Vertaling van "strafrechtelijke wettigheidsbeginsel omdat die bepalingen strafbaarstellingen zouden " (Nederlands → Duits) :

Uit het verzoekschrift blijkt genoegzaam dat de verzoekende partijen de met de desbetreffende middelen bestreden artikelen verwijten in strijd te zijn met het door de artikelen 12 en 14 van de Grondwet gewaarborgde strafrechtelijke wettigheidsbeginsel, omdat die bepalingen strafbaarstellingen zouden bevatten die onvoldoende duidelijk en voorspelbaar zouden zijn.
Aus der Klageschrift geht zur Genüge hervor, dass die klagenden Parteien bemängeln, dass die mit den betreffenden Klagegründen angefochtenen Artikel gegen das durch die Artikel 12 und 14 der Verfassung gewährleistete Legalitätsprinzip in Strafsachen verstiessen, da diese Bestimmungen Unterstrafestellungen enthielten, die unzureichend deutlich und vorhersehbar seien.

Uit het verzoekschrift blijkt genoegzaam dat de verzoekende partijen de bestreden artikelen 21 tot 26 verwijten in strijd te zijn met het door de artikelen 12 en 14 van de Grondwet gewaarborgde strafrechtelijke wettigheidsbeginsel, omdat die bepalingen strafbaarstellingen zouden bevatten die onvoldoende duidelijk en voorspelbaar zouden zijn.
Aus der Klageschrift geht zur Genüge hervor, dass die klagenden Parteien bemängeln, dass die angefochtenen Artikel 21 bis 26 gegen das durch die Artikel 12 und 14 der Verfassung gewährleistete Legalitätsprinzip in Strafsachen verstiessen, da diese Bestimmungen Unterstrafestellungen enthielten, die unzureichend deutlich und vorhersehbar seien.

In een eerste middel voeren de verzoekende partijen aan dat de bestreden artikelen 21 tot 26 niet bestaanbaar zouden zijn met artikel 14 van de Grondwet, doordat die bepalingen strafbaarstellingen zouden bevatten die niet zouden voldoen aan het strafrechtelijk wettigheidsbeginsel.
In einem ersten Klagegrund führen die klagenden Parteien an, die angefochtenen Artikel 21 bis 26 seien nicht vereinbar mit Artikel 14 der Verfassung, da diese Bestimmungen Unterstrafestellungen enthielten, die nicht dem Legalitätsprinzip in Strafsachen entsprächen.

In het eerste middel in de zaak nr. 4312 voeren de verzoekende partijen aan dat de artikelen 20, 22, 23, 24 en 25 van de Antiracismewet, zoals ingevoegd bij de wet van 10 mei 2007, niet bestaanbaar zijn met het strafrechtelijke wettigheidsbeginsel, doordat die bepalingen misdrijven invoeren, maar daarbij het substantiële onderdeel ervan, namelijk « discriminatie », op een uiterst vage en onvoorzienbare wijze zouden onderverdelen in vier verschillende handelingen, namelijk (1) opzettelijke directe discriminatie, (2) opzettelijke indirecte discriminatie, (3) opdracht tot discrimineren en (4) intimidatie.
Im ersten Klagegrund in der Rechtssache Nr. 4312 führen die klagenden Parteien an, die Artikel 20, 22, 23, 24 und 25 des Antirassismusgesetzes, eingefügt durch das Gesetz vom 10. Mai 2007, seien unvereinbar mit dem Legalitätsprinzip in Strafsachen, da diese Bestimmungen Straftaten einführten, dabei jedoch einen wesentlichen Teil davon, nämlich « Diskriminierung », auf äusserst vage und unvorhersehbare Weise in vier verschiedene Handlungen unterteilten, nämlich (1) absichtliche unmittelbare Diskriminierung, (2) absichtliche mittelbare Diskriminierung, (3) Anweisung zur Diskriminierung und (4) Belästigung.

De verzoekende partijen voeren aan dat die bepalingen het gelijkheidsbeginsel schenden doordat zij aan particulieren dezelfde normen opleggen als aan de overheid (eerste onderdeel), dat zij het gelijkheidsbeginsel, het strafrechtelijke wettigheidsbeginsel en het beginsel « nullum crimen sine culpa » schenden doordat de discriminatie niet opzettelijk moet zijn gepleegd om de discriminerende handelingen strafbaar te kunnen stellen (tweede onderdeel) en dat zij het gelijkheidsbeginsel, het eigendomsrecht, de vrijheid van meningsuiting en het recht op culturele en maatschappelijke ontplooiing schenden doordat de erin vervatte definities te vaag en te algemeen zijn en doordat zij een foutloze en schadeloze aansprakelijkheid zouden invoeren (derde tot zesde onderdeel).
Die klagenden Parteien führen an, diese Bestimmungen verstiessen gegen den Gleichheitsgrundsatz, indem sie Privatpersonen die gleichen Normen auferlegten wie den Behörden (erster Teil), indem sie den Gleichheitsgrundsatz, das Legalitätsprinzip in Strafsachen und den Grundsatz « nullum crimen sine culpa » verletzten, da die Diskriminierung nicht absichtlich begangen worden sein müsse, um die diskriminierenden Handlungen unter Strafe stellen zu können (zweiter Teil), und sie verstiessen gegen den Gleichheitsgrundsatz, das Eigentumsrecht, die Freiheit der Meinungsäusserung sowie das Recht auf kulturelle und soziale Entfaltung, da die darin enthaltenen Definitionen zu vage und zu allgemein seien und da sie eine Haftbarkeit ohne Fehler und ohne Schaden einführten (dritter bis sechster Teil).