Vertaling van "vraag verwijst heeft " (Nederlands → Frans) :

In tegenstelling tot wat het geachte parlementslid afleidt uit het rapport waarnaar hij in zijn vraag verwijst, heeft Frankrijk de protocollen van 12 februari 2004 [nog niet geratificeerd] (meer precies, het Protocol tot wijziging van de Conventie van Parijs van 29 juli 1960 inzake wettelijke aansprakelijkheid op het gebied van de kernenergie, als gewijzigd bij het Aanvullend Protocol van 28 januari 1964 en bij het Protocol van 16 november 1982, gedaan te Parijs op 12 februari 2004 en het Protocol tot wijziging van de Conventie van Brussel van 31 januari 1963 aanvullend aan de Conventie van Parijs van 29 juli 1960 inzake de wettelijke aansprakelijkheid, gewijzigd door het Aanvullend Protocol van 28 januari 1984 et door het Protocol van 16 november 1982, gedaan te Parijs op 12 februari 2004).
Contrairement à ce qu'infère l'honorable membre du rapport cité dans sa question, la France n'a pas encore ratifié les protocoles du 12 février 2004 (plus précisément, le Protocole amendant la Convention de Paris du 29 juillet 1960 sur la responsabilité civile dans le domaine de l'énergie nucléaire, amendée par le protocole additionnel du 28 janvier 1964, par le protocole du 16 novembre 1982, fait à Paris le 12 février 2004 et le Protocole amendant la Convention de Bruxelles du 31 janvier 1963, complémentaire à la convention de Paris du 29 juillet 1960 sur la responsabilité civile dans le domaine de l'énergie nucléaire, amendée par le protocole additionnel du 28 janvier 1964 et par le protocole du 16 novembre 1982, fait à Paris le 12 février 2004).

Ik veronderstel dat uw vraag verwijst naar de contingentering die betrekking heeft op de indiening van een nieuw stageplan om zich te specialiseren.
Je suppose que votre question fait référence au contingentement, qui lui, porte sur l'introduction d'un nouveau plan de stage pour se spécialiser.

Aangezien de prejudiciële vraag betrekking heeft op artikel 81 van de wet van 4 augustus 1996 en die bepaling met name verwijst naar de artikelen 86 en 87, die, zoals in B.4.3 tot B.4.5 is vermeld, gedragingen strafbaar stellen die de beklaagde voor de verwijzende rechter worden verweten, dient de prejudiciële vraag ontkennend te worden beantwoord om redenen die identiek zijn aan die van het voormelde arrest nr. 77/2013.
Dès lors que la question préjudicielle porte sur l'article 81 de la loi du 4 août 1996 et que cette disposition renvoie notamment aux articles 86 et 87 qui incriminent, ainsi qu'il est dit en B.4.3 à B.4.5, les comportements reprochés au prévenu devant le juge a quo, la question préjudicielle appelle une réponse négative pour des motifs identiques à ceux de l'arrêt n° 77/2013 précité.

De vraag verwijst naar de periode midden 2008 toen bpost een aantal wijzigingen heeft aangebracht aan het product Distripost.
La question fait référence à la période mi-2008 dans laquelle bpost a fait plusieurs modifications au produit Distripost.

Het Grondwettelijk Hof, samengesteld uit de voorzitters J. Spreutels en E. De Groot, en de rechters A. Alen, T. Merckx-Van Goey, P. Nihoul, T. Giet en R. Leysen, bijgestaan door de griffier F. Meersschaut, onder voorzitterschap van voorzitter J. Spreutels, wijst na beraad het volgende arrest : I. Onderwerp van de prejudiciële vraag en rechtspleging Bij arrest van 12 december 2014 in zake de nv « Etablissements L. Lacroix Fils » tegen de stad Bergen, waarvan de expeditie ter griffie van het Hof is ingekomen op 22 december 2014, heeft het Hof van Beroep te Bergen de volgende prejudiciële vraag gesteld : « Schenden artikel 7 van de wet van 23 december 1986 betreffende de invordering en de geschillen ter zake van provinciale en plaatselijke heffingen en artikel 378 van het Wetboek van de inkomstenbelastingen 1992, waarnaar het verwijst, in die zin geïnterpreteerd dat zij niet vereisen dat een beroep voor het hof van beroep inzake gemeentelijke heffingen aan de bestendige deputatie moet worden betekend, de artikelen 10, 11 en 172 van de Grondwet in zoverre zij, volgens die interpretatie, een verschil in behandeling invoeren tussen de belastingschuldigen die in rechte treden tegen een provinciale heffing of tegen een gemeentelijke heffing, doordat, in het eerste geval, het dossier wordt neergelegd ter griffie van het hof van beroep door de provincie, die optreedt als beroepsinstantie en als partij in het rechtsgeding, ingevolge de betekening aan haar, waarbij die neerlegging de termijn van 60 dagen doet ingaan die het de belastingplichtige mogelijk maakt nieuwe grieven te doen gelden, terwijl, in het tweede geval, aangezien de betekening aan de bestendige deputatie van de provincie, die enkel als beroepsinstantie optreedt, niet plaatsvindt en de neerlegging van het dossier die ingevolge de betekening moet geschieden, evenmin heeft plaatsgevonden, de voormelde termijn van 60 dagen geen aanvang neemt ?
La Cour constitutionnelle, composée des présidents J. Spreutels et E. De Groot, et des juges A. Alen, T. Merckx-Van Goey, P. Nihoul, T. Giet et R. Leysen, assistée du greffier F. Meersschaut, présidée par le président J. Spreutels, après en avoir délibéré, rend l'arrêt suivant : I. Objet de la question préjudicielle et procédure Par arrêt du 12 décembre 2014 en cause de la SA « Etablissements L. Lacroix Fils » contre la ville de Mons, dont l'expédition est parvenue au greffe de la Cour le 22 décembre 2014, la Cour d'appel de Mons a posé la question préjudicielle suivante : « L'article 7 de la loi du 23 décembre 1986 relative au recouvrement et au contentieux en matière de taxes provinciales et locales et l'article 378 du Code des impôts sur les revenus 1992, auquel il renvoie, tels qu'interprétés comme n'exigeant pas qu'un recours devant la cour d'appel en matière de taxes communales soit signifié à la députation permanente, violent-ils les articles 10, 11 et 172 de la Constitution en ce qu'ils instaurent, selon cette interprétation, une différence de traitement entre les redevables agissant à l'encontre d'une taxe provinciale ou d'une taxe communale, en ce que, dans la première hypothèse, le dossier est déposé au greffe de la cour d'appel par la province, agissant comme instance de recours et comme partie à l'instance judiciaire, suite à la signification intervenue auprès de celle-ci, ce dépôt faisant courir le délai de soixante jours permettant au contribuable de faire valoir des griefs nouveaux, alors que, dans la seconde hypothèse, la signification à la députation permanente de la province, agissant uniquement comme instance de recours, n'ayant pas lieu, le dépôt du dossier devant intervenir suite à la signification n'ayant pas non plus eu lieu, le délai précité de soixante jours ne commence pas à courir ?

Enkele dagen geleden heb ik een antwoord ontvangen van uw collega Jan Jambon, bevoegd voor Binnenlandse Zaken, in verband met een vraag die ik hem in april 2016 gesteld had betreffende de begeleiding van de gewonde slachtoffers van de aanslagen van 22 maart 2016. In het antwoord, dat enkele maanden op zich heeft laten wachten, verwijst hij eenvoudigweg naar uw expertise op dat vlak, met de vermelding dat er in de beheerscel overeengekomen werd dat het federaal parket en de FOD Volksgezondheid die aspecten voor hun rekening zullen nemen.
J'ai reçu, il y a quelques jours, une réponse liminaire de votre collègue Jan Jambon, en charge de l'Intérieur, quant à une question que je lui avais posée en avril 2016, relative à l'accompagnement des blessés des attentats du 22 mars 2016 Après plusieurs mois d'attente, il me renvoie tout simplement à votre expertise en la matière, me précisant que, je cite "il a été convenu en cellule de gestion que le parquet fédéral et le Service Public Fédéral Santé publique s'occuperont eux-mêmes de ces questions".

Hoewel de vraag verwijst naar een eigen recht op verschoonbaarheid dat wordt toegekend aan de echtgenoot en de voormalige echtgenoot van de gefailleerde bij het in het geding zijnde artikel 82, tweede lid, zoals gewijzigd bij de wet van 18 juli 2008 (terwijl die wet zich ertoe beperkt de regel die de wet van 2 februari 2005 ten gunste van de echtgenoot had ingevoerd, uit te breiden tot de voormalige echtgenoot, en dus niet de situatie van de echtgenoot wijzigt), en hoewel de motivering van het verwijzingsvonnis verwijst naar het geval van echtscheiding (terwijl te dezen een zaak bij de verwijzende rechter wordt aanhangig gemaakt door de weduwe van een gefailleerde die niet verschoonbaar werd verklaard), kan die vraag in die zin worden begrepen dat zij het verschil in behandeling betreft dat artikel 82, tweede lid, zou invoeren tussen de echtgenoot of voormalige echtgenoot van de gefailleerde, enerzijds, en de gefailleerde, anderzijds, doordat de niet-verschoonbaarverklaring een automatische weerslag heeft op de situatie van de eerstgenoemden, terwijl alleen de laatstgenoemde zijn standpunt kan doen gelden voor de rechter die zich uitspreekt over zijn verschoonbaarheid.
Bien que la question fasse référence à un droit propre à l'excusabilité conféré au conjoint et à l'ex-conjoint du failli par l'article 82, alinéa 2, en cause, modifié par la loi du 18 juillet 2008 (alors que cette loi se borne à étendre à l'ex-conjoint la règle que la loi du 2 février 2005 avait instaurée en faveur du conjoint et ne modifie donc pas la situation de celui-ci) et que la motivation du jugement a quo se réfère à l'hypothèse du divorce (alors qu'en l'espèce, le juge a quo est saisi par la veuve d'un failli déclaré non excusable), cette question peut être entendue comme portant sur la différence de traitement que l'article 82, alinéa 2, instaurerait entre le conjoint ou l'ex-conjoint du failli, d'une part, et le failli, d'autre part, en ce que la déclaration d'inexcusabilité a une incidence automatique sur la situation des premiers alors que seul le second est en mesure de faire valoir son point de vue devant le juge qui statue sur son excusabilité.

Hoewel de prejudiciële vraag in haar laatste alinea verwijst naar de persoon van wie het rechtgevende kind ten laste is, heeft de vraag betrekking op de situatie van het kind, rekening houdend met de nationaliteit van de ouder die het ten laste heeft, en niet op het vermoeden dat bij artikel 1, vierde en vijfde lid, is ingevoerd om de ouder van wie het kind ten laste is aan te wijzen en, via hem, de rechthebbende.
S'il est vrai qu'en son dernier alinéa, la question préjudicielle se réfère à la personne à la charge de laquelle se trouve l'enfant bénéficiaire, la question porte néanmoins sur la situation de l'enfant compte tenu de la nationalité du parent qui en a la charge et non sur la présomption que l'article 1, alinéas 4 et 5, établit pour désigner le parent à charge duquel l'enfant se trouve et, par là, l'attributaire.

De prejudiciële vraag heeft betrekking op het verschil in behandeling dat bestaat tussen de personen die hoger beroep aantekenen in een procedure van gemeen recht en diegenen die hoger beroep aantekenen tegen een beschikking die is gewezen op de vorderingen in verband met de respectieve rechten en plichten van de echtgenoten, met hun huwelijksvermogensstelsel en met bepaalde verplichtingen die ontstaan uit het huwelijk of de afstamming, in zoverre enkel de eerstgenoemden de verlenging van de termijn voor hoger beroep - bedoeld in artikel 50, tweede lid, van het Gerechtelijk Wetboek - genieten tot de vijftiende dag van het nieuw gerechtelijk jaar, wanneer de termijn is ingegaan en verstrijkt tijdens de gerechtelijke vakantie : het genoemde artikel 50 verwijst immers naar de in artikel 1051 van hetzelfde Wetboek bedoelde termijn voor hoger beroep; doordat het genoemde artikel 1051 echter in het eerste lid ervan bepaalt dat « de termijn om hoger beroep aan te tekenen [ . ] één maand [is], te rekenen van de betekening van het vonnis of de kennisgeving ervan overeenkomstig artikel 792, tweede en derde lid », verwijst het niet naar de beschikking waarvan kennis wordt gegeven op basis van het voormelde artikel 1253quater.
La question préjudicielle est relative à la différence de traitement existant entre les personnes interjetant appel dans une procédure de droit commun et celles interjetant appel d'une ordonnance rendue sur les demandes relatives aux droits et devoirs respectifs des époux, à leur régime matrimonial et à certaines obligations qui naissent du mariage ou de la filiation en ce que seules les premières bénéficient de la prorogation du délai d'appel - prévue à l'article 50, alinéa 2, du Code judiciaire - jusqu'au quinzième jour de l'année judiciaire nouvelle lorsque le délai a pris cours et expire pendant les vacances judiciaires : ledit article 50 fait en effet référence au délai d'appel prévu à l'article 1051 du même Code; or, en disposant, en son alinéa 1, que le « délai pour interjeter appel est d'un mois à partir de la signification du jugement ou de la notification de celui-ci faite conformément à l'article 792, alinéas 2 et 3 », ledit article 1051 ne fait pas référence à l'ordonnance notifiée sur la base de l'article 1253quater précité.

Mocht het tweede onderdeel van de vierde prejudiciële vraag worden geherformuleerd als vraag of artikel 11 van de Grondwet wordt geschonden, verwijst de Vlaamse Regering naar de rechtspraak van het Hof die « tot in den treure reeds herhaald heeft dat het feit dat verschillende gemeenschappen (of gewesten) in een andere regelgeving voorzien, een evident gevolg is van de staatshervorming, waarin natuurlijk geen schending van artikel 11 van de Grondwet kan worden ontwaard ».
Si la deuxième partie de la quatrième question préjudicielle était reformulée comme visant à savoir si l'article 11 de la Constitution est violé, le Gouvernement flamand renverrait à la jurisprudence de la Cour qui « a déjà rappelé à d'innombrables reprises que le fait que des communautés (ou régions) différentes prévoient une autre réglementation est une conséquence évidente de la réforme de l'Etat, qui ne constitue évidemment en rien une violation de l'article 11 de la Constitution ».