wordt verwezen kan worden veroordeeld tot een vrijheidsberoving van langere duur (correctionele gevangenisstraf van veertig jaar) dan die welke de inverdenkinggestelde die tot de beschreven tweede categorie behoort, die van zijn kant naar het hof van assisen wordt verwezen, riskeert (opsluiting van dertig jaar).
Il résulte de ce qui précède que, par la combinaison des articles 25 et 56, alinéa 2, du Code pénal, de l'article 216novies du Code d'instruction criminelle et de l'article 2, alinéas 1 et 3, 2°, de la loi du 4 octobre 1867, l'inculpé relevant de la première catégorie décrite en B.2, qui est renvoyé devant le tribunal correctionnel, peut être condamné à une privation de liberté d'une durée plus longue (emprisonnement correctionnel de quarante ans) que celle que risque l'inculpé relevant de la seconde catégorie décrite (réclusion de trente ans), qui est, lui, renvoyé devant la cour d'assises.

Uit het voorgaande vloeit voort dat, door de combinatie van de artikelen 25 en 56, tweede lid, van het Strafwetboek en artikel 2, eerste lid en derde lid, 2°, van de wet van 4 oktober 1867, de inverdenkinggestelde die tot de in B.5 beschreven eerste categorie behoort en die naar de correctionele rechtbank wordt verwezen, kan worden veroordeeld tot een vrijheidsberoving van langere duur (correctionele gevangenisstraf van veertig jaar) dan die welke de inverdenkinggestelde die tot de beschreven tweede categorie behoort, die van zijn kant naar het hof van assisen wordt verwezen, riskeert (opsluiting van 30 jaar).
Il résulte de ce qui précède que, par la combinaison des articles 25 et 56, alinéa 2, du Code pénal et de l'article 2, alinéas 1 et 3, 2°, de la loi du 4 octobre 1867, l'inculpé relevant de la première catégorie décrite en B.5, qui est renvoyé devant le tribunal correctionnel, peut être condamné à une privation de liberté d'une durée plus longue (emprisonnement correctionnel de quarante ans) que celle que risque l'inculpé relevant de la seconde catégorie décrite (réclusion de trente ans), qui est, lui, renvoyé devant la cour d'assises.

Men dient er echter op te wijzen dat, in tegenstelling tot de these volgens welke het militair strafrecht en de militaire discipline uit dezelfde generieke orde voortvloeien, de louter verbale sancties (terechtwijzing en vermaning) bij de militaire tuchtstraffen worden vermeld en niet bij de statutaire maatregelen, zoals dat het geval is voor de ambtenaren en zoals dat het geval was voor de militairen vóór de wet van 14 januari 1975; die vloeit echter voort uit de idee dat enkel de hiërarchische meerdere die ten aanzien van de militair de bevoegdheden van korpschef uitoefent (veeleer dan een overheid die nooit in contact is geweest met de betrokkene, die zelf gedurende lange periodes « op het terrein » kan blijven) het recht krijgt om te straffen; de vaststaande band tussen het militair strafrecht en de militaire discipline vloeit dus niet voort uit een verkeerde opvatting, aangezien het Militair Strafwetboek niet meer is dan vooral een versie van het tuchtreglement dat is uitgetekend voor veel zwaardere sancties en veel ernstigere beroepsmisdrijven.
L'on doit cependant relever que, contrairement à la thèse selon laquelle droit pénal militaire et discipline militaire procèdent du même ordre générique, les sanctions purement verbales (rappel à l'ordre et remontrance) figurent parmi les punitions disciplinaires militaires et non parmi les mesures statutaires, comme c'est le cas pour les fonctionnaires et comme c'était le cas pour les militaires avant la loi du 14 janvier 1975; celle-ci procède cependant de l'idée que seul le supérieur qui exerce les attributions du chef de corps à l'égard du militaire (plutôt qu'une autorité qui n'est jamais en contact avec l'intéressé, lui-même pouvant rester « sur le terrain » pendant de longues périodes) est investi du droit de punir; le lien établi entre droit pénal militaire et discipline militaire ne procède donc pas d'une conception erronée, le Code pénal militaire n'étant surtout qu'une version du règlement de discipline projetée sur un plan de plus grande gravité des sanctions pour des infractions professionnelles plus importantes.