Traduction de «l'arrêt rechtskundig weekblad » (Français → Néerlandais) :

Dans son arrêt du 3 mai 1993 (Rechtskundig Weekblad , 1993-1994, colonne 371, note), la Cour de cassation a estimé qu'il ressort des constatations de l'arrêt contesté de la Cour d'appel de Bruxelles du 20 février 1992 que la collaboration active du joueur au jeu de bingo, à savoir le fait de prêter attention, de marquer des chiffres sur une carte et de crier un mot est étrangère à la désignation du gagnant par le sort et se rapporte uniquement à l'activité consistant à noter et à faire connaître cette désignation.
In haar arrest van 3 mei 1993 heeft het Hof van Cassatie (Rechtskundig Weekblad , 1993-1994, kolom 317, noot) beslist dat uit de vaststelling van het bestreden arrest van het Hof van Beroep te Brussel van 20 februari 1992 blijkt dat de actieve medewerking van de speler ter gelegenheid van het kienspel, namelijk het aandacht schenken, het aanmerken van cijfers op een kaart en het roepen van een woord, geen uitstaande heeft met het aanwijzen van de winnaar door het lot, doch enkel met het noteren en bekend maken van die aanwijzing.

Cela ressort notamment de son arrêt du 5 janvier 1996, publié au Rechtskundig Weekblad 1996-1997, nº 7 du 19 octobre 1996.
Dat blijkt onder meer in zijn arrest van 5 januari 1996, gepubliceerd in het Rechtskundig Weekblad 1996-1997, nr. 7 van 19 oktober 1996.

(202) Cela a été admis, par exemple, par la cour d'appel de Gand dans son arrêt du 26 avril 1973, Rechtskundig Weekblad, 1973-1974, col. 1886.
(22) Dit is bijvoorbeeld aanvaard door het Hof van Beroep te Gent in zijn arrest van 26 april 1973, RW, 1973-1974, blz. 1886.

(60) Cela a été admis, par exemple, par la cour d'appel de Gand dans son arrêt du 26 avril 1973, Rechtskundig Weekblad, 1973-1974, col. 1886.
(60) Dit is bijvoorbeeld aanvaard door het Hof van Beroep te Gent in zijn arrest van 26 april 1973, RW, 1973-1974, blz. 1886.

Si, dans son arrêt du 9 octobre 1992, la Cour de cassation a jugé « que la décision suivant laquelle le conseil de l'Ordre réduit les honoraires d'un avocat et ordonne une restitution en vertu de l'article 459, alinéa 2, du Code judiciaire, sans infliger de sanction disciplinaire, ne constitue pas une sentence rendue en matière disciplinaire susceptible d'être frappée d'appel conformément à l'article 468 du Code judiciaire », elle a également constaté que l'avocat a le droit de s'adresser au juge (version intégrale de l'arrêt : Rechtskundig Weekblad, 1992-1993, p. 753).
Ofschoon het Hof van Cassatie in zijn arrest van 9 oktober 1992 heeft beslist dat « de beslissing waarbij de raad van de Orde krachtens artikel 459, tweede lid, van het Gerechtelijk Wetboek het ereloon van de advocaat vermindert en de teruggave beveelt, zonder een tuchtstraf op te leggen, geen beslissing in tuchtzaken is waartegen krachtens artikel 468 van het Gerechtelijk Wetboek hoger beroep kan worden ingesteld », heeft het eveneens vastgesteld dat de advocaat het recht heeft om zich tot het gerecht te wenden (integrale versie van het arrest : Rechtskundig Weekblad, 1992-1993, p. 753).

L'absence de promulgation d'un arrêté d'exécution dans un délai de trois ans à dater de l'adoption de la loi du 9 avril 1980 organisant la rémunération des avocats stagiaires chargés de l'assistance judiciaire fait en sorte que le délai raisonnable dont dispose le pouvoir exécutif pour promulguer un arrêté en la matière est dépassé et que, partant, l'Etat belge se rend coupable de négligence par omission au sens de l'article 1382 du Code civil (justice de paix d'Anvers - 23 août 1983 - «Rechtskundig Weekblad», 29 octobre 1983, col.
«Door het niet uitvaardigen van een uitvoeringsbesluit gedurende een termijn van drie jaar na de totstandkoming van de wet van 9 april 1980 betreffende de bezoldiging van de advocaten-stagiairs belast met de rechtsbijstand, is de redelijke termijn waarover de uitvoerende macht beschikt om desaangaande een besluit uit te vaardigen overschreden, en maakt de Belgische Staat zich dan ook schuldig aan nalatigheid door verzuim in de zin van artikel 1382 van het Burgerlijk Wetboek» (vredegerecht Antwerpen - 23 augustus 1983 - Rechtskundig Weekblad, 29 oktober 1983, kol.

Dans deux arrêts prononcés le 8 janvier 1993 («Rechtskundig Weekblad 1992-1993», p. 1441 et p. 1771), la Cour de cassation a cependant décidé que ni un accroissement d'impôt établi en vertu du Code des impôts sur les revenus, ni une amende administrative n'ont le caractère d'un impôt dont question à l'article 418, CIR 92, de sorte qu'aucun intérêt moratoire ne peut être octroyé lors du remboursement de tels accroissements ou amendes.
In twee arresten die beide op 8 januari 1993 zijn uitgesproken (Rechtskundig Weekblad 1992-1993, blz. 1441 en blz. 1771) heeft het Hof van Cassatie evenwel beslist dat noch een krachtens het Wetboek van de inkomstenbelastingen opgelegde belastingverhoging noch een administratieve boete het karakter heeft van een belasting waarvan sprake in artikel 418, WIB 92, zodat geen moratoriuminteresten kunnen worden toegekend bij de terugbetaling van zulke verhogingen of boeten.

Dans un arrêt rendu à Courtrai le 30 novembre 1999 dans le cadre de l'examen d'une demande de désignation d'un administrateur provisoire, et publié dans la revue «Rechtskundig Weekblad» (2002-2003, n° 19, du 11 janvier 2003, p. 758), le juge de paix déclare ce qui suit (traduction): «Nous avons entendu en notre audience du 13 septembre 1999 en chambre du conseil le directeur de la maison de repos et de soins de (.), à savoir M (.), domicilié à (.).
In een vonnis van de vrederechter van Kortrijk van 30 november 1999, gepubliceerd in het Rechtskundig Weekblad (2002-2003, nr. 19 van 11 januari 2003, blz. 758) wordt, ingevolge een vraag tot aanstelling van een voorlopig bewindvoerder, in het kader van het onderzoek van deze vraag door de vrederechter in zijn vonnis het volgende gezegd: «De directeur van het rust- en verzorgingstehuis te (.), meer bepaald de heer (.), wonende te (.), werd door ons gehoord op onze zitting van 13 september 1999 in raadkamer.

Dans son arrêt du 1er mars 1995, la cour d'appel de Gand affirme le principe selon lequel, en cas de faillite de l'employeur, le privilège du travailleur est limité au salaire net («Rechtskundig Weekblad» du 20 janvier 1996).
In haar arrest van 1 maart 1995 bevestigt het hof van beroep te Gent het principe dat het voorrecht van de werknemer, in geval van faillissement van de werkgever, beperkt is tot het nettoloon (Rechtskundig Weekblad van 20 januari 1996).