- (FR) Mevrouw de Voorzitter, waarde collega’s, op deze achtste aflevering van de Werelddag tegen de doodstraf denk ik aan allen die niet voor de dood werden gespaard: aan de 200 000 onschuldige ongeboren kinderen die elk jaar in Frankrijk worden afgevoerd, aan Natacha Mougel, die jonge vrouw van 29 jaar die enkele weken geled
en dodelijk met een schroevendraaier werd verwond door een recidivist, aan het kind van vier jaar dat enkele dagen geleden vlakbij mijn woning in Meyzieu werd gekeeld, aan de oudere heer die in januari in Roquebrune werd neergestoken door een man die al werd vervolgd voor aanvallen met een mes, aan de zeshonderd tot
...[+++] zevenhonderd onschuldigen die jaarlijks in Frankrijk worden gedood en aan de vele duizenden anderen in Europa en in de wereld; aan Marie-Christine Hodeau, Nelly Cremel, Anne-Lorraine Schmitt en zo veel anderen die enkel schuldig waren aan het feit dat ze op een dag het pad kruisten van een crimineel die vaak door de rechter in vrijheid was gesteld na een eerste, weerzinwekkende misdaad, aan de slachtoffers van types als Dutroux, Evrard en Fourniret, wier levens – als ze daarvan niet zijn beroofd – voorgoed zijn vernield; aan de doden in Londen, Madrid en elders, slachtoffers van blind terrorisme.– (FR) Madam President, ladies and gentlemen, for the eighth World day against the death penalty, I have a thought for all those who have not been spared death: for the 200 000 innocent unborn children we get rid of every year in France; for Natasha Mougel, the young 29-year-old woman murdered a few weeks
ago, stabbed with a screwdriver by a repeat offender; for the four year-old child whose throat was cut a few days ago near my home in Meyzieu; for the elderly gentleman stabbed in Roquebrune in January by a man who had already been prosecuted for knife attacks; for the six to seven hundred innocent people killed each year in France
...[+++]and the many thousands of others in Europe and across the world; for Marie-Christine Hodeau, Nelly Cremel, Anne-Lorraine Schmitt and so many like them, whose only crime was to one day cross the path of a criminal freed by the law after committing a first terrible crime; for the victims of all the likes of Dutroux, Evrard and Fourniret, whose lives have been wrecked forever if not lost; for those who were killed in London, Madrid and elsewhere, victims of blind terrorism.
