Vertaling van "zij in casu een strengere maatstaf heeft " (Nederlands → Frans) :

In casu heeft de betwisting voor de verwijzende rechter evenwel geen betrekking op de periode die aan de aanvraag voorafgaat, doch betreft zij enkel wijzigingen in het onroerende en het roerende vermogen van de begunstigde van een inkomensgarantie voor ouderen, die hebben plaatsgevonden na de toekenning van de uitkering, en die een ambtshalve herziening van die uitkering tot gevolg hebben gehad.
En l'espèce, la contestation devant le juge a quo ne porte toutefois pas sur la période précédant la demande, mais uniquement sur les modifications du patrimoine immobilier ou mobilier du bénéficiaire d'une garantie de revenus aux personnes âgées, qui sont intervenues après l'octroi de l'allocation et qui ont entraîné une révision d'office de cette allocation.

In de eerste plaats verwijt verzoekster de kamer van beroep dat zij in casu een strengere maatstaf heeft gehanteerd dan die welke voor andere types merken bij de beoordeling van het onderscheidend vermogen van het aangevraagde merk wordt gebruikt. Zij heeft immers de aanvraag niet op zijn eigen merites beoordeeld en evenmin rekening gehouden met de specifieke feiten van het geval, maar heeft zich beperkt tot een „standaardweigering”.
14 En premier lieu, la requérante reproche à la chambre de recours d’avoir appliqué, en l’espèce, un standard plus strict que celui utilisé pour d’autres types de marques pour apprécier le caractère distinctif de la marque demandée, puisqu’elle n’a pas examiné la demande sur la base de ses propres mérites et en tenant compte des faits spécifiques de l’affaire, mais qu’elle a opposé « un refus standardisé ».

Met betrekking tot artikel 10bis van de richtlijn 85/337/EEG (thans artikel 11 van de richtlijn 2011/92/EU), heeft het Hof van Justitie als volgt geoordeeld : « 47. Wat in casu in de eerste plaats het criterium betreft dat gebaseerd is op het causaal verband dat tussen de aangevoerde procedurefout en de inhoud van het bestreden definitieve besluit moet bestaan (hierna : ' causaliteitscriterium '), zij opgemerkt dat de wetgever van de Unie, door te bepalen dat de lidstaten ervoor moeten zorgen dat de leden van het betrokken publiek in beroep kunnen gaan om de materiële of formele rechtmatigheid van een besluit, handelen of nalaten vallend onder de bepalingen van richtlijn 85/337 aan te vechten, de middelen die ter ondersteuning van een dergelijk beroep kunnen worden aangevoerd, geenszins heeft beperkt, zoals in punt 36 van het onderhavige arrest in herinnering is gebracht. Hij had in elk geval niet de bedoeling om de mogelijkheid om een procedurefout aan te voeren afhankelijk te stellen van de voorwaarde dat de procedurefout de inhoud van het aangevochten definitieve besluit beïnvloedt. 48. Gelet op het feit dat deze richtlijn onder andere tot doel heeft procedurele waarborgen vast te leggen die moeten zorgen voor een betere voorlichting en inspraak van het publiek in het kader van de milieueffectbeoordeling van openbare en particuliere projecten die een aanzienlijk effect op het milieu kunnen hebben, speelt het toezicht op de naleving van de procedureregels op dat gebied trouwens een bijzonder belangrijke rol. Bijgevolg moet het betrokken publiek overeenkomstig de doelstelling om het een ruime toegang tot de rechter te verlenen, in beginsel iedere procedurefout kunnen aanvoeren ter onderbouwing van een beroep waarmee de rechtmatigheid van een in de richtlijn bedoeld besluit wordt betwist. 49. Vaststaat evenwel dat niet iedere procedurefout noodzakelijkerwijs gevolgen heeft die invloed kunnen hebben op de inhoud van een dergelijk besluit, zodat een procedurefout die ...
En ce qui concerne l'article 10bis de la directive 85/337/CEE (actuellement l'article 11 de la directive 2011/92/UE), la Cour de justice a jugé ce qui suit : « 47. En l'occurrence, et s'agissant, en premier lieu, du critère tiré du lien de causalité qui doit exister entre le vice de procédure invoqué et le sens de la décision finale contestée (ci-après : le ' critère de causalité '), il doit être relevé que, en exigeant que les Etats membres veillent à ce que les membres du public concerné puissent former un recours pour contester la légalité, quant au fond ou à la procédure, des décisions, des actes ou des omissions relevant des dispositions de la directive 85/337, le législateur de l'Union n'a, comme il a été rappelé au point 36 du présent arrêt, aucunement limité les moyens qui peuvent être invoqués à l'appui d'un recours. Il n'a, dans tous les cas, pas entendu lier la possibilité d'invoquer un vice de procédure à la condition qu'il ait une incidence sur le sens de la décision finale contestée. 48. Au demeurant, dès lors que cette directive a notamment pour objet de fixer des garanties procédurales permettant en particulier une meilleure information et une participation du public dans le cadre de l'évaluation des incidences sur l'environnement des projets publics et privés susceptibles d'avoir un impact important sur cet environnement, le contrôle du respect des règles de procédure dans ce domaine revêt une importance particulière. Conformément à l'objectif visant à lui donner un large accès à la justice, le public concerné doit donc pouvoir, par principe, invoquer tout vice de procédure à l'appui d'un recours en contestation de la légalité des décisions visées par ladite directive. 49. Toutefois, il ne saurait être contesté que tout vice de procédure n'emporte pas nécessairement de conséquences de nature à affecter le sens d'une telle décision et que, par suite, il ne peut, dans ce cas, être regardé comme lésant dans ses droits celui qui l'invoque. Dans un tel c ...

59. In casu zij opgemerkt dat het Bundesverfassungsgericht zich, voor zover het in zijn arrest van 28 maart 2006 en zijn beschikking van 2 augustus 2006 heeft vastgesteld dat een monopolie zoals het in het hoofdgeding aan de orde zijnde niet aan de vereisten van het Grundgesetz voldoet, niet heeft uitgesproken over de verenigbaarheid van dat monopolie met het gemeenschapsrecht, maar integendeel in het betrokken arrest heeft opgemerkt dat het zich die zaak daartoe onbevoegd achtte.
59. En l'occurrence, il peut être relevé que, en jugeant, dans ses arrêt et ordonnance susmentionnés, respectivement, des 28 mars 2006 et 2 août 2006, qu'un monopole tel que celui en cause au principal méconnaissait les exigences de la loi fondamentale, le Bundesverfassungsgericht ne s'est pas prononcé sur la compatibilité de ce monopole avec le droit communautaire, ladite juridiction ayant tout au contraire souligné, dans ledit arrêt, qu'elle se considérait, en l'occurrence, sans compétence pour ce faire.

Rekening houdend met het feit dat het in de hoedanigheid van vluchteling is dat de voornoemde verzoekende partij een machtiging tot verblijf op het Belgische grondgebied heeft verkregen, heeft zij geen belang meer om een machtiging tot verblijf om andere redenen, in casu om medische redenen, aan te vragen.
Compte tenu de ce que c'est en qualité de réfugiée que la partie requérante précitée a obtenu une autorisation de séjour sur le territoire belge, elle n'a plus intérêt à demander une autorisation de séjour pour d'autres motifs, en l'occurrence des motifs médicaux.

Zij betoogt dat de door de wetgever nagestreefde doelstellingen en de door hem aangewende middelen niet op elkaar zouden zijn afgestemd, dat er geen betrouwbare, statistische of wetenschappelijke gegevens voorhanden zouden zijn waaruit de toename blijkt van de gewelddaden die de bestreden wet zou willen bestraffen, dat die wet en de strengere straffen die ze impliceert geen ontradend effect zouden hebben (omdat de handelingen van de delinquenten niet rationeel zijn en omdat het onwaarschijnlijk is dat laatstgenoemden kennis nemen van de wetswijzigingen), dat de bestreden maatregel niet doeltreffend zou zijn (omdat de strafverzwaring geen positieve weerslag heeft op de recidive) en dat de beste bescherming van de slachtoffers die de doelstelling van de wetgever vormt, niet kan worden gewaarborgd door een almaar strenger strafsysteem maar door maatregelen die rechten toekennen aan de slachtoffers (eerste onderdeel).
Elle soutient qu'il n'y aurait pas d'adéquation entre les objectifs poursuivis par le législateur et les moyens qu'il a mis en oeuvre, qu'il n'y aurait pas de données statistiques ou scientifiques fiables établissant l'augmentation des violences que la loi attaquée entendrait réprimer, que celle-ci et l'accroissement de la sévérité de la peine qu'elle implique n'auraient pas d'effet dissuasif (parce que les agissements des délinquants ne sont pas rationnels et parce qu'il est improbable que ces derniers prennent connaissance des modifications législatives), que la mesure attaquée ne serait pas efficace (parce l'alourdissement des peines n'a pas d'effet positif sur la récidive) et que la meilleure protection des victimes qui constitue l'objectif du législateur ne peut être garantie par la sévérité croissante du système pénal mais par des mesures ouvrant des droits aux victimes (première branche).

Overwegende, wat betreft de motieven die in casu door de verwerende partij worden aangevoerd om te weigeren inzage te verlenen van het fiscaal dossier van verzoeksters gewezen echtgenoot, dat het bepaalde in artikel 6, § 2, 2°, van de wet van 11 april 1994 alleen verstaan moet worden binnen de perken van een wettelijke geheimhoudingsverplichting en dat het fiscale beroepsgeheim, zoals wordt vermeld in het eerste lid van artikel 337 van het WIB 92, alleen geldt buiten de uitoefening van het ambt; dat het tweede lid van dezelfde bepaling die interpretatie adstrueert in zoverre het ervan uitgaat dat de ambtenaren van de administratie der directe belastingen binnen de uitoefening van hun ambt blijven wanneer zij aan andere administratieve diensten van de Staat en aan rechtscolleges de inlichtingen verstrekken die in de fiscale dossiers voorkomen; dat de wet van 11 april 1994 aan die opsomming van degenen die aanspraak kunnen maken op het fiscaal geheim, impliciet doch stellig de particulieren heeft toegevoegd die, in de uitoefening van hun grondwettelijk recht en onder de voorwaarden gesteld in de wetgeving, inzage vragen van het fiscaal dossier; dat hoewel artikel 6, § 2, 1°, van de wet van 11 april 1994, wat de inachtneming van de persoonlijke levenssfeer van de gewezen echtgenoot betreft, de administratieve overheid dwingt een aanvraag om inzage van een bestuursdocument, gedaan met toepassing van de genoemde wet, af te wijzen, wanneer de bekendmaking afbreuk doet aan de persoonlijke levenssfeer, behoudens voorafgaand instemming van de betrokken persoon, er op grond van de in beginsel vertrouwelijke aard van het fiscaal dossier evenwel geen reden bestaat om af te wijken van het fundamentele recht van de belastingplichtige om de gegrondheid van een schuld die het bestuur van hem vordert te betwisten, wat het recht impliceert om zich de gegevens te laten meedelen die noodzakelijk zijn om de door het bestuur aangevoerde gegevens te begrijpen en in voorkomend geval te ...
Considérant, quant aux motifs avancés en l'espèce par la partie adverse pour refuser de donner accès au dossier fiscal de l'ex-conjoint de la requérante, que l'obstacle inscrit à l'article 6, § 2, 2°, de la loi du 11 avril 1994 ne s'entend que dans les limites d'une obligation légale de secret et que le secret professionnel fiscal ne vaut, comme l'indique l'alinéa 1 de l'article 337 du C. I. R. 92, qu'en dehors de l'exercice des fonctions; que l'alinéa 2 de la même disposition appuie cette interprétation dans la mesure où il répute agir dans l'exercice de leurs fonctions les fonctionnaires de l'administration des contributions directes qui communiquent aux autres services administratifs de l'Etat et aux juridictions les renseignements figurant dans des dossiers fiscaux; que la loi du 11 avril 1994 a implicitement mais certainement ajouté à cette énumération des bénéficiaires des secrets fiscaux, les particuliers qui, dans l'exercice de leur droit constitutionnel et aux conditions fixées par la législation, demandent un accès au dossier fiscal; que si, en ce qui concerne le respect de la vie privée de l'ex-conjoint, l'article 6, § 2, 1°, de la loi du 11 avril 1994 contraint l'autorité administrative à refuser l'accès à un document administratif pour une demande adressée en application de ladite loi lorsque la publicité porte atteinte à la vie privée, sauf accord préalable écrit de la personne concernée, le caractère en principe confidentiel du dossier fiscal ne justifie cependant pas que l'on déroge au droit fondamental du contribuable de contester le bien-fondé d'une dette que l'administration lui réclame, ce qui implique le droit de se faire communiquer les données nécessaires pour comprendre et le cas échéant contester les éléments avancés par l'administration; qu'en l'occurrence, la requérante prouve un intérêt particulier à connaître la situation fiscale de son ex-conjoint puisque c'est sur son patrimoine que la partie adverse entend récupérer les impôts imp ...

Deze zienswijze heeft tot gevolg dat een advocaat met een langdurige balie-ervaring (soms wel meer dan 20 jaar) die zich tevens als plaatsvervangend rechter of als plaatsvervangend raadsheer heeft ingezet, en geslaagd is voor het examen inzake beroepsbekwaamheid, in het kader van de hoger genoemde interpretatie van artikel 207, § 3, van het Gerechtelijk Wetboek aan veel strengere benoemingsvoorwaarden casu quo ervaringseisen, onderworpen zou worden, dan een gerechtelijk stagiair of een magistraat die enkel 5 jaar praktijkervaring in het gerecht dient te kunnen aantonen.
Ceci implique qu'un avocat disposant d'une longue expérience au barreau (parfois de plus de 20 ans), ayant également siégé comme juge suppléant ou conseiller suppléant et ayant, en plus, réussi l'examen d'aptitude professionnelle, se verra selon l'interprétation précitée de l'article 207, § 3, du Code judiciaire, soumis à des conditions de nomination, en matière d'expérience professionnelle, beaucoup plus sévères qu'un stagiaire judiciaire ou qu'un magistrat qui ne doivent apporter la preuve que de cinq années d'expérience pratique.

Het koninklijk besluit van 30 april 1991 tot toekenning van een premie voor tweetaligheid aan het personeel van de rijksbesturen is van toepassing op de vastbenoemde ambtenaren en contractuele personeelsleden van het ministerie van Financiën op voorwaarde dat zij tewerkgesteld zijn met een contract van onbepaalde duur, die 1. voor een examencommissie, samengesteld door de afgevaardigd bestuurder van Selor - Selectiebureau van de federale overheid -, het bewijs hebben geleverd dat zij de tweede landstaal kennen, of op grond van hun diploma van dit examen zijn vrijgesteld, en dat het uitgereikte bewijs omtrent de taalkennis overeenstemt met het niveau van hun graad; men heeft in casu de keuze tussen de diverse taalexamens voorzien in het koninklijk besluit van 8 maart 2001 tot vaststelling van de voorwaarden voor het uitreiken van de bewijzen omtrent de taalkennis voorgeschreven bij artikel 53 van de wetten op het gebruik van de talen in bestuurszaken samengevat op 18 juli 1966; 2. hun administratieve standplaats gevestigd hebben in het tweetalige Brusselse Hoofdstedelijk Gewest of dat zij aangewezen zijn voor een dienst waar de tweetaligheid van het personeel wordt opgelegd of toegestaan door een wettelijke bepaling; 3. in dienstactiviteit zijn en een wedde genieten.
L'arrêté royal du 30 avril 1991 accordant une prime de bilinguisme au personnel des administrations de l'État s'applique aux fonctionnaires nommés à titre définitif et aux membres du personnel contractuels du ministère des Finances à la condition qu'ils soient employés au moyen d'un contrat à durée indéterminée, et 1. qu'ils aient prouvé devant une commission d'examen, composée de l'administrateur délégué du Selor - Bureau de sélection de l'administration fédérale - qu'ils connaissent la deuxième langue nationale, ou, que, sur la base de leur diplôme, ils soient dispensés de cet examen, et que la délivrance du certificat de connaissances linguistiques corresponde au niveau de leur grade; on a en l'espèce le choix entre les divers examens linguistiques prévus dans l'arrêté royal du 8 mars 2001 fixant les conditions de délivrance des certificats de connaissances linguistiques prévus à l'article 53 des lois sur l'emploi des langues en matière administrative coordonnées le 18 juillet 1966; 2. qu'ils aient établi leur poste administratif dans la Région bilingue de Bruxelles-Capitale ou qu'ils aient été affectés à un service où le bilinguisme du personnel est imposé ou permis par une disposition légale; 3. qu'ils soient en activité de service et qu'ils bénéficient d'un traitement.

In het geval dat het geacht lid aanhaalt vestig ik er nochtans de aandacht op dat, hoewel de VCT oordeelde dat het voorgelegde bewijsstuk, in casu een videocassette, onvoldoende was om te besluiten of de klacht al dan niet gefundeerd was, zij: - in een brief van 10 februari 1998, de voorzitter van de ziekenhuisvereniging Etterbeek-Elsene erop gewezen heeft dat het onthaalpersoneel van het ziekenhuis, met toepassing van artikel 21, § 5, en artikel 35, § 1, a), van de gecoördineerde wetten, moet beschikken over een aan de functie aangepaste kennis van de tweede taal; - een afschrift van dit advies aan de klager gezonden heeft; - een afschrift van dit advies eveneens gezonden heeft aan de bevoegde leden van het Verenigd College van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie, dat met toepassing van artikel 60, vierde lid, van de bijzondere wet van 12 januari 1989 met betrekking tot de Brusselse instellingen, belast is met het toezicht over de gemeenschapsaangelegenheden gemeen aan beide gemeenschappen van Brussel-hoofdstad.
Dans le cas évoqué par l'honorable membre, bien que la CPCL ait estimé que le moyen de preuve qui lui avait été présenté, en l'occurrence une cassette vidéo, n'était pas de nature à lui permettre de se prononcer sur le caractère fondé ou non de la plainte, je tiens toutefois à préciser: - que par lettre du 10 février 1998, la Commission a signalé au président de l'association hospitalière Etterbeek-Ixelles qu'en application des articles 21, § 5, et 35, § 1er, a), des lois coordonnées, le personnel d'accueil est tenu de posséder de la seconde langue une connaissance appropriée à la fonction; - qu'elle a transmis une copie de cet avis au plaignant; - qu'elle a également envoyé une copie de cet avis aux membres compétents du Collège réuni de la Commission communautaire commune, lequel, en application de l'article 60, alinéa 4, de la loi spéciale du 12 janvier 1989 relative aux Institutions bruxelloises, est chargé de la tutelle sur les matières communautaires communes aux deux communautés de Bruxelles-capitale.