Het verzet van het Verenigd Koninkrijk werd pas overwonnen in het Hof van Justitie, en gedurende tien jaar moesten er twee tijdelijke uitzonderingen worden gemaakt, ten eerste met betrekking tot de referentieperiode voor de berekening van de wekelijkse arbeidstijd van 48 uur en ten tweede wat betreft de toepassing van de 48-urige werkweek in landen waar de werknemers een uitzondering wensen, waarbij de voorwaarde geldt dat die wens steeds onweerlegbaar en vrijwillig kenbaar wordt gemaakt: dit staat bekend als de individuele opt-out.
La résistance du Royaume-Uni n’a été surmontée que devant la Cour de justice et, pendant dix ans, nous avons dû disposer de deux dérogations temporaires concernant, d’une part, la période de référence pour le calcul des 48 heures hebdomadaires et, d’autre part, l’application de la durée hebdomadaire de travail de 48 heures dans les pays qui veulent mettre en œuvre cette exception si les travailleurs le souhaitent, à condition que ces derniers expriment leur souhait librement et de manière fiable: c’est ce que l’on appelle la renonciation individuelle.
