Traduction de «verlenging van voormelde verjaringstermijn naar twintig » (Néerlandais → Français) :

Zeer binnenkort zal de Kamer van volksvertegenwoordigers wellicht overgaan tot de verlenging van voormelde verjaringstermijn naar twintig jaar, zoals u reeds in de media aangaf.
Comme vous l'avez déjà annoncé dans les médias, la Chambre des Représentants va probablement adopter prochainement une loi portant ce délai à vingt ans.

3. De voorgestelde bepaling opent de weg naar de onverjaarbaarheid doordat het de verlenging van de maximumtermijn van twintig jaar in geval van bedrog mogelijk maakt, zonder dat hierop een absolute grens is bepaald.
3. La disposition proposée ouvre la voie à l'imprescriptibilité en ce qu'elle permet la prolongation du délai maximal de vingt ans en cas de fraude sans fixer aucune limite absolue.

De Kamercommissie voor de Justitie heeft het na een debat waarin grosso modo dezelfde argumenten naar voren werden gebracht als in deze commissie, dan ook raadzaam geoordeeld de maximale verjaringstermijn voor de persoonlijke vorderingen inzake buitencontractuele aansprakelijkheid op te trekken tot twintig jaar.
Après un débat au cours duquel on a avancé globalement les mêmes arguments que dans cette commission, la Commission de la Justice de la Chambre a dès lors jugé souhaitable de porter à vingt ans le délai maximal de la prescription pour les actions personnelles en responsabilité extracontractuelle.

— Voor de verlengbare kredieten gesloten voor onbepaalde tijd, wordt de looptijd van de overeenkomst beperkt tot een jaar dat verlengbaar is; de kredietgever moet de kredietnemer drie maanden voor de vervaldag inlichten over de voorwaarden voor de verlenging van de overeenkomst, ongeacht of er een wijziging is of niet, via een document dat de kredietnemer gedateerd en ondertekend uiterlijk twintig dagen voor de vervaldatum van de overeenkomst moet terugsturen naar de kredietgever.
— Pour les crédits renouvelables consentis pour une durée indéterminée, la durée du contrat est limitée à un an renouvelable; le prêteur est tenu d'informer l'emprunteur, trois mois avant l'échéance, des conditions de reconduction du contrat, qu'il y ait modification ou non, par un document que l'emprunteur retournera daté et signé au prêteur au plus tard vingt jours avant la date d'échéance du contrat.

– (PT) De verlenging van het zwangerschapsverlof van veertien naar twintig weken zou beschouwd moeten worden als een fundamenteel recht.
– (PT) L’extension de la durée du congé de maternité de 14 à 20 semaines devrait être considérée comme un droit fondamental.

Ik wil ook aandringen op verlenging van de minimumduur van zwangerschapsverlof naar twintig maanden, zodat vrouwen de tijd krijgen die ze nodig hebben om voor hun kinderen te zorgen.
Je souhaite également insister pour que la période minimale du congé de maternité soit portée à vingt semaines afin que les femmes puissent disposer du temps nécessaire à bien s’occuper de leurs enfants.

De verwijzende rechter vraagt het Hof naar de bestaanbaarheid van artikel 34, § 2, van de voormelde wet van 25 juni 1992 met de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, in zoverre het een verschil in behandeling zou invoeren tussen de slachtoffers van door die wet gedekte schade, die een eigen recht uitoefenen tegen de verzekeraar teneinde schadeloos te worden gesteld, en de slachtoffers van schade die voortvloeit uit een contractuele fout, die een vordering tot schadeloosstelling instellen tegen de dader van de fout : terwijl de vordering van de eerstgenoemden, krachtens het voormelde artikel 34, § 2, is onderworpen aan een verjaringstermijn van vijf jaar te rekenen vanaf het schadeverwekkend feit, is die van de laatstgenoemden, krachtens artikel 2226bis van het Burgerlijk Wetboek, onderworpen aan een verjaringstermijn van tien jaar vanaf de dag volgend op die waarop het feit waardoor de schade is veroorzaakt, zich heeft voorgedaan.
Le juge a quo interroge la Cour sur la compatibilité avec les articles 10 et 11 de la Constitution de l'article 34, § 2, de la loi du 25 juin 1992 précitée, en ce qu'il établirait une différence de traitement entre les victimes d'un dommage couvert par cette loi qui exercent un droit propre contre l'assureur en vue d'être indemnisées et les victimes d'un dommage résultant d'une faute contractuelle qui exercent une action en indemnisation contre l'auteur de la faute : alors que l'action des premières est soumise, en vertu de l'article 34, § 2, précité, à un délai de prescription de cinq ans à compter du fait générateur, celle des secondes est soumise, en vertu de l'article 2262bis du Code civil, à un délai de prescription de dix ans à partir du jour qui suit celui où s'est produit le fait qui a provoqué le dommage.

Uit de bewoordingen van de prejudiciële vraag en de motivering van het verwijzende vonnis blijkt dat het Hof wordt gevraagd of artikel 34, § 2, van de voormelde wet van 25 juni 1992 de artikelen 10 en 11 van de Grondwet schendt, in zoverre het een verschil in behandeling zou invoeren tussen de slachtoffers van bij die wet gedekte schade die met het oog op het verkrijgen van een schadevergoeding een eigen recht tegen de verzekeraar uitoefenen, en de slachtoffers van schade die voortvloeit uit een buitencontractuele fout die een rechtsvordering tot vergoeding van schade instellen tegen de persoon die de fout heeft begaan : terwijl de rechtsvordering van de eerstgenoemden, op grond van het voormelde artikel 34, § 2, is onderworpen aan een verjaringstermijn van vijf jaar of, indien het slachtoffer het bestaan van het eigen recht op het ogenblik van het schadeverwekkende feit of het misdrijf niet kende, aan een maximumtermijn van tien jaar te rekenen vanaf het schadeverwekkend feit of vanaf de dag waarop het misdrijf is gepleegd, is de rechtsvordering van de laatstgenoemden, op grond van artikel 2262bis van het Burgerlijk Wetboek, onderworpen aan een verjaringstermijn van vijf jaar vanaf de in het tweede lid van die bepaling gedefinieerde dag en in elk geval aan een maximumtermijn van twintig jaar vanaf de dag volgend op die van het schadeverwekkende feit.
Il résulte du libellé de la question préjudicielle et de la motivation du jugement a quo que la Cour est interrogée sur le point de savoir si l'article 34, § 2, de la loi du 25 juin 1992 précitée viole les articles 10 et 11 de la Constitution en ce qu'il établirait une différence de traitement entre les victimes d'un dommage couvert par cette loi qui exercent un droit propre contre l'assureur en vue d'être indemnisées et les victimes d'un dommage résultant d'une faute extracontractuelle qui exercent une action en indemnisation contre l'auteur de la faute : alors que l'action des premières est soumise, en vertu de l'article 34, § 2, précité, à un délai de prescription de cinq ans ou, si la victime ignorait l'existence du droit propre au moment du fait générateur du dommage ou de l'infraction pénale, à un délai maximal de dix ans à compter du fait générateur ou du jour où l'infraction a été commise, celle des secondes est soumise, en vertu de l'article 2262bis du Code civil, à un délai de prescription de cinq ans à partir du jour défini par l'alinéa 2 de cette disposition et en tout cas à un délai maximal de vingt ans à partir du jour qui suit celui où s'est produit le fait qui a provoqué le dommage.